Pielgrzymka 22 – Przewodnik

SAMOLOTOWA PIELGRZYMKA DO
HISZPANII i FRANCJI
Parafia rzymskokatolicka pw. św. Jana Chrzciciela
Białystok-20-27.09.2022r.
20.09.2022 DZIEŃ 1 MONTSERRAT

Zbiórka uczestników przed Parafią, Msza św. w kościele Św. Jana Chrzciciela w Białymstoku o godz. 03.30 i transfer na lotnisko w Warszawie,
odprawa bagażowa o godz. 07.05 i wylot do Barcelony o godz. 09:05,
przylot na lotnisko Barcelona El Prato godz. 12.20, odbiór bagażów i
przejazd na Montserrat, gdzie znajduje się klasztor Benedyktynów
będący świętym miejscem Katalończyków. Zwiedzanie sanktuarium z
figurką La Morenety -Czarnej Madonny – patronki Katalonii.
Przejazd do hotelu na obiadokolację i nocleg.
HISTORIA HISZPANII

1. Hiszpania, Królestwo Hiszpanii – państwo w Europie Południowej, największe z
   trzech państw położonych na Półwyspie Iberyjskim. Na zachodzie Hiszpania graniczy
   z Portugalią, na południu z należącym do Wielkiej Brytanii Gibraltarem, oraz przez
   Ceutę i Melillę z Marokiem. Na północnym wschodzie, przez Pireneje, kraj graniczy z
   Francją i Andorą. W skład Hiszpanii wchodzą także Baleary na Morzu Śródziemnym,
   Wyspy Kanaryjskie na Oceanie Atlantyckim oraz tzw. terytoria suwerenne (hiszp.:
   plazas de soberanía), w skład których wchodzą dwie hiszpańskie posiadłości w
   Afryce Północnej (enklawy), Ceuta i Melilla, oraz liczne niezamieszkane wyspy po
   śródziemnomorskiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej, takie jak enklawy będące
   częściami prowincji Kadyks i Malaga: Chafaryny, Alborán czy Perejil. Do Hiszpanii, a
   dokładniej do Katalonii, należy także otoczone przez terytorium francuskie
   miasteczko Llívia. Najdalej wysuniętym na północ punktem kraju jest przylądek
   Estaca de Bares w Galicji, na południe – Punta Saltos na kanaryjskiej wyspie Hierro,
   na wschodzie – Punta Esperó na Minorce.
2. Etymologia Nazwa Hiszpania wywodzi się od nazwy Hispania, którą Rzymianie
   nadali części Półwyspu Iberyjskiego. Alternatywną nazwą była Iberia – nazwa
   preferowana przez greckich pisarzy w odniesieniu do tej samej przestrzeni,
   wywodziła się ona od rzeki Iber (hiszp. Ebro) lub od słowa, które Grecy słyszeli od
   miejscowych ludów, również na południu półwyspu. Jednakże fakt, że termin
   Hispania jest terminem łacińskim doprowadził do sformułowania kilku teorii na temat
   jego pochodzenia. «Hispania» wywodzi się od fenickiej nazwy i-spn-ya, terminu
   którego stosowanie jest odnotowane w dokumentach dopiero począwszy od
   drugiego tysiąclecia p.n.e. Fenicjanie byli przedstawicielami pierwszej wyższej
   cywilizacji zamieszkującej Półwysep Iberyjski, przybyli tu z terenów dzisiejszej Syrii.
   To oni założyli na terenie dzisiejszej Hiszpanii miasto Gadir dzisiejszy Kadyks,
   najstarsze miasto Europy Zachodniej]. Po pokonaniu Kartagińczyków przez Rzymian,
   osadnicy nazwali te tereny wyspą góralków/góralkową, gdyż po przypłynięciu
   zobaczyli tu mnóstwo królików i pomylili je z góralkami, które znali z Afryki, wówczas
   to wzięli je za znane z Palestyny góralki, które w języku fenickim, należącym do
   grupy języków semickich, musiały nazywać się, podobnie jak w biblijnym języku
   hebrajskim właśnie שפנים אי) ʾÎ-šəpānîm/Hi-szfanim), w liczbie mnogiej szaphanim.
   Określili oni wówczas tereny te jako tierra abundante en conejos – ziemia bogata w
   króliki. Na monecie z Galby widnieje uosobienie Hiszpanii z królikiem u stóp. Fenickie
   Iszaphanim zlatynizowało się do Hispania już w czasach starożytnych. Stąd mamy
   współczesne określenia Hiszpanii, które wyewoluowały od tej właśnie nazwy. Inna
   teoria pochodzenia nazwy wskazuje na preromańską nazwę Sewilli – Hispalis. Inne
   hipotezy zakładają, że zarówno nazwy Hispalis jak Hispania pochodzą od nazw
   dwóch legendarnych królów Hiszpanii. Hispalo i jego syn Hispano lub Hispa,
   odpowiednio syn i wnuk Heraklesa

3 Historia Począwszy od IX wieku p.n.e. Półwysep Iberyjski był terenem ekspansji
licznych ludów i państw: Celtów, Fenicjan, Greków czy też Kartagińczyków. W II
wieku p.n.e. na półwyspie pojawili się Rzymianie. W V wieku na tereny obecnej
Hiszpanii wdarli się Wizygoci i stworzyli tam własne królestwo. W roku 711 z
obszarów północnej Afryki na Półwysep Iberyjski przedostały się wojska arabskie pod
wodzą Tarika, które błyskawicznie podbiły prawie cały półwysep. Niewielkie
królestwa chrześcijańskie na północy rozpoczęły rekonkwistę, która zaowocowała
ostatecznym wyparciem Maurów w 1492. Przywódcą i pierwszym królem, zgodnie z
tradycją, był don Pelayo, prawdopodobnie szlachcic wizygocki, który razem z innymi
schronił się w górach Asturii przed napierającymi z południa wojskami
muzułmańskimi. Jako początek procesu rekonkwisty uznaje się bitwę w wąwozie
Covadonga (722), w której oddział (około 300 ludzi) pod wodzą don Pelayo pokonał
dzięki zaskoczeniu i pułapce kilkukrotnie większe siły przeciwnika. Rozbity oddział
muzułmański miał charakter rozpoznawczy, a jego „klęska” nie miała dla najeźdźców
większego znaczenia. W ten sposób powstało pierwsze mini królestwo
chrześcijańskie, które rozpoczęło powolną walkę z najeźdźcami muzułmańskimi. Z
tych drobnych państw chrześcijańskich z czasem wyłoniły się dwa silne
królestwa: Kastylia i Aragonia. Rozkwit i ekspansja powstałej z połączenia obu tych
państw Hiszpanii były przede wszystkim związane z podbojami kolonialnymi w
Ameryce i zdobyciem wielkich bogactw. Dzięki mocarstwowej polityce kraj stał się
supermocarstwem w Europie Zachodniej. Stracił jednak tę pozycję na skutek
osłabienia, upadku gospodarczego i wyniszczających (przegrywanych) wojen z
Francją Ludwika XIV. Problemy z następstwem tronu w XVIII wieku doprowadziły do
wojny o sukcesję hiszpańską, która w znacznym stopniu osłabiła państwo. Około
1825 hiszpańskie imperium kolonialne przestało praktycznie istnieć. Spowodowane
to było długim złym zarządzaniem koloniami i niesprawiedliwym ładem społecznym, a
także napoleońską inwazją w 1808, przez co idee wolnościowe rewolucji francuskiej
rozprzestrzeniły się w kraju i w hiszpańskiej Ameryce. Hiszpania na krótko dostała
się pod wpływy Francji. Wkrótce powróciła dynastia Burbonów i stopniowo kraj stawał
się biednym prowincjonalnym królestwem. Na początku XX wieku Hiszpanią rządziło
kilku dyktatorów – częste niepokoje społeczne skompromitowały monarchię i w 1931
proklamowano republikę. W latach 1936–1939 kraj ogarnęła wojna domowa. W jej
wyniku władzę w kraju przejęli nacjonaliści pod wodzą generała Francisco Franco.
Po śmierci Franco w 1975, władzę przejął wyznaczony przez niego na następcę
książę Jan Karol z dynastii Burbonów. Przywrócono monarchię (formalnie istniała już
od lat 40., a Franco pełnił funkcję regenta), a król wprowadził w kraju reformy
demokratyczne. W 1982 Hiszpania wstąpiła do NATO, a w 1986 stała się członkiem
Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (która później została przekształcona w Unię
Europejską).

4.Ustrój Hiszpania jest dziedziczną monarchią parlamentarną. Do 19 czerwca 2014
roku królem był Jan Karol z dynastii Burbonów. Wstąpił na tron w 1975 roku po
śmierci generała Francisco Franco. Król, mimo iż cieszy się ogromnym autorytetem
w społeczeństwie (nawet wśród komunistów), zwłaszcza po udaremnieniu próby
zamachu stanu 23 lutego 1981, nie ma w swych rękach żadnej realnej władzy.
Mianuje szefa rządu, który zawsze wywodzi się ze zwycięskiego ugrupowania. W
wyjątkowych sytuacjach może wygłaszać orędzia do narodu. Jest również
najwyższym dowódcą wojska. Obecnym królem Hiszpanii jest Filip VI, zaś królową
Letycja. Władza ustawodawcza jest zapewniona przez parlament – dwuizbowy, sąd
lub Zgromadzenie Narodowe, składa się z Kongresu Deputowanych (Congreso de
Diputados) z 350 członków, wybieranego w wyborach powszechnych na okres 4 lat i
Senatu, składającego się z 259 członków, z których 208 jest bezpośrednio
wybieranych przez ludzi i 51 mianowanych przez regionalne legislatury, na okres
również 4 lat.

5. Religia Przez wieki Hiszpania uważana była za bastion katolicyzmu w Europie.
   Tereny dzisiejszej Hiszpanii były jednymi z najszybciej schrystianizowanych w
   Europie – w IV wieku. Na początku VIII wieku od strony południa miała miejsce
   inwazja arabska obejmująca niemal cały Półwysep Iberyjski. W I połowie VIII wieku
   od północy rozpoczęła się Rekonkwista – wypieranie muzułmańskich Maurów z
   Półwyspu. Po opanowaniu całej Hiszpanii, czyli po roku 1492 jej monarchowie
   Ferdynand II Katolicki i Izabela I Katolicka rozpoczęli prześladowania muzułmanów i
   żydów zmuszając ich do konwersji na chrześcijaństwo. Doprowadziło to ostatecznie
   do wyrugowania wyznawców innych niż rzymski katolicyzm wyznań[14]. W XVI wieku
   do Hiszpanii zaczęły szybko przenikać idee Reformacji, ale władcy opowiedzieli się
   po stronie Kościoła rzymskokatolickiego. W tym samym czasie rozpoczęły się
   podboje obu Ameryk i przymusowe nawracanie lub mordowanie ludności
   kolonizowanych terenów. Do początku XIX wieku Hiszpania pozostawała bastionem
   europejskiego katolicyzmu z szeroko praktykowaną Inkwizycją, lecz za czasów wojen
   napoleońskich i wojen domowych będących jej skutkiem zniesiono ją Republikańskie
   rządy Francji próbowały narzucić laicki model państwa w Hiszpanii, co tylko
   częściowo się udało. W XIX wieku Hiszpania stała się monarchią parlamentarną z
   trójpodziałem władzy. Na skutek trendów modernizacyjnych, rewolucji przemysłowej,
   upowszechniającego się liberalizmu polityczno-gospodarczego i demokratyzacji życia
   społecznego pozycja Kościoła i rola religii zaczęły słabnąć, zwłaszcza w Katalonii,
   choć procesy te były dużo słabsze, niż w pozostałych krajach europejskich. Na
   początku XX wieku w północnej, dobrze rozwiniętej gospodarczo i zaawansowanej
   technologicznie Hiszpanii upowszechniały się: dążenie rewolucyjne, socjalizm,
   antyklerykalizm i liberalizm obyczajowy[16][17]. W latach 30. zaostrzył się konflikt
   między konserwatystami skupionymi wokół monarchii i Kościoła a republikanami
   opowiadającymi się za laicką republiką w całej Hiszpanii. Doprowadziło to do
   wybuchu wojny domowej, w czasie której instytucja Kościoła rzymskokatolickiego i
   duchowieństwo doznały bardzo dużych prześladowań ze strony sił republikańskich,
   anarchistycznych i socjalistycznych. Po wygranej przez generała Francisco Franco
   wojnie Hiszpania stała się na powrót państwem wyznaniowym, w którym Kościół
   rzymskokatolicki miał uprzywilejowaną pozycję, a niemal całe życie społeczne i
   obyczajowe podporządkowane było ideom narodowego katolicyzmu. Przywrócono
   kary za kontakty homoseksualne. Rozwody, antykoncepcja, aborcja i edukacja
   seksualna zostały zakazane. Płacenie podatków na rzecz prywatnych szkół
   katolickich i nauczanie lekcji religii katolickiej stało się obowiązkowe w szkołach bez
   względu na wyznanie. Stan ten utrzymywał się do połowy lat 70., kiedy to po śmierci
   generała Franco przywrócono monarchię konstytucyjną i zagwarantowano wolność
   sumienia, świeckość i neutralność światopoglądową państwa. W 1982 roku wybory
   do parlamentu wygrała Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza sprawując bez
   przerwy władzę przez 14 lat. W okresie rządów Partii Socjalistycznej nadal trwał
   dynamiczny rozwój gospodarki, wzrósł konsumpcjonizm, doszło do sekularyzacji i
   liberalizacji życia społecznego i obyczajowego. W nowoczesnym i zamożnym
   społeczeństwie hiszpańskim Kościół i religia przestały być uważane za instytucje
   zaspokajające potrzeby wiernych. Powszechne były także nastroje antyklerykalne
   oskarżające Kościół o nacjonalizm i wspieranie dyktatury Franco. Kościół zaczął
   systematycznie tracić na znaczeniu, a jego wpływy na życie publiczne i społeczne
   maleć. W ostatnich latach procesy laicyzacji i sekularyzacji pogłębiły się. Według
   Centrum Badań Socjologicznych w 2014 roku 68,8% Hiszpanów zdeklarowało
   przynależność do Kościoła rzymskokatolickiego (76% w 2006 roku), 1,9% to
   wyznawcy pozostałych
   religii (głównie protestantyzmu, prawosławia, islamu, buddyzmu, hinduizmu i
   sikhizmu), a 26,1% zdeklarowało ateizm, agnostycyzm lub bezwyznaniowość (19% w
   2006 roku). Pozostałe 3,1% nie określiło swej przynależności religijnej. W 1975 roku
   61% Hiszpanów uczęszczało systematycznie do kościoła na niedzielne
   nabożeństwa, w 2002 roku 25%, podczas gdy w 2009 roku już tylko 15%. 58%
   Hiszpanów zdeklarowało, że nigdy nie chodzi do kościoła. Według sondażu
   Eurobarometr w 2010 roku 59% Hiszpanów przyznało się do wiary w Boga
   osobowego, 20% do wiary w nieokreśloną siłę wyższą, a 19% zdeklarowało brak
   wiary. Według tego samego ośrodka badawczego w 2008 roku zaledwie 3%
   Hiszpanów uznało religię za jedną z trzech najważniejszych wartości, podczas gdy
   średnia europejska wyniosła 7%. Według Instytutu Gallupa aż 59% Hiszpanów
   przyznało, że religia nie odgrywa ważnej roli w ich życiu. Odbiciem malejącej roli
   Kościoła i religii w Hiszpanii są drastyczny kryzys powołań i niedobór duchowieństwa,
   upowszechniający się relatywizm moralny, daleko posunięta tolerancja wobec
   antykoncepcji, aborcji, eutanazji, kohabitacji czy małżeństw homoseksualnych.
   Szczególnie młode pokolenie krytyczne jest wobec postaw i doktryn Kościoła
   odnośnie etyki seksualnej i życia małżeńsko-rodzinnego. Młode pokolenie także w
   największym stopniu skłania się ku indywidualnej wierze bądź bezwyznaniowości. W
   2005 roku zaledwie połowa młodzieży utożsamiała się z katolicyzmem, z czego
   jedynie 10% było zaangażowanych religijnie, a niespełna 4% systematycznie
   praktykowało. Z drugiej strony w obliczu gwałtownej laicyzacji życia publicznego,
   reformom rządzącej ówcześnie PSOE i napływowi muzułmańskich imigrantów
   widoczna była także aktywna działalność organizacji katolickich mobilizujących
   prawicowe ugrupowania polityczne i zwolenników odnowy moralnej i tradycyjnych
   wartości rodzinnych i katolickich, Ruchy te jednak wydają się być w mniejszości.
   I-Montserrat – Klasztor i Czarna Madonna z Katalonii Montserrat

-to szczególne miejsce nie tylko dla Katalończyków. I nie chodzi tu bynajmniej
o wyjątkowy krajobraz masywu górskiego ukształtowany przez sterczące
niczym zęby piły formacje skalne.

Montserrat to przede wszystkim ponad tysiącletnia historia związana z figurką
Czarnej Madonny, patronki Katalonii. Znajdujący się tam benedyktyński klasztor
jest symbolem tożsamości narodowej Katalończyków. Warto zwiedzić te rejony z
wielu powodów, nie tylko ze względu na ich wspaniałe walory krajobrazowe.
Geografia masywu Montserrat -Skalisty masyw górski Montserrat, którego
najwyższy wierzchołek wznosi się na wysokość 1236 m n.p.m. położony jest
zaledwie 50 km na północny zachód od nadmorskiej stolicy Katalonii.
Widząc ją z dalszej odległości faktycznie wygląda jak skała pocięta w poprzek przez
ogromną piłę. Jest wyjątkowo stroma, posiada wiele jaskiń dlatego stanowi gratkę dla
miłośników wspinaczki skałkowej. Droga do klasztoru znajdującego się na wysokości
720 m n.p.m. wiedzie stromymi niekiedy serpentynami. Wjeżdżając nią dojedziemy
do parkingów lub możemy zaparkować auto na poboczu drogi (uwaga na głębokie
rowy, które mogą sprawić że nasz pojazd zawiśnie na podwoziu). Dalej czeka nas
piesza wspinaczka pod teren klasztoru. Stamtąd można się wybrać kolejką linowoterenową Funicular de la Santa Cova do groty, której odnaleziono figurkę Madonny
lub wjechać Funicular de Sant Joan na punkt widokowy z grotami pustelników.
Czarna Madonna z ntserrat w La Moreneta lub Virgen de Montserrat, tak zwykło
określać się figurkę Madonny – skarbu znajdującego się w klasztorze
Popularna „Czarnulka”, wykonana z drewna topoli, polichromowana rzeźba
przedstawiająca Matkę Boską z Dzieciątkiem zawdzięcza swoją nazwę kolorowi na
jaki pomalowana jest jej skóra. Ma prawie metr wysokości, a na jej kolanach siedzi
malutki Jezus. Obydwie postacie przystrojone są w złocone szaty i posiadają na
głowach korony. W prawej dłoni Madonny znajduje się kula symbolizująca
wszechświat. Dzieciątko w lewej dłoni dzierży ananasa – symbol płodności i życia
wiecznego, natomiast jego wzniesiona ku górze prawa ręka wykonuje gest
błogosławienia. 11 września 1881 roku Dziewica z Montserrat została proklamowana
przez papieża Leona XIII jako patronka całej Katalonii. Legendy Wokół pochodzenia
cudownej figurki powstało wiele miejscowych legend. Jedna z nich głosi, że po
ukrzyżowaniu Chrystusa Katalończycy wysłali do Palestyny okręt z delegacją, której
zadaniem było chronić Matkę Boską. Ta w podziękowaniu za ten gest obiecała
wysłać do Katalonii jednego z apostołów, który nauczałby w tej części kontynentu.
Wybór padł na Św. Piotra, który wziął ze sobą figurkę Maryi z Dzieciątkiem
wyrzeźbioną przez Św. Łukasza za pomocą narzędzi podarowanych przez cieślę,
Św. Józefa. Rzeźba ta była bezpieczna do czasu dotarcia w tamte rejony inwazji
muzułmańskiej w 718 roku. Zdecydowano wtedy ukryć ją w niedostępnych górach
Montserrat. Od tamtego czasu ślad po niej zaginął do momentu odnalezienia jej w
jaskini przez siedmiorga miejscowych pasterzy w roku 880. Chwilę tą poprzedziły
rozmaite, cudowne wydarzenia takie jak muzyka dochodząca z niebios i błyski
świetlne. Kolejny cud nastąpił już po odnalezieniu ukrytej figurki Virgen de
Montserrat. Kiedy biskup podjął decyzję o przeniesieniu jej do klasztoru w Manresie
okazało się, że jest to niemożliwe. Rzeźba nabierała nadnaturalnej wagi, co
zinterpretowano jako jej chęć do pozostania w tamtejszych górach. Nauka wyklucza
pochodzenie figurki z I wieku naszej ery. Według przeprowadzonych badań
wykonano ją w XII wieku, a w późniejszym czasie wielokrotnie przemalowywano.
Przybyli do klasztoru pielgrzymi mają okazję dotknąć trzymanej przez nią kuli i przez
chwilę pomodlić się w intencji swojej bądź bliskich.
Istnieją również legendy tłumaczące nietypowy wygląd masywu górskiego
Montserrat. Jedną z ciekawszych jest ta, mówiąca o istnieniu w tym miejscu miasta
o nazwie Trencanous. Jego mieszkańcy mieli prowadzić grzeszny żywot. Kiedy
Chrystus skonał na Krzyżu nastąpiło tutaj wielkie trzęsienie ziemi, w wyniku którego
Trencanous zostało zrównane z ziemią a jego grzesznicy pogrzebani w gruzach.
Miało przeżyć jedynie siedmiu z nich, a ich rozpaczliwe zawodzenie daje się słyszeć
niekiedy nawet w dzisiejszych czasach. Charakterystyczne skały to ponoć
pozostałości po fundamentach antycznej metropolii. Historia klasztoru i opactwa
benedyktynów w Montserrat Zanim powstał klasztor benedyktyński znajdowała się
tam kaplica, dokładnie w miejscu gdzie odnaleziono cudowną figurkę Madonny.
Niewielka świątynia została podarowana przez katalońskiego hrabiego Wilfreda
Włochatego (Wifredo el Velloso) opactwu w Ripoll w 888 roku. W 1025 roku opat
benedyktyński a zarazem biskup Vic zdecydował się na budowę w jej miejscu
nowego klasztoru. Od końca XI wieku świątynia była dynamicznie rozbudowywana.
Działo się tak za sprawą obecności w niej świętej figurki Virgen de Montserrat, która
zaczęła ściągać pielgrzymujących z całej Europy wraz z szerzeniem się wieści o
dokonywanych za jej wstawiennictwem licznych cudach i uzdrowieniach. W 1409
roku powstało tam niezależne opactwo, a lata świetności nazywanego po katalońsku
Monistrol de Montserrat trwały do początku XIX wieku. Z 1476 roku pochodzą
gotyckie krużganki wokół dziedzińca. W późniejszym okresie rozpoczęto budowę
bazyliki, którą wyświęcono w 1592 roku. Najtragiczniejszy dla tego miejsca był okres
wojen napoleońskich. Bazylika dwukrotnie ulegała zniszczeniu na skutek pożarów
(1811 i 1812) oraz grabieży. W kolejnych latach opactwo zostało opuszczone przez
mnichów i nastąpiła sekularyzacja mienia klasztornego. Benedyktyni wrócili w te
strony w 1844 roku i rozpoczęła się mozolna odbudowa zdewastowanej świątyni.
Kolejny cios nastąpił wraz z wybuchem hiszpańskiej wojny domowej (1936-1937)
oraz rozpoczęciem dyktatury generała Franco. Montserrat jako symbol tożsamości
narodowej Katalonii był miejscem znienawidzonym wręcz przez nacjonalistyczny
reżim el Caudillo. Klasztor zamknięto, a najbrutalniejszym przejawem tłumienia
dążeń niepodległościowych ludności katalońskiej było zamordowanie 23 braci
zakonnych i kapłanów. Po śmierci Franco rozpoczęło się przywracanie sanktuarium
do dawnej świetności. W 1982 roku miejsce to odwiedził Papież Jan Paweł II.
Kontynuowanie dawnej tradycji Montserrat objawia się w przywróceniu działalności
najstarszego w zachodniej Europie, chłopięcego chóru gregoriańskiego Escolanía de
Montserrat (założono go w XIV wieku). Co warto zwiedzić i zobaczyć w
Monserrat? Bazylika – Ze względu na burzliwą historię w przeciągu dwóch
ubiegłych stuleci i ciągłemu odrestaurowaniu jej obecny wygląd różni się znacząco
od tego z końca XVIII wieku. Pomimo to nie można tej świątyni odmówić piękna oraz
aury tajemniczości jaką nad sobą roztacza. Z zewnątrz można podziwiać piękną
fasadę główną wykonaną w stylu neoplateresco. Bogato udekorowane wnętrze
bazyliki składa się z jednej nawy o wymiarach 68,32 x 21,50 x 33,33 metry. Znajdują
się w nim wspaniały ołtarz, wielkie organy, ciekawe lampiony, ołtarz, kaplice oraz
oczywiście słynna rzeźba „Czarnulki”. Z zewnątrz wyróżniają się pokaźnych
rozmiarów absydy oraz dzwonnica. Dwupoziomowy dziedziniec – Posiada
dwupoziomowe gotyckie krużganki. Renowacji podjął się reprezentujący architekturę
katalońskiego modernizmu Josep Puig i Cadafalch. W jego centrum znajduje się
ogród z fontanną. Muzeum Sztuki (Museu de Montserrat) – W pięciu odrębnych
kolekcjach posiada około 1.300 dzieł sztuki, w tym obrazy XX-wiecznych artystów
katalońskich i hiszpańskich (Santiago Rusiñol, Ramon Casas, Pablo Picasso,
Salvador Dalí, Joan Miró, Antoni Tàpies), impresjonistów francuskich (Pierre-Auguste
Renoir, Claude Monet, Alfred Sisley, Edgar Degas) oraz mistrzów włoskiego
renesansu i baroku (Caravaggio, Luca Giordano, Giambattista Tiepolo). Santa Cova
– Jaskinia, w której miano odnaleźć w 880 roku figurkę Virgen de Montserrat. Tuż
obok mieści się odrestaurowana kaplica z reprodukcją figurki Madonny oraz małym
krużgankiem. Dojazd kolejką Funicular de la Santa Cova.
21.09.2022DZIEŃ 2 BARCELONA
Po śniadaniu przejazd na zwiedzanie Barcelony –zobaczymy niesamowite,
choć wciąż nieskończone dzieło życia Gaudiego, czyli Katedrę Sagrada
Fam ilia, stare miasto z Katedrą Św. Eulalii, dzielnicę gotycką, kolejny
baśniowy wytwór Gaudiego – Park Guell, skąd roztacza się wspaniały
widok na całą Barcelonę, spacer wzdłuż Passeig de Gracia, przy której
znajdują się dwa najważniejsze Domy Gaudiego – Casa Mila oraz Casa
Batillo, Wzgórze Montjuic ze stadionem olimpijskim oraz średniowieczna
dzielnica La Ribera z poświęconym patronce żeglarzy Kościół Santa
Maria del Mar, znany m.in. z bestsellerowej powieści Falconesa „Katedra
w Barcelonie”.
Przejazd do hotelu na obiadokolację i nocleg.
BARCELONA – miasto w północno-wschodniej Hiszpanii, nad Morzem
Śródziemnym, około 120 km na południe od grzbietu Pirenejów i granicy hiszpańskofrancuskiej. Stolica prowincji o tej samej nazwie oraz wspólnoty autonomicznej
Katalonii.
Drugie co do wielkości miasto Hiszpanii, z liczbą mieszkańców wynoszącą 1 611 822
wewnątrz centrum administracyjnego . Zespół miejski Barcelony wykracza poza
centrum administracyjne, z liczbą ludności wynoszącą 4 693 000, jest szóstym co do
wielkości zespołem miejskim w Unii Europejskiej[2]. Cała metropolia ma około 5
milionów mieszkańców. Założona jako rzymskie miasto w starożytności, w
średniowieczu Barcelona stała się stolicą Hrabstwa Barcelony i Marchii Hiszpańskiej.
Dziś miasto jest jednym z wiodących na świecie turystycznych, gospodarczych,
targowo-wystawienniczych i kulturalno-sportowych centrów, stając się metropolią o
znaczeniu globalnym. Barcelona jest dużym węzłem komunikacyjnym z jednym z
największych portów morskich w Europie, międzynarodowym lotniskiem, które
obsługuje prawie 38 milionów pasażerów rocznie], rozbudowaną siecią autostrad i
linii kolei dużych prędkości, z połączeniem do Francji i reszty Europy. Główny
ośrodek przemysłowy kraju (samochody, komputery, prod. chemikaliów,
przetwórstwo żywności) oraz finansowy regionu. W 1992 r. Barcelona była
gospodarzem letnich igrzysk olimpijskich. Historia Barcelona została założona przez
Fenicjan. Powstała w starożytności (III wiek p.n.e.) jako kolonia rzymska, rozwinęła
się jako jedna z najważniejszych republik kupieckich w basenie Morza
Śródziemnego. Pozostałości po zbudowanych wtedy murach obronnych przetrwały w
Dzielnicy Gotyckiej. Przejściowo zajęta przez Kartagińczyków (Hamilkar Barkas), a
po drugiej wojnie punickiej przeszła ponownie pod panowanie rzymskie. Po upadku
Rzymu zdobyta w 406 r. przez Swebów i Wandalów, a w 416 r. przez Wizygotów,
którzy utworzyli w Hiszpanii własne państwo. Przez krótki czas Barcelona była stolicą
państwa Wizygotów. W roku 712 Barcelona została opanowana przez Maurów.
Przez blisko 100 lat znajdowała się pod ich panowaniem. W 801 r. zdobyta przez
syna Karola Wielkiego, Ludwika, została stolicą Marchii Hiszpańskiej, która była
buforem między państwem Karola Wielkiego a państwami Maurów. W latach 874-
1137 Barcelona była stolicą niezależnego hrabstwa. Później została stolicą Królestwa
Aragonii. Po zjednoczeniu z Kastylią w 1479 r. jej znaczenie spadło. W czasie wojny
o sukcesję hiszpańską w latach 1705-1714 Barcelona została ufortyfikowana przez
wojska angielskie. W czasie wojen napoleońskich w Hiszpanii w latach 1808-1814
Barcelona była kilkakrotnie widownią walk. Miasto przeżyło burzliwy rozwój handlu i
przemysłu w XX wieku. W czasie wojny domowej w Hiszpanii miasto kilkukrotnie
stało się areną działań wojennych. 19 lipca 1936 r. zrewoltowany tłum pod wodzą
anarchistów z Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej nie dopuścił do zajęcia miasta
przez puczystów gen. Franco. Następnie w Barcelonie formowano milicje, które
prowadziły walkę na froncie aragońskim. W maju 1937 r. doszło do starć między
anarchistami a wspierającymi komunistów żołnierzami (Dni majowe w Barcelonie).
Miasto zostało zdobyte przez frankistów 26 stycznia 1939. Po wojnie domowej stało
się centrum oporu republikanów i świadomości narodowej Katalończyków.
Współczesna koncepcja urbanistyczna Barcelony została opracowana przez
znanego teoretyka architektury Ildefonsa Cerdę (uważanego za „ojca” urbanistyki,
autora Ogólnej Teorii Urbanizacji). Stworzono ją na potrzeby rozpisanego przez
władze w 1858 konkursu architektonicznego. Projekt Cerdy zajął w nim drugie
miejsce, przegrywając z koncepcją Roviry i Triasa. Do realizacji zwycięskiego
projektu nigdy nie doszło, zaś kilka miesięcy później na mocy dekretu królewskiego
zdecydowano o wdrożeniu planu Ildefonsa Cerdy, co miało duży wpływ na dzisiejszy
obraz miasta. Cerdà zaprojektował sieć ulic na module kwadratu, ulice podstawowej
siatki mają jednakową szerokość 20 m, a bloki miejskie – 113 × 113 m, przy czym
każdy blok ma ścięte narożniki, przez co skrzyżowania tworzą atrakcyjne place
wzbogacone małą architekturą w postaci fontann i pomników oraz drzew.

1. Deptak La Rambl- jest jedną z najbardziej znanych ulic Barcelony. Położona
   w centrum miasta, dzięki czemu zwyczajnie nie sposób jej nie zobaczyć i nie
   odwiedzić. Ma długość około 1,5 km i rozciąga się od Placu Katalońskiego do
   kolumny Krzysztofa Kolumba, górującej nad portem. Nazwa La Rambla w języku
   hiszpańskim i katalońskim oznacza przerywany przepływ wody. Pochodzi od
   arabskiego słowa ramla oznaczającego piaszczyste koryto rzeki. Jeszcze kilkaset lat
   temu La Rambla nie przypominała jednej z najbardziej reprezentacyjnych alei miasta.
   W XVII wieku była to ulica, przez którą przepływały… ścieki. W miarę upływu czasu i
   postępach w budowie miasta dziury zostały wypełnione kamieniami, a wzdłuż ulicy
   zaczęto sadzić drzewa i budować hotele. Swój współczesny wygląd oraz funkcje
   turystycznego deptaku zyskała w 1781 roku. La Rambla jest tłumnie odwiedzana
   przez turystów z całego świata. Bez względu na pogodę i porę deptak jest pełen
   entuzjastów rozrywki, niekończących się rozmów i pełnej gwaru atmosfery. Takiego
   zagęszczenia odwiedzających nie zobaczymy chyba w żadnych innym miejscu w
   Barcelonie. Każdego dnia deptak odwiedza około 150 tysięcy osób! Na ulicy często
   odbywają się przedstawienia, pełno na niej również straganów i kawiarnianych
   ogródków, idealnych dla spragnionych odpoczynku i orzeźwienia
   spacerowiczów. La Rambla to istny raj dla mimów, aktorów i tancerzy, którzy mogą
   zaprezentować przechodniom swój talent i umiejętności. La Rambla to również
   szereg sklepów, w których możecie kupić kwiaty, słodycze, pamiątki oraz wiele
   innych rzeczy
2. Dzielnica portowa z Kolumną Krzysztofa Kolumba Kolumna Kolumba,
   czyli Monument a Colom jest najsłynniejszą statuą w całej Barcelonie. Stoi na Placa
   Portal de la Pau i została wybudowana na cześć wielkiego odkrywcy – Krzysztofa
   Kolumba. Na żelaznej, wysokiej kolumnie umieszczono 7-metrową figurę Kolumba,
   którą wykonał z brązu Rafael Atche. Wzniesiono ją z okazji Wystawy Światowej w
   1888 roku. Kolumna znajduje się w punkcie, w którym zaczyna się słynna ulica
   Barcelony – La Rambla, naprzeciwko portu. Co ciekawe, można wejść do środka
   kolumny i wjechać windą na samą głowę posągu. Tam, z wysokości 52 metrów
   turyści mają niepowtarzalną okazję do podziwiania całej panoramy miasta.
3. Nieskończone dzieło życia Gaudiego,

czyli Katedrę Sagrada Familia, stare miasto z Katedrą Św. Eulalii
Sagrada Familia Sagrada Familia to bez wątpienia najwspanialsze,
choć nie dokończone dzieło Antoniego Gaudiego. Nie udało się go
ukończyć nawet w dzisiejszych czasach choć od śmierci
katalońskiego geniusza architektury dzieli nas niemal 90 lat.
Budowa neogotyckiego kościoła Temple Expiatori de la Sagrada
Família rozpoczęła się w 1882 roku. Dosyć niespodziewanie powierzono
ją 31-letniemu wówczas architektowi. Gaudi wielokrotnie zmieniał projekt
świątyni, który z czasem stawał się coraz bardziej wizjonerski, zarówno
w sferze nowatorskich rozwiązań technologicznych, architektonicznych,
jak i związanej z nim symboliki. Ten, jako głęboko wierzący człowiek,
coraz bardziej oddawał się udoskonalaniu swojego przyszłego dzieła. O
ile na początku był w stanie realizować projekty innych budowli w stolicy
Katalonii, o tyle ostatnie 15 lat swojego życia spędził praktycznie jedynie
na placu budowy Sagrada Familia.

Zginął 7 czerwca 1926 roku potrącony przez tramwaj na skrzyżowaniu
Gran Via de les Corts Catalanes z ulicą Bailèn. Zarówno architektura
jak i ornamentyka fasad oraz wnętrza Sagrada Familia przesiąknięte
są ogromem chrześcijańskiej symboliki. Żmudną pracę nad ukończeniem
bazyliki kontynuowali po nim jego przyjaciele i współpracownicy, a po
nich wybitni architekci i artyści z całego świata, którzy właśnie w ten
sposób starają się oddać hołd jego geniuszowi. Kościół ten swoją
wielkością i architektonicznym przepychem miał nawiązywać do budowy
najwspanialszych gotyckich katedr. Odczytaniem wszechobecnej
symboliki zajął się m.in. dziekan Wydziału Teologii Katalonii w
Barcelonie, Armand Puig, w książce zatytułowanej „La Sagrada Familia
según Gaudí: Comprender un símbolo” (Sagrada Familia według
Gaudiego: Zrozumieć symbol). Poniżej przedstawiamy zapewne jedynie
fragment klucza do zrozumienia duchowej oraz fizycznej głębi tej
fascynującej budowli .
Sagrada Familia i liczby. 18 wież – symbolizują liczbę 12 apostołów, 4
ewangelistów, Chrystusa oraz Dziewicę Maryję. Wymiary
podporządkowane są proporcjom opartym o liczbę 7,5 stanowiącą
bazowy wymiar. Najważniejsza z punktu widzenia każdej świątyni jest
długość głównej nawy. W przypadku tego pięcionawowego kościoła to
90 m (7,5 x 12), gdzie wielokrotność 12 symbolizuje dwunastu
apostołów. Wysokość głównej nawy w bazylice Sagrada Familia to 45 m
(7,5 x 6). Długość transeptu (nawy poprzecznej) liczy 60 m (7,5 x 8 lub 5
x 12), a jego szerokość 30 m (7,5 x 4). Apsyda ma wysokość 75 m (7,5 x
10). Sagrada Familia i geometria. Architektura jak wiemy opiera się na
geometrii. W przypadku architektury Gaudiego mamy do czynienia z
niezwykłą i niebywale odważną geometrią opartą na najbardziej
skomplikowanych krzywiznach: paraboloidach hiperbolicznych,
paraboloidach eliptycznych, hiperboloidach eliptycznych, hiperboloidach
parabolicznych, helikoidach, konoidach czy elipsoidach. Paraboloida
eliptyczna składa się z dwóch płaszczyzn symetrii posiadających jedną
oś. Ich liczba i nieskończoność symbolizować może Świętą Trójcę w
wieczności: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Katedra Świętej Eulalii
Katedra Świętej Eulalii (Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia)
w Barcelonie (Katalonia, Hiszpania) jeden z cenniejszych przykładów
architektury gotyckiej w Hiszpanii. Wzniesiona w kilku etapach w XIII –
XV w. na miejscu starszej świątyni wybudowanej przez Rzymian. W XIX
w. otrzymała
monumentalną neogotycką fasadę zachodnią stanowiącą wschodnią
pierzeję placu katedralnego. Siedziba archidiecezji barcelońskiej.
Świątynia poświęcona jest świętej Eulalii (zm. 304) – dziewicy,
męczennicy, która według tradycji zginęła w Barcelonie w czasie
ostatnich prześladowań chrześcijan za czasów panowania Dioklecjana[1]
i Maksymiana. Eulalia, zanim zginęła była torturowana i znieważana.
Tradycja mówi, iż została publiczne obnażona, lecz nagle spadł śnieg,
który oszczędził jej skromność. Pochowana jest w katedrze w bardzo
bogato zdobionym nagrobku wykonanym z alabastru w stylu gotyckim.
Dzieło wykonał uczeń Giovanniego Pisano. Geneza katedry
barcelońskiej sięga czasów rzymskich, kiedy na tym terenie została
wzniesiona świątynia. Znana już od 343 świątynia po upadku cesarstwa
została przejęta przez Wizygotów. Nowy kościół powstał w VI wieku,
istniał do 985, kiedy to został zniszczony z rąk Maurów. W 1058
wzniesiono na tym miejscu nowy romański kościół, zaś w 5 maja 1298
położono kamień węgielny pod nowy, większy kościół zachowując
fragmenty starszej świątyni. Budowa trwała długo, aż do 1448. Wówczas
powstało obecne gotyckie prezbiterium, transept, trójnawowy korpus
oraz zabudowania wraz z krużgankiem. W 1500 do kamiennej świątyni
dobudowano dzwonnicę. Skromna elewacja zachodnia z
późnoromańskim portalem otrzymała w latach 1887-1898
reprezentacyjną fasadę w stylu neogotyckim z ośmioboczną wieżą i
wielkim reprezentacyjnym wejściem na osi. Pracami kierowali architekci
August Font i Josep Oriol Mestres Oprócz nagrobka św. Eulalii katedra
kryje inne dzieła rzeźby gotyckiej, takie jak stalle, czy też portal Św.
Iwona. W jednej z kaplic znajduje się krzyż pochodzący ze statku, który
brał udział w bitwie pod Lepanto Bitwa ta pomiędzy Turcją a Ligą Świętą,
zakończona zwycięstwem chrześcijan miała miejsce w 1571. Od strony
południowej do katedry przylegają zabudowania dawnej siedziby
arcybiskupa, skupione wokół czworobocznego krużganka. W wirydarzu
znajduje się mały staw z fontanną, w którym pływa trzynaście gęsi, co
ma symbolizować wiek patronki.

4. Baśniowy wytwór Gaudiego- Park Guell
   Park Güell – duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie
   przy ulicy Olot, bocznej alei Santuari de la Muntanya, w północnocentralnej części miasta. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta
   Antonio Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebi Güella,
   przemysłowca barcelońskiego, który – zauroczony angielskimi
   „miastami-ogrodami” – przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu
   miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na
   powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach
   1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie
   pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz
   trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam
   Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go
   w park miejski. Park jest otoczony murem, zbudowanym z kamieni o
   nieregularnym kształcie. Znajduje się w nim siedem bram. Nad główną
   bramą znajdują się dwa medaliony ze słowami „Park” i „Güell”,
   ułożonymi za pomocą mozaiki trencadis – kawałków potłuczonych,
   ceramicznych płytek. Park składa się z wielu fragmentów zieleni,
   pociętych systemami krętych ścieżek, mostków i ciągami schodów.
   Najciekawszymi elementami parku są: • Dawna brama wejściowa z
   kutego żelaza wraz z przyległymi do niej dwoma pawilonami,
   wzniesionymi w latach 1901-1902. • Schody wejściowe do głównego
   pawilonu. Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej nadał formę
   groty, drugiej – węża na tle katalońskiej flagi – symbolu mądrości,
   trzeciej – salamandry – symbolu Plutona. • Sala Kolumnowa (tzw. Sala
   Stu Kolumn) – główny pawilon o wymiarach 86 × 40 m, który miał służyć
   za targ. Wbrew nazwie liczy jedynie 86 kolumn o wzorach antycznych, w
   których wnętrzach są specjalne kanały umożliwiające spływ wody z
   położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia
   tym bardziej spływ deszczówki. • Taras nad pawilonem kolumnowym
   przez architekta był nazywany teatrem greckim. Opasany jest wyjątkowo
   długą, wykładaną mozaiką ławką, która jest jednocześnie gzymsem
   pawilonu pod nim. Jej szczegółowy projekt dopracował Josep Maria
   Jujol. • Dom, w którym mieszkał Gaudí (Casa-Museu Gaudí) nim
   przeprowadził się w pobliże Sagrada Familia. Mieści się tam muzeum
   artysty. W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a
   od 1984 roku obiekt znajduje się na Liście światowego dziedzictwa
   UNESCO.
5. Dwa najważniejsze Domy Gaudiego – Casa Mila oraz Casa Batilo
   Casa Batlló
   –
   budynek mieszkalny znajdujący się przy Passeig de Gràcia 43 w Barcelonie,
   przebudowany w latach 1904–1906 przez Antoniego Gaudíego. Gaudí zaprojektował
   także detale wyposażenia wnętrz – meble, oświetlenie, żyrandole itp. Kamienica
   została wzniesiona w latach 1875–1877. Producent tekstyliów Josep Batlló i
   Casanovas, który był jej właścicielem od 1900 roku, planował początkowo zburzenie
   domu i postawienie w tym miejscu nowego budynku, jednak ostatecznie w 1904
   zdecydował się jedynie na zlecenie przebudowy budynku. Zająć się tym mieli Antoni
   Gaudí oraz Josep Bayó i Font. Gaudí osobiście nadzorował prowadzone prace.
   Budynek jest bogato zdobiony, a na jego fasadę składają się liczne elementy
   nawiązujące do motywów zwierzęcych, takich jak: kości (forma balkonów), łusek
   (dach), rybie łuski (płytki pokrywające ściany)]. Ponadto łuskowany dach przypomina
   smoka, co nawiązuje być może do legendy o św. Jerzym i smoku, stanowiącej
   element narodowej tożsamości Katalończyków]. Do dekoracji zewnętrznych ścian
   budynku Gaudí wykorzystał nietypowe materiały – różnokolorowe kawałki ceramiki i
   potłuczonych kafli Casa Batlló znajduje się na liście światowego dziedzictwa
   UNESCO.
   -Casa Milà (La Pedrera, dom Mili) – budynek w Barcelonie powstały w latach
   1906-1910. Znajduje się na rogu ulic Passeig de Grácia i Provença, w środkowej
   części miasta. Zaprojektował go i wykonał Antoni Gaudí dla przedsiębiorcy Pere Mili i
   jego żony. Jest to najbardziej dojrzały i ostatni projekt „świecki” tego architekta. Casa
   Milá, jak pragnął sam Gaudí, miała być odpowiedzią na brak interesujących
   budynków w mieście. Ze względu na prezencję (budynek wygląda jak potężny skalny
   blok) barcelończycy przezwali go La Pedrera, co znaczy Kamieniołom. W projekcie
   tym Gaudí nie używał, lub używał minimalnie, prostej kreski. Powoduje to, że fasada
   budynku przypomina wzburzone morze. Wygląda ciężko i monumentalnie choć
   wzniesiona jest z cienkich wapiennych płyt. Balkony zdobią kute z żelaza balustrady
   przybierające kształt dzikich chaszczy. Ozdobą fasady głównej są również specjalnie
   rozmieszczone ptaki, które maja sprawiać wrażenie szykujących się do odlotu. W
   środku budowli widać dbałość Gaudíego o szczegóły; każdy sufit posiada własną
   formę gipsową. Godne uwagi są też liczne mozaiki i stolarka. Na dachu architekt
   stworzył kominy przypominające kształtem dym. Całość wzniesiona została na
   nowatorskiej konstrukcji słupowo-belkowej, która jest wykonana w taki sposób, aby
   zmniejszyć ilość przekrojów (spowodowane było to niemożliwością opłacenia
   droższych materiałów) Casa Milà nie została skończona z powodów zatargów z
   inwestorem. Pomimo to uważa się ją powszechnie za najpełniejsze dzieło Gaudíego,
   w którym zastosował w pełni owoce swego doświadczenia.
6. Wzgórze Montjuic ze stadionem olimpijskim oraz średniowieczna
   dzielnica La Ribera z poświęconym patronce żeglarzy Kościół Santa
   Maria del Mar Santa Maria del Mar
   – gotycki kościół w Barcelonie, w dzielnicy La Ribera. Został wzniesiony
   w latach 1329-1383 w stylu gotyku katalońskiego. Pierwsza wzmianka o
   kościele pod tym wezwaniem pochodzi z 998 r. Budowa obecnej świątyni
   rozpoczęła się jednak znacznie później, po 1324, na skutek zabiegów
   archidiakona kościoła Bernata Llulla. 25 marca 1329 król Aragonii Alfons
   IV położył kamień węgielny pod budowę. Projekt nowego gmachu
   kościelnego przygotował Berenguer de Montagut, który równocześnie
   nadzorował prace budowlane (drugim budowniczym kościoła był Ramón
   Despuig). Do 1350 ukończono mury zewnętrzne kościoła, kaplice oraz
   dekorację obu fasad. Prace poważnie jednak opóźnił pożar w 1379, który
   zniszczył poważną część już wybudowanego obiektu. Oficjalne
   zakończenie budowy oraz pierwsza msza w kościele miały miejsce 3
   listopada 1383. W 1428 trzęsienie ziemi zniszczyło imponującą rozetę w
   oknie na fasadzie zachodniej, która musiała być odbudowana[3].
   Dokonano tego w nowym stylu gotyku płomienistego do roku 1459
   (witraż jest o rok późniejszy)[2]. W późniejszych stuleciach nie
   dokonywano większych modyfikacji wnętrza świątyni. Jedynie w XIX
   wieku wzniesiono Kaplicę Najświętszego Sakramentu, zaś w 1936 pożar
   budynku zniszczył barokowy ołtarz główny i część obrazów
   stanowiących dekorację kościoła. Jeszcze do 1902 trwały ponadto prace
   wykończeniowe przy jednej z wież kościelnych (drugą ukończono w
   1496). Kościół Santa Maria jest świątynią typu bazylikowego (z nawą
   środkową wyższą od bocznych). Prezbiterium nie jest wyodrębnione.
   Wejście do kościoła wiedzie poprzez bogato zdobiony portal z
   tympanonem i gotyckimi blendami po obydwu stronach. Sklepienie w
   kościele jest krzyżowe, wsparte na rzędach ośmiobocznych kolumn.
   Pożar w 1936 pozbawił wnętrze kościoła niemal całej dekoracji, co
   stwarza wyjątkowe w hiszpańskich świątyniach wrażenie prostoty. Na
   szczególną uwagę zasługuje zachowany zespół witraży].
   22.09.2022 DZIEŃ 3 ANDORA
   Śniadanie i przejazd w kierunku Księstwa Andory, ulokowanego w
   Pirenejach pomiędzy Hiszpaniąa Francją. Oprócz urokliwego położenia
   słynie także jako obszar bezcłowy, w którym znajduje się wiele sklepów
   obiecujących udane zakupy po okazyjnych cenach. Wśród zabytków można
   wymienić Casa de la Vall – kamienny dom z XVI wieku. Obecnie budynek
   jest siedzibą rządu Andory. Ciekawymi zabytkami są także romańskie,
   kamienne świątynie, jak kościół Sant Vincent d’Enclar z VIII w.
   Przejazd do hotelu w Lourdes na obiadokolację i nocleg.
   Geografia
   Andora to kraj leżący w Pirenejach i całkowicie pokryty górami. Ma
   powierzchnię 468 km². Średnia wysokość terenu to 1996 m
   n.p.m.[4] Na licznych zboczach często występują wysokogórskie łąki i
   lasy. Najwyższy punkt w państwie to szczyt góry Pic Alt de la Coma
   Pedrosa (2946 m n.p.m.), najniższym jest Riu Runer, który leży w
   pobliżu granicy z Hiszpanią na wysokości 840 m n.p.m.[4] Najdłuższą
   rzeką jest Valira, będąca dopływem hiszpańskiej rzeki Segre[5]
   .
   Andora dzieli się na 7 parafii (kat. parròquia).
   Najważniejsze miejscowości tego kraju to:
   Andora – 19,6 tys. mieszk.
   Escaldes-Engordany – 14,0 tys. mieszk.
   Sant Julià de Lòria – 7,7 tys. mieszk.
   • Encamp – 7,5 tys. mieszk.
   • La Massana – 5,0 tys. mieszk.
   • Santa Coloma – 3,0 tys. mieszk.
   • Ordino – 3,0 tys. mieszk.
   • Pas de la Casa – 2,4 tys. mieszk.
   W Andorze panuje klimat podzwrotnikowy śródziemnomorski.
   Do zasobów naturalnych kraju zalicza się żelazo, miedź, ołów,
   marmur
   Granice
   Andora graniczy z dwoma państwami:
   Hiszpanią – 63 km (na południu, południowym wschodzie i
   zachodzie)
   Francją – 55 km (na północy, północnym wschodzie i północnym
   zachodzie)
   Mapa topograficzna Andory
   Historia
   W nagrodę za waleczność mieszkańców podczas walk
   z Maurami Karol Młot nadał Andorze prawa miejskie. Następnie
   stała się ona lennem hrabiów Urgell, aby ostatecznie w 1133 r.
   przejść pod władanie biskupa z La Seu d’Urgell. W XII wieku była
   przedmiotem sporu pomiędzy biskupami a ich francuskimi
   sąsiadami z północy, hrabiami z Foix. W 1278 r. udało się
   rozwiązać konflikt – na mocy zawartego porozumienia biskup i
   hrabia zostali współrządcami. Andora natomiast zobowiązała się
   płacić obu stronom daniny: biskupom Urgell w wysokości 460
   peset rocznie, hrabiom Foix w wysokości 960 franków rocznie[8]. W
   1419 r. na wniosek ludności Andory został powołany lokalny
   parlament nazywany Radą Terytorialną (Consell de la Terra)
   [9]
   ,
   nazywany również Radą Dwudziestu Czterech[10], który później
   został przekształcony w Radę Generalną (Consell General)[11]. W
   1607 król Henryk IV, hrabia Foix wydał edykt, na mocy którego
   przekazał swe prawa do współrządzenia Andorą francuskiemu
   władcy[9]
   . Rewolucja francuska spowodowała utratę
   zwierzchnictwa Francji nad Andorą – jej jedynym władcą
   pozostawał biskup Urgell. Determinacja lokalnej ludności
   doprowadziła jednak do wydania przez Napoleona I dekretu, na
   mocy którego zwierzchnik państwa francuskiego ponownie
   zarządzał Andorą wraz z biskupem[10]
   .
   W okresie 1812–1813 Cesarstwo Francuskie zajęło Katalonię i
   podzieliło ją na cztery departamenty[12][13]. Wówczas Andora
   weszła w skład jednego z nich (départament de Sègre)
   [9]. W 1933
   r. Francja zajęła Andorę wobec społecznych zamieszek przed
   wyborami[9]
   .
   11 lipca 1934 r. rosyjski awanturnik Boris M. Skosyriew ogłosił się
   Borisem I, niepodległym królem Andory, równocześnie ogłaszając
   wojnę przeciwko biskupowi z Urgell. 20 lipca został aresztowany
   przez policję hiszpańską i wydalony z Hiszpanii[14]. W latach 1936–
   1940 w Andorze stacjonował francuski garnizon, aby
   przeciwdziałać wpływom hiszpańskiej wojny domowej[15]
   .
   W czasie II wojny światowej Andora pozostawała neutralna.
   Pozostawiona w stanie pewnej izolacji Andora była niejako poza
   głównym nurtem europejskiej historii. W ostatnich czasach, dzięki
   kwitnącej turystyce oraz rozwojowi handlu, udało się jej wyjść z tej
   izolacji[16] oraz gruntownie zmienić swój system polityczny w 1993
   roku, gdy została członkiem ONZ. W tym samym roku w wyniku
   referendum powstała pierwsza konstytucja tego kraju[17]
   .
   Etymologia nazwy
   Nazwa Andora wywodzi się prawdopodobnie
   z nawarryjskiego słowa anduriall, oznaczającego kraj pokryty
   zaroślami; według innych teorii jest
   pochodzenia baskijskiego[potrzebny przypis]
   .
   Legendarne pochodzenie nazwy kraju wiązane jest z
   wymienianym w Starym Testamencie miastem Endor, a jej
   upowszechnienie przypisuje się bądź Saracenom, którzy schronili
   się w tutejszych górach, uciekając ku północy, bądź Ludwikowi
   Pobożnemu, synowi Karola Wielkiego. Miał on ujrzeć w krajobrazie
   dolin Andory podobieństwo do doliny leżącej między
   górą Hermon a górą Tabor w Palestynie i nazwał nowo ujrzane
   terytorium Endor[
   Inna wersja wyprowadza nazwę państwa od hiszpańskiego „ando”
   (wysoki) i „oro” (złoto, żelazo). Nazwa może pochodzić
   od celtyckich wyrazów „an” (wiatr) i „dor” (brama), co oznacza
   „brama wiatrów”. Trzecia etymologia nawiązuje do wyrazu „andar”,
   po hiszpańsku chodzić, wędrować, przemieszczać się
   Demografia
   Okolice granicy francuskiej
   Andora: Pas de la Casa na granicy z Francją
   Jeszcze w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku Andora
   liczyła zaledwie 22 tysiące mieszkańców, niemal w całości
   andorskich Katalończyków. Gwałtowne przemiany gospodarcze i
   rozwój turystyki spowodował znaczny napływ imigrantów, którzy w
   2002 roku stanowili aż 62% mieszkańców, z czego 26
   tys. Hiszpanów, ponad 7 tys. Portugalczyków, 4,3 tys. Francuzów.
   Współcześnie (stan na 2016 rok) andorscy Katalończycy stanowią
   liczebną mniejszość w zestawieniu z pozostałymi grupami
   narodowymi razem wziętymi. Średnia gęstość zaludnienia wynosi
   około 150 osób na km², ale zasadnicza część ludności skupia się
   w dolinie rzeki Envaliry, gdzie leży stolica. Większość ludności jest
   wyznania rzymskokatolickiego. Główne zajęcia mieszkańców to
   obsługa ruchu turystycznego, handel i praca w szybko rozwijającej
   się bankowości. Tradycyjne zajęcia, jak rękodzielnictwo czy
   rolnictwo, mają obecnie bardzo małe znaczenie.
   Językiem urzędowym jest kataloński, jednak według danych z
   2018 roku, jest on językiem ojczystym dla 35,7% Andorczyków,
   podczas gdy hiszpański jako język ojczysty zadeklarowało 43,2%
   mieszkańców. Ponadto dla 17,1% populacji językiem ojczystym
   był portugalski, a dla 8,9% – francuski
   Narodowości w 2016 roku[20]:
   Narodowość % całej populacji
   Andorscy Katalończycy 36,2%
   Hiszpanie 30,4%
   Portugalczycy 15,9%
   Francuzi 5,8%
   inni 11,7%
   Liczba mieszkańców[
   Liczba ludności w latach 1947–2016
   Religia
   • chrześcijaństwo – 90%:
   o katolicyzm – 85%
   o inni chrześcijanie – 4,7%
   o protestantyzm i niezależne kościoły – 0,3%
   • niereligijni – 7,8%
   • islam – 0,8%
   • inne religie – 0,5%
   • hinduizm – 0,4%
   • Świadkowie Jehowy – 0,21
   •
   •
   •
   Ustrój polityczny
   Zgodnie z konstytucją z 1993 r. Andora jest określona jako
   niezależne, demokratyczne, parlamentarne współksięstwo.
   Głową państwa są dwaj współksiążęta: każdy kolejny biskup
   katalońskiej diecezji Urgel oraz każdy kolejny prezydent
   Francji[23]. Pełnią funkcje reprezentacyjne i mają prawo weta
   wobec międzynarodowych traktatów. Władza ustawodawcza
   należy do 28-osobowego parlamentu – Rady Generalnej, w
   którym jedna połowa posłów wybierana jest z listy krajowej,
   a druga z siedmiu dwumandatowych okręgów
   wyborczych[24]. Władzę wykonawczą sprawuje powoływany
   przez parlament i stojący na czele rządu premier. Do 1992 r.
   obowiązywał zakaz działalności partii politycznych.
   Gospodarka
   Do lat siedemdziesiątych XX w. Andora była ubogim krajem
   pasterskim z dość dobrze rozwiniętym rękodzielnictwem.
   Działania podjęte od początku lat 90. w ciągu ćwierćwiecza
   zmieniły zasadniczo strukturę gospodarczo-społeczną
   tego minipaństwa. Do kraju napłynęło ponad 30 tys.
   imigrantów, zatrudnionych głównie w obsłudze żywiołowo
   rozwijającego się ruchu turystycznego i finansach. Aż
   80% PKB stanowią wpływy z turystyki, w tym z handlu
   towarami, na które państwo wcale lub prawie wcale nie
   nakłada podatków, głównie paliwem, alkoholami i wyrobami
   tytoniowymi – każdego roku Andora jest odwiedzana przez 9
   milionów turystów[potrzebny przypis]
   . Dzięki korzystnym prawom
   fiskalnym i celnym Andora ma opinię raju podatkowego, co
   wspomaga rozwój banków i skłania zagranicznych
   przedsiębiorców do zakładania tam swoich siedzib.
   Przemysł jest rozwinięty słabo, głównie wydobycie
   surowców naturalnych (ruda żelaza, ołów, marmur, granit).
   Rolnictwo, ze względu na brak ziemi ornej, to prawie
   wyłącznie hodowla owiec i bydła domowego, z czym
   związana jest wytwórczość odzieży, produkcja galanterii
   skórzanej i biżuterii oraz pamiątkarstwo. Sieć drogowa
   obejmuje 380 km znakomitych dróg powiązanych z siecią
   państw ościennych. Bilans handlowy jest wybitnie ujemny.
   W 2002 wyeksportowano towarów za 111 mln euro, zaś
   sprowadzono za 1,2 mld euro. PKB w tym samym roku
   wyniósł 1,3 mld euro, czyli około 20 tys. na mieszkańca.
   Muzyka
   W Escaldes-Engordany odbywa się co roku
   międzynarodowy festiwal jazzowy, na którym występowali
   m.in. Miles Davis, Fats Domino czy B.B. King[26]
   .
   W 2004 roku Andora zadebiutowała w Konkursie Piosenki
   Eurowizji. Reprezentantką kraju została Marta Roure z
   piosenką „Jugarem a estimar-nos”[27], jednak odpadła w
   półfinale, zajmując 18. miejsce z 12 punktami (od
   Hiszpanii)[28]
   .
   Sport
   Sportem narodowym Andory jest narciarstwo, które 29
   listopada 1965 zostało uznane „sportem o znaczeniu
   narodowym”, jednak w ostatnich latach coraz większą
   popularnością cieszy się też piłka nożna[29]
   . W 1971 roku
   założono Komitet Olimpijski Andory[30], który w 1975 roku
   został członkiem Międzynarodowego Komitetu
   Olimpijskiego[31]
   , a rok później państwo zadebiutowało na
   igrzyskach olimpijskich, zarówno letnich, jak i zimowych[32]
   .
   Turystyka
   W 2018 roku Andorę odwiedziło 8,33 miliona turystów,
   głównie z Hiszpanii i FrancjiW pirenejskim państwie
   znajduje się jeden obiekt z listy światowego dziedzictwa
   UNESCO – dolina Madriu-Perafita-Claror[
   . Andora jest
   także celem turystyki narciarskiej – znajdują się tam trzy
   ośrodki narciarskie: Grandvalira, Vallnord i Naturlandia.
   Łączna długość tras wynosi 318 kmW 2019 roku ma
   terytorium państwa znajdowało się niespełna 3 000
   obiektów noclegowych, w tym 173 hotele
   W Księstwie ma swoją siedzibę kilkanaście muzeów. W
   2018 roku odwiedziło je łącznie 194 456 osób.
   Najczęściej odwiedzane były Casa de la Vall, Museu del
   Tabac i Museu Carmen Thyssen
   Armia i nakaz posiadania broni
   W czasach obecnych (od reformy w 1934 roku[
   ) armia
   Andory to kilkunastu ochotników w kompanii
   reprezentacyjnej. Poza tym wszyscy mieszkańcy (przede
   wszystkim mężczyźni) w wieku produkcyjnym traktowani
   są jako rezerwiściObrona Księstwa Andory jest
   obowiązkiem Francji i Hiszpanii.
   Zgodnie z prawem Andory na wypadek wojny w każdym
   domu musi być co najmniej jeden karabin. Jeśli właściciel
   domu nie posiada własnej broni, policja dostarcza ją z
   zapasów państwowych
   Casa de la Vall – zabytkowy budynek z 1580 roku w mieście Andora,
   stolicy Andory. W latach 1702–2011 pełnił rolę siedziby obrad Rady
   Generalnej
   Budynek został ukończony w 1580 roku. Pierwotnie powstał jako
   rezydencja z elementami obronnymi rodziny Busquets. W 1701 roku
   został zakupiony przez Radę Generalną Andory (wówczas jako Consell
   de la Terra), rok później stał się siedzibą obrad tejże Rady. W 1962 roku
   został gruntownie wyremontowany. Od 2003 roku posiada status
   zabytku[1]. W 2011 roku tuż obok oddano do użytku nowy budynek, który
   stał się wówczas nową siedzibą parlamentu Andory[2]. Okazjonalnie
   jednak sesje Rady Generalnej wciąż odbywają się w Casa de la Vall[3]
   .
   Kościół Sant Vincent d’Enclar
   Romański kościół Sant Vicenç d’Enclar jest, wraz z kościołem Santa
   Coloma, jednym z najstarszych w księstwie. Oba znajdują się w parafii
   Andorra la Vella, we wsi Santa Coloma.
   Ten prymitywny Kościół stanowił część ufortyfikowanego wizygockiego
   kompleksu Enclar. Sant Vicenç ma kształt prostokąta z kwadratową
   absydą. Posiada okrągłą dzwonnicę naprzeciw południowej ściany nawy,
   zwieńczoną piętrem okien i drugą kondygnacją siedmiu małych
   wysuniętych łukowych okien. Jej budowa najprawdopodobniej miała
   miejsce w IX wieku, ponieważ jej typ jest podobny do zwykłych typów
   architektury katalońskiej i langwedockiej z X i wcześniejszych wieków.
   Kilka lat temu został odrestaurowany i powrócił do pierwotnego
   wyglądu. Dotarcie tam wymaga trochę wysiłku, ponieważ można iść tylko
   pieszo, ale warto.
   Wykopaliska i badania przeprowadzone na tym obszarze pozwoliły nam
   ustalić, że kompleks Sant Vicenç d’Enclar zasadniczo składał się z jednego
   sektora, w którym koncentrowało się życie religijne, z kościołem i
   pochówkami, z szeregiem małych jednostek mieszkalnych z ich usługami, i
   wreszcie mur z wieżą obronną.
   23-24.09.2022 DZIEŃ 4 – 5 LOURDES
   Śniadanie i całodzienny pobyt w Lourdes.. Zwiedzanie Sanktuarium
   Matki Bożej Różańcowej i miejsc związanych z życiem Świętej
   Bernadetty, której objawiła się Matka Boża, prosząc Ją o modlitwę i pokutę
   za grzeszników. W zamian Matka Boża ofiarowała w tym miejscu źródełko
   z cudowną wodą. Kąpiel w basenach, modlitwa w miejscu objawienia w
   Grocie Masabiel, Droga Krzyżowa. Wieczorna procesja ze świecami.
   Każdego dnia obiadokolacja i nocleg w Lourdes.
   FRANCJA

Francja- Republika Francuska – państwo, którego część
metropolitarna znajduje się w Europie Zachodniej, posiadające także
zamorskie terytoria na innych kontynentach. Francja metropolitarna
rozciąga się od Morza Śródziemnego na południu do kanału La Manche i
Morza Północnego na północy, oraz od Renu na wschodzie do Zatoki
Biskajskiej na zachodzie. Francuzi często nazywają swój kraj’
(sześciokąt) – pochodzi to od kształtu Francji metropolitarnej.
Francja graniczy z Belgią, Luksemburgiem, Niemcami, Szwajcarią,
Włochami, Monako, Andorą i Hiszpanią. Terytoria zamorskie graniczą
również z Brazylią, Surinamem i Holandią. Kraj jest połączony z Wielką
Brytanią przez Eurotunel przebiegający pod kanałem La Manche.
Republika Francuska jest unitarnym państwem demokratycznym, w
którym ważną rolę odgrywa prezydent. Jest również piątym spośród
najlepiej rozwiniętych krajów świata i jedenastym w rankingu warunków
życia. Najważniejsze ideały Francji sformułowane zostały w Deklaracji
Praw Człowieka i Obywatela i w występującym na drukach urzędowych i
monetach haśle rewolucji francuskiej liberté, égalité, fraternité
(„wolność, równość, braterstwo”). Kraj należy do grona założycieli Unii
Europejskiej. Ma największą powierzchnię spośród państw wspólnoty.
Francja jest także członkiem-założycielem Organizacji Narodów
Zjednoczonych oraz wchodzi w skład m.in. Frankofonii, G8 oraz Unii
Łacińskiej. Jest stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, w której
posiada prawo weta. Francja ze względu na swoją liczbę ludności,
potencjał gospodarczy, pozycję w Europie, silną armię (trzeci po Rosji i
USA arsenał nuklearny), uchodzi za jedno z najpotężniejszych państw
świata. Francja jest krajem leżącym w większości w Europie Zachodniej,
jednak posiadającym terytoria zależne i departamenty zamorskie na
innych kontynentach. Powierzchnia metropolitarnej części Francji wynosi
551,5 tys. km², wskutek czego zajmuje czterdzieste ósme miejsce na
świecie pod względem wielkości powierzchni, natomiast powierzchnia
wraz z terytoriami zależnymi i departamentami zamorskimi 643 801 km².
Całkowita granica lądowa Francji to 2 892,4 km, w tym: • Granice
Francji metropolitarnej z: • Andorą – 56,6 km, • Belgią – 620 km,
• Hiszpanią – 623 km, • Luksemburgiem – 73 km, • Monako – 4,4 km,
• Niemcami – 451 km, • Szwajcarią – 573 km, • Włochami – 488 km.
• Granice terytoriów zależnych i departamentów zamorskich z: • Brazylią
– 673 km, • Surinamem – 510 km, • Sint Maarten – 10,2 km
Historia Granice współczesnej Francji pokrywają się mniej więcej z
granicami starożytnej Galii, która była zamieszkana przez
celtyckichGalów. Galowie zostali podbici przez Rzymian w I wieku p.n.e.
Ostatecznie Galowie przejęli kulturę oraz mowę najeźdźców. Podobnie
było z chrześcijaństwem, które zostało przyjęte na tych terenach w II
wieku n.e. i III wieku n.e. W IV wieku n.e. germańskie plemiona, głównie
Frankowie (od których to pochodzi starożytna nazwa „Francie”),
przekroczyły Ren i zajęły Galię. Współczesna nazwa „France” pochodzi
od nazwy feudalnych dóbr królów Francji z dynastii Kapetyngów wokół
Paryża. Jako samodzielne państwo Francja istnieje od 843 wraz z
podziałem imperium karolińskiego na części wschodnią, centralną i
zachodnią. Zachodnia część w przybliżeniu odpowiadała terytorium
współczesnej Francji. Potomkowie Karola Wielkiego rządzili we Francji
aż do 20 sierpnia 987, kiedy to Hugo Kapet został koronowany na króla
Francji. Jego potomkowie z dynastii Kapetyngów, Walezjuszów oraz
Burbonów stopniowo zjednoczyli kraj w wyniku serii wojen oraz
dynastycznego dziedziczenia tronu. Od czasów Filipa II Augusta
państwo nazywane jest oficjalnie Francją (dotychczas znane jako
Królestwo Franków). Szczyt rozwoju monarchia francuska osiągnęła w
XVII wieku pod rządami Ludwika XIV. W tym czasie Francja miała
ogromny wpływ na europejską politykę, gospodarkę i kulturę, stając się
wówczas najludniejszym krajem w Europie. W tym samym czasie
Burbonowie zajęli miejsce Habsburgów w Hiszpanii w następstwie wojny
hiszpańskiej. Francja była monarchią do 1792, kiedy to w wyniku
rewolucji francuskiej została utworzona I Republika Francuska. Napoleon
Bonaparte przejął kontrolę w republice w 1799 przyjmując tytuł I
Konsula. W maju 1804 roku Francja została proklamowana cesarstwem.
W wyniku kilku wojen jego armie podbiły wiele krajów, ustanawiając w
nich władców wywodzących się z rodziny Bonaparte. W następstwie
upadku Napoleona w 1815 we Francji została przywrócona monarchia.
W 1830 w wyniku tzw. rewolucji lipcowej powstała konstytucyjna
Monarchia Lipcowa, zastąpiona w 1848 przez II Republikę. Krótki okres
tej formy rządów zakończył się w 1852, kiedy to Ludwik Napoleon
(Napoleon III) ogłosił powstanie II cesarstwa. Ludwik Napoleon został
obalony w wyniku wojny francusko-pruskiej w 1870 i cesarstwo zostało
zastąpione przez III republikę. W XX w. zaznaczał się powolny schyłek
imperialnej pozycji Francji. W I wojnie światowej Francja była jeszcze
aktywnym i znaczącym elementem koalicji zwycięzców. II wojna
światowa jednak okazała się militarną klęską. Zajęcie i okupowanie kraju
przez wojska niemieckie, kolaboracja z Niemcami były początkami
zmierzchu roli Francji w świecie, chociaż nadal Francja zachowuje
znaczącą pozycję w Europie. Bardzo niekorzystnie odbiło się to również
na francuskiej gospodarce, liczebności populacji oraz w efekcie
przyczyniło się do straty pozycji państwa dominującego w świecie. IV
Republika została ustanowiona po II wojnie światowej, aby ostatecznie w
1958 ulec przekształceniu
w obecną półprezydencką V Republikę. We Francji szczególne
znaczenie posiadały i posiadają loże masońskie[potrzebny przypis],
zwłaszcza Wielki Wschód Francji. Jego członkami było wielu czołowych
polityków. Te loże przyczyniły się także do erozji znaczenia Kościoła
katolickiego Siły zbrojne • Francja zalicza się do głównych mocarstw
atomowych. Jej arsenał to około 300 głowic atomowych, które mogą być
przenoszone na odległość do 6 tysięcy kilometrów. Siły zbrojne liczą 259
tys. żołnierzy (2002 r.) w tym wojska lądowe 137 tys. Francja, mimo że
jest członkiem NATO (od 1949 r.), od 1966 nie uczestniczyła w
wojskowych strukturach paktu – stan ten ma się jednak zmienić,
ponieważ powrót do struktur wojskowych Sojuszu zapowiedział
Prezydent Sarkozy. • Wojska francuskie stacjonują w wielu krajach
świata, głównie w Afryce. Cztery największe francuskie stałe garnizony
poza Francją znajdują się na kontynencie afrykańskim. Największy
zlokalizowany jest w Dżibuti (w tym jednostka zamorska Legii
Cudzoziemskiej), pozostałe na wyspie Reunion na Oceanie Indyjskim, w
Senegalu i Gabonie w Afryce Zachodniej. Francuskie wojska stacjonują
również w Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Czadzie oraz w Republice Afryki
Środkowej. Ponadto w Gujanie Francuskiej (Ameryka Płd.), w Dżibuti, na
wyspie Mayotte (Ocean Indyjski) i w archipelagu wysp Mururoa w
Polinezji Francuskiej na Pacyfiku znajdują się jednostki zamorskie Legii
Cudzoziemskiej. Religia Największą wspólnotę religijną stanowi Kościół
katolicki, głównie rzymscy katolicy, istnieje też grupa 15 tysięcy wiernych
obrządku bizantyjsko-ukraińskiego, niewielkie grupy mariawickie
Kościoła Katolickiego Mariawitów, inne grupy katolickie to: Misja
Starokatolicka we Francji, prowincja francuska Kościoła
Starokatolickiego Mariawitów, Kościół Świętej Marii i Kościół
liberalnokatolicki. Na terenie Francji działają również kościoły
prawosławne: Rosyjski Kościół Prawosławny, Patriarchat
Konstantynopola, Grecka Metropolia Francji, Rumuński Kościół
Prawosławny, Serbski Kościół Prawosławny, Polski Autokefaliczny
Kościół Prawosławny i licząca 40 tysięcy wiernych wspólnota koptyjska.
We Francji działają również wspólnoty protestanckie. Francuska
Federacja Protestancka obecnie zrzesza większość francuskich wyznań
identyfikujących się z Reformacją i jej spuścizną, przede wszystkim
francuskich: luteran, ewangelików reformowanych, baptystów,
adwentystów dnia siódmego, ewangelikalnych chrześcijan oraz
zielonoświątkowców[23]. We Francji działa również ponad 128 tysięcy
głosicieli Świadków Jehowy. Inne główne wyznania to muzułmanie i
żydzi.
Dane z 2010 roku według The Pew Research Center: • Kościół
Katolicki: 60,4% • Brak religii: 28% • Islam: 7,5% • Protestantyzm: 1,8%
(głównie: kalwini, luteranie i zielonoświątkowcy) • Prawosławie: 0,6%
• Buddyzm: 0,5% • Judaizm: 0,5% • Tradycyjne religie etniczne: 0,3%
• Świadkowie Jehowy: 0,2%

1. Zwiedzanie Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej i miejsc
   związanych z życiem Świętej Bernadetty Bazylika Matki Bożej
   Różańcowej w Lourdes – kościół rzymskokatolicki położony na terenie
   sanktuarium Matki Bożej w Lourdes. Zwana potocznie bazyliką
   Różańcową lub Bazyliką Różańca św. Wezwanie świątyni nawiązuje do
   Matki Bożej objawiającej się Bernadetcie Soubirous z różańcem w ręku.
   Historia Bazylika Różańcowa to trzeci z kościołów zbudowanych na
   terenie sanktuarium Matki Bożej w Lourdes (po krypcie i kościele
   górnym). Została zaprojektowana w stylu bizantyjskim przez architekta
   Leopolda Hardy i wzniesiona w latach 1883–1899. Konsekrowana w
2. Zbudowana na planie krzyża greckiego bazylika ma rozmiary 52 ×
   48 m i może pomieścić 2500 wiernych, z których 1500 ma miejsca
   siedzące. Bazylika została wpisana na francuską listę zabytków jako
   pomnik historyczny drugiej klasy. Na przestrzeni lat przeciekająca woda
   wyrządziła znaczne szkody architekturze budowli i jej dekoracjom. W
   latach 2006–2007 całą świątynię poddano gruntownej renowacji.
   Odrestaurowano też uszkodzone mozaiki. Odnowa była możliwa dzięki
   współpracy sanktuarium z władzami miasta, hojnym datkom pielgrzymów
   a także pomocy ze strony państwa (na szczeblu regionalnym,
   ogólnopaństwowym i Unii Europejskiej). Architektura i wystrój W
   półokrągłej, marmurowej fasadzie bazyliki znajduje się główny portal.
   Zdobi płaskorzeźba Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem Jezus na
   ręku ofiarowującym różaniec św. Dominikowi. Nad nią umieszczono dwie
   okrągłe, wykonane w Watykanie mozaiki, z których lewa przedstawia
   papieża Leona XIII a prawa François-Xaviera Schoepfera, biskupa
   diecezji Tarbes (1899–1912) i diecezji Tarbes i Lourdes (1912–1927).

Witraż nad głównym wejściem jest dziełem Claudiusa Lavergne. Po
lewej stronie portalu znajduje się kaplica św. Bernadetty a obok niej
kaplice Pascala Baylon i Notre Dame de Guadaloupe. W 1941 na białych
, marmurowych drzwiach bocznych bazyliki wygrawerowano
podziękowanie dla marszałka Francji, szefa rządu Vichy, Philippe’a
Pétaina, który w 1941 odwiedził Lourdes i pomógł kościołowi odzyskać
prawo własności nad Domeną:
W 2007 do wystroju fasady dodano nowe mozaiki przedstawiające
tajemnice światła, dodane w 2002 do tradycyjnych 15 tajemnic różańca
przez papieża Jana Pawła II. Ponad fasadą wznosi się kopuła,
zwieńczona pozłacaną koroną z krzyżem – darami narodu irlandzkiego z

1924. Krzyż ponownie pozłocono w latach 2000–2002. Wnętrze
      Wnętrze. Widok na prezbiterium
      Mozaika Matki Bożej Wewnątrz, na skrzyżowaniu naw wznosi się na
      wysokość 22 m centralna kopuła, wsparta na czterech filarach na planie
      kwadratu. Kopuła symbolizuje niebo a posadzka pod nią – rzeczywistość
      ziemską. Elementem jednoczącym te dwa symbole jest sprawowana w
      tym miejscu eucharystia. Dekorację kopuły stanowi mozaika Matki Bożej
      z Lourdes (dzieło Edgara Maxence z 1920), 16 witraży natomiast
      wykonał Claudius Lavergne. Przesłaniem ideowym dekoracji sklepień
      bazyliki jest wezwanie chrześcijan do zwrócenia się ku Najswietszej
      Maryi Pannie i podjęcie, za jej przykładem, „pielgrzymki wiary”. W 1901
      na ścianie za ołtarzem głównym umieszczono mozaikę okazującą Matkę
      Bożą z rozpostartymi ramionami i z inskrypcją „Par Marie à Jésus”
      („Przez Maryję do Jezusa”). Młoda kobieta, przedstawiona na tym
      wizerunku, wydaje się bardziej odpowiadać opisowi Maryi przez
      Bernadettę Soubirous podczas objawień, niż figura umieszczona w
      grocie Massabielle. Każda z naw bazyliki ma szerokość 14 m. Nawę
      główną otacza 15 kaplic dekorowanych mozaikami, które powstały w
      latach 1895–1907 według projektów różnych artystów. Tematem
      ikonograficznym wystroju jest 15 tajemnic różańcowych. W lewym
      skrzydle transeptu umieszczono wyobrażenia tajemnic radosnych
      (Zwiastowanie NMP, Nawiedzenie św. Elżbiety, Narodzenie Pana
      Jezusa, Ofiarowanie Pana Jezusa w Świątyni, Odnalezienie Pana
      Jezusa w Świątyni. Za ołtarzem umieszczono 5 tajemnic bolesnych
      (Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu, Biczowanie Pana Jezusa, Cierniem
      ukoronowanie Pana Jezusa, Droga krzyżowa Pana Jezusa,
      Ukrzyżowanie i śmierć Pana Jezusa). W prawym ramieniu transeptu
      znalazły się natomiast tajemnice chwalebne (Zmartwychwstanie Pana
      Jezusa, Wniebowstąpienie Pana Jezusa, Zesłanie Ducha Świętego,
      Wniebowzięcie NMP, Ukoronowanie NMP na Królową Nieba i Ziemi).
      Organy w bazylice zbudowała w 1897 firma organmistrzowska CavailleColl. W 1972 zostały one odnowione. Mają 52 glosy i 1 manuał. Na
      dziedzińcu przed bazyliką udzielane jest błogosławieństwo chorym.
1925. miejsce objawienia Grota Massabielle,

także Grota Massabielska – grota znajdująca się w Lourdes, we Francji,
u podnóży Pirenejów, katolickie miejsce pielgrzymkowe od 1858.
Topografia i geologia Wnętrze Groty Massabielle tworzą trzy połączone
ze sobą wdrążenia[1]. Grota jest raczej dziesięciometrową wnęką w
ścianie skalnej (3.80 m wysokości, 9.50 m długości i 9.85 m szerokości).
Ściany jaskini są gładkie, miejscami wilgotne. We wnętrzu znajdują się
wywierzyska krasowe, którymi woda, filtrująca syklinę Batsurguère-Prat
d’Aureilh, wydostaje się w kierunku rzeki Gave de Pau. We wnęce na
wysokości 2 metrów po prawej stronie, patrząc od strony rzeki, wierni
umieścili figurę Matki Boskiej. Historia W grocie w 1858 Bernadeta
Soubirous miała 18 widzeń Dziewicy Maryi, które zostały potwierdzone
przez władze kościelne. Wizjonerka została w 1933 ogłoszona świętą
Kościoła katolickiego przez papieża Piusa XI. Wykonując polecenie
Maryi Panny Bernadeta 25 lutego 1858 odnalazła w grocie źródło. Od
tego czasu osoby, które obmyją się wodą pochodzącą z tego
wywierzyska, dostępują cudownego uzdrowienia. Uzdrowienia
odnotowywane są w specjalnych księgach przechowywanych na terenie
sanktuarium w Lourdes. Istnieje też specjalna komisja lekarska
potwierdzająca zaistnienie cudu]. Grota wraz z sąsiadującym z nią
sanktuarium maryjnym jest międzynarodowym miejscem
pielgrzymkowym
25.09.2022 DZIEŃ 6 GIRONA
Wczesne śniadanie, po którym przejazd do Girony, nazywanej Florencją
Katalonii – pięknego i bardzo atrakcyjnego katalońskiego miasta, które
pozwala podziwiać przyjezdnym centrum złożone z zabytków
zbudowanych przez Rzymian, Żydów i Arabów. Spacer po starym
mieście otoczonym średniowiecznymi murami obronnymi. W programie
m.in. największa na świecie jednonawowa gotycka katedra, do której
prowadzą wspaniałe XVII-wieczne barokowe schody, XIV-wieczny kościół
Sant Felix – najbardziej rozpoznawalny obiekt w mieście, wzniesiony w
miejscu starych katakumb, najlepiej zachowane łaźnie w całej Hiszpanii,
łączące architekturę arabską i romańską, dzielnica żydowska. Przejazd do
hotelu w jednym z kurortów na Wybrzeżu Costa Brava,
obiadokolacja i nocleg.
Girona – miasto w północno-wschodniej Hiszpanii, w Katalonii;
stolica prowincji o tej samej nazwie i comarki Gironès. Ma jedną z
najlepiej zachowanych średniowiecznych starówek w Hiszpanii, z jedną z
największych historycznych dzielnic żydowskich w Europie
. Historia
Obraz El gran día de Gerona (Wielki dzień Girony) ze sceną z obrony
miasta przed wojskami francuskimi w 1809 roku
Miasto zostało założone przez rzymskiego wodza Pompejusza w
czasie wojny Rzymu z Sertoriuszem około roku 79 p.n.e. Osada
wytyczona została na planie trójkąta, którego jeden bok opierał się na
rzece Onyar, natomiast przeciwległy wierzchołek stanowiła wieża Torre
Gironella. Była ona otoczona murami miejskimi i liczyła około trzech
tysięcy mieszkańców. W końcu III wieku naszej ery pojawiło się w
Gironie chrześcijaństwo. Chrześcijanie stali się w tym czasie, podobnie
jak w całym imperium rzymskim, obiektem prześladowań, a liczba ich
ofiar szacowana jest na ponad 360, co stanowi dużą część
mieszkańców[2]
.
W 476 roku, po rozpadzie cesarstwa, miasto zostało włączone
do Królestwa Wizygotów, w rękach których pozostało do roku 714, kiedy
to z kolei podbili je Arabowie. W przeciwieństwie do reszty Hiszpanii, nie
utrzymali się tu oni długo, bo już w 785 roku podbił je Karol
Wielki włączając w skład Imperium Karolińskiego jako stolicę Marchii
Girony. W następnych latach siły muzułmańskie zdobywały miasto
jeszcze trzykrotnie, ale po krótkim czasie zmuszane były do odwrotu. Po
połączeniu Marchii Girony z Marchią Barcelony w roku 878 osada stała
się częścią Marchii Hiszpańskiej[2][3][4]
.
W roku 890 w mieście osiedlili się Żydzi, którzy stanowili część lokalnej
społeczności do roku 1492, kiedy to zostali wypędzeni z Hiszpanii
przez Królów Katolickich – Ferdynanda II Aragońskiego i jego
żonę Izabelę I Kastylijską. W 1162 roku Girona weszła w skład Królestwa
Aragonii, by następnie w XV wieku, po połączeniu Aragonii z Królestwem
Kastylii, stać się częścią Hiszpanii. W tym czasie liczyła ona około 8000
mieszkańców i była trzecim co do wielkości miastem Katalonii
po Barcelonie i Perpignan[2][3]
.
Okres prosperity miasta trwał do XVII wieku, kiedy stało się ono częścią
areny ówczesnych wojen z Francją oraz buntów w Katalonii. Początek
XVIII stulecia to z kolei czas wojny o hiszpańską sukcesję. Wszystkie te
zmagania przyniosły Gironie, jako ważnej twierdzy pogranicza, leżącej
na szlaku przez Pireneje w głąb kraju, liczne oblężenia i zniszczenia[2][3]
.
Jeszcze bardziej tragiczne były lata 1808-1809, kiedy to twierdza
opierała się wojskom napoleońskim w czasie wojny na Półwyspie
Iberyjskim. Po kapitulacji w grudniu 1809 roku, miasto znajdowało się
pod panowaniem francuskim do roku 1814. W tym czasie było stolicą
utworzonego przez siły okupacyjne departamentu Ter[3][4][5]
.
Dziewiętnasty wiek to okres ponownego rozwoju Girony: w 1833 roku
stała się ona stolicą prowincji o tej samej nazwie, dziesięć lat później
liczba mieszkańców wzrosła do 8000 (do poziomu z okresu prosperity
przed XVII wiekiem), a w 1857 powstała tutaj pierwsza fabryka w
Katalonii. W roku 1886 w mieście zainstalowano pierwsze w kraju
publiczne oświetlenie ulic[3]
.
W okresie hiszpańskiej wojny domowej z lat 1936–1939 Girona przez
większość czasu pozostawała pod kontrolą republiki. Wojska generała
Franco zajęły ją pod sam koniec zmagań, na początku ostatniego roku
wojny. Tuż przed jej zakończeniem miasto było świadkiem masowej
ewakuacji niedobitków sił republikańskich do pobliskiej Francji[3][6]
.
Geografia
Girona leży w północno-wschodniej części Katalonii i zarazem Hiszpanii,
u podnóża Gór Katalońskich, około 60 km na południe od Pirenejów i
około 33 km na zachód od wybrzeża Morza Śródziemnego. Od stolicy
regionu – Barcelony – oddalona jest o około 80 kilometrów. Przez miasto
płyną cztery rzeki: Ter, Oñar, Galligants i Güell.
ZABYTKI
Domy nad rzeką Onyar, katedra i Pont Eiffel
Bazylika Sant Feliu
Wnętrze Łaźni Arabskich
Pomnik obrońców Girony w latach 1808-1809 na Plaça de la
Independència
Architektura sakralna
• Katedra NMP (Catedral de Santa María) – budowana od XI do XVIII
stulecia, w większości gotycka, z elementami
stylu romańskiego i barokową fasadą. Budowla posiada jedną nawę o
największej rozpiętości na świecie, jeśli chodzi o architekturę gotyku i
drugą w świecie chrześcijańskim pod względem wielkości po bazylice
św. Piotra w Rzymie[8][9][10]
.
• Bazylika Sant Feliu – pierwszy kościół w tym miejscu powstał w
czasach wczesnochrześcijańskich, obecna budowla posiada
elementy stylu romańskiego, gotyckiego i barokowego, z przewagą
tego drugiego. Wewnątrz znajduje się 8 nagrobków z czasów
rzymskich i z początków chrześcijaństwa. Była pierwszą katedrą
Girony[8][9][10]
.
• Klasztor Sant Pere de Galligants – romańska świątynia wybudowana
przez zakon benedyktynów w XII wieku. W budowli wyróżnia
się rozeta nad fasadą wejściową, dziedziniec z krużgankami oraz
ośmiokątna wieża dzwonnicza. Od roku 1857 siedziba Muzeum
Archeologicznego[8][9][10]
.
• Kaplica Sant Nicolau – zbudowana w XII wieku obok cmentarza,
romańska, jednonawowa z trzema kaplicami bocznymi. Na przełomie
dziejów pełniła funkcje parafialne przy klasztorze Sant Pere de
Galligants, obecnie wykorzystywana jako sala wystaw
czasowych[8][9][10]
.
• Kościół Najświętszego Serca (Iglesia del Sagrado Corazón) –
zbudowany w 1886 roku w stylu neogotyckim. Pierwotnie zarządzany
przez jezuitów, w 1951 roku przejęty przez dominikanów[10]
.
• Klasztor Sant Daniel – zlokalizowany poza ścisłym centrum
historycznym w dolinie o tej samej nazwie, zbudowany przez
benedyktynów. W budowli dominuje styl romański z elementami
gotyku[8][9]
.
Budynki
• Domy nad rzeką Onyar (Casas de Onyar) – budowane od XVII wieku
(przy czym większość powstała w XX stuleciu) na linii dawnych
murów miejskich od strony rzeki. Ich kolorowe fasady stanowią jeden
z najbardziej rozpoznawalnych kadrów miasta[8][9][10]
.
• Łaźnie Arabskie (Banys Àrabs) – budynek z wieków XII-XIII w stylu
romańskim (z elementami stylów późniejszych) stylizowany na
architekturę arabską, pełnił funkcję łaźni do XV wieku. Od XVII wieku
w rękach kapucynów, od 1929 własność publiczna[8][9][10]
.
• Architektura secesyjna Girony – zespół budynków z początku XX
wieku autorstwa katalońskich architektów, z których główna postać to
Rafael Masó[8][10]
.
Architektura obronna
Stare miasto zostało otoczone murami już w czasach rzymskich.
Fortyfikacje te były systematycznie rozbudowywane w wiekach
późniejszych (m.in. w czasach Karolingów w wieku IX) oraz w stuleciach
następnych. Są one udostępnione dla ruchu turystycznego i
rozpościerają się nich jedne z bardziej znanych widoków miasta. Jednym
z bardziej kluczowych elementów umocnień jest Torre Gironella – wieża
z czasów rzymskich w strategicznym punkcie obwodu obronnego,
zachowana do dziś w stanie ruiny. Ze względu na swoje rozmiary miała
ona w czasach średniowiecznych status zamku. W czasach
nowożytnych fortyfikacje Girony dostosowywane zostały do potrzeb
współczesnego pola walki poprzez rozbudowę w systemie bastionowym,
czego pozostałością są m.in. ruiny fortu Montjuïc, górującego nad
miastem
Dzielnice, place, ulice
• Barri Vell – stare miasto w obrębie średniowiecznych murów miejskich
ze wszystkimi znaczącymi zabytkami, zlokalizowane na wschód od
rzeki Onyar[10]
.
• El Call – część Barri Vell w północnej jej części, u podnóża katedry –
średniowieczna dzielnica żydowska[8][9][10]
.
• Plaça de la Independència – plac wytyczony w XIX wieku w
dzielnicy El Mercadal po zachodniej stronie rzeki Onyar z budynkami
w stylu neoklasycystycznym. W jego centrum znajduje się pomnik
upamiętniający heroiczną obronę Girony przed francuską inwazją w
latach 1808-1809[8]
.
• Rambla de la Llibertat – szeroka ulica wytyczona w XIII wieku wzdłuż
rzeki Onyar jako centrum handlowe Girony, dzisiaj główny deptak
miasta[8]
.
Inne
• Mosty Girony – szereg przepraw przez rzekę Onyar łączących
prawobrzeżne stare miasto (Barri Vell) z lewobrzeżnym El Mercadal,
z których cztery najważniejsze to: Pont d’Isabel II lub Pont de
Pedra (kamienna konstrukcja z 1856 roku wzniesiona w miejscu
niszczejącego średniowiecznego mostu Sant Francesc), Pont
Eiffel znany też jako Pont de les Peixateries Velles (stalowa, gęsta,
jednoprzęsłowa kratownica – dzieło Gustawa Eiffel’a z 1876
roku), Pont de Sant Agustí i Pont d’en Gómez (ostatnie dwa łączące
przejścia w Casas de Onyar z dzielnicą El Mercadal)
[9]
.
Kultura
Dziedziniec klasztoru Sant Pere de Galligants – siedziby Muzeum
Archeologicznego
Muzea
W Gironie znajduje się siedem muzeów
• Muzeum Historii Girony (Museu d’Història de Girona) – znajduje się w
centrum Bari Vell, w budynku dawnego klasztoru kapucynów. Na
przestrzeni czternastu sal wystawowych prezentowana jest historia
miasta od czasów rzymskich do odzyskania demokracji w roku 1975.
Założone w 1981 roku.
• Muzeum Archeologiczne (Museu d’Arqueologia) – założone w roku
1846, jest jednym z najstarszych muzeów w Katalonii. Przedstawia
eksponaty archeologiczne wykopane w różnych stanowiskach na
terenie całej prowincji, a w szczególności w samej Gironie oraz
w Empúries. Prezentowane obiekty pochodzą z okresu
od paleolitu do średniowiecza.
• Muzeum Sztuki (Museu d’Art) – prezentuje dzieła sztuki od czasów
prehistorycznych do współczesnych, ze szczególnie bogatymi
eksponatami z okresu romańskiego i gotyckiego. Założone w 1976
roku, znajduje się w budynku dawnego pałacu biskupiego tuż obok
katedry.
• Muzeum-Skarbiec Katedry (Museu-Tresor de la Catedral) –
przedstawia ekspozycję sztuki religijnej w postaci obrazów, rzeźby,
ołtarzy, klejnotów i wyrobów złotniczych.
• Muzeum Historii Żydów (Museu d’Història dels Jueus) – poświęcone
historii Żydów zamieszkujących miasto od wieku XI, do czasu
wypędzenia ich z Hiszpanii przez Królów Katolickich pod koniec XV
stulecia. Zawiera kolekcję eksponatów kultury żydowskiej, z których
wyróżniają się kamienne płyty nagrobne z cmentarza na
wzgórzu Montjuïc.
• Muzeum Kina (Museu del Cinema) – znajduje się w budynku Casa de
les Aigües w centrum dzielnicy Mercadal. Założone w 1998 roku
eksponuje obiekty związane z historią kina i telewizji od początków
ich istnienia, a także rysunki, fotografie grafiki oraz kolekcję
czasopism.
• Muzeum (Casa Masó) – poświęcone znanemu katalońskiemu
architektowi, który jest autorem projektów wielu budynków w Gironie z
początku XX wieku.
Lotniska
Girona dysponuje własnym lotniskiem – Girona-Costa Brava –
zlokalizowanym 13 km na południowy zachód od centrum w
miejscowości Vilobí d’Onyar. Jest ono obsługiwane głównie przez tanie
linie lotnicze i stanowi drugi co do ważności port lotniczy w rejonie
Barcelony[15][19][20]. Inne najbliższe lotniska to Barcelona-El Prat 114 km
na południe od centrum oraz Perpignan-Rivesaltes na południu Francji,
w odległości 101 km na północ.
26.09.2022 DZIEŃ 7 POBYT na COSTA BRAVA –
WYPOCZYNEK NAD MORZEM
Po śniadaniu pobyt na Wybrzeżu Costa Brava, czas na wypoczynek i
plażowanie. Obiadokolacja i nocleg.
Pobyt na Wybrzeżu Costa Brava, korzystanie z atrakcji hotelowych
i plaż Brava” użył kataloński dziennikarz, poeta i polityk Ferran Agulló w
artykule poświęconym walorom turystycznym tej części wybrzeża,
opublikowanym 12 września 1908 na łamach nieistniejącego już
barcelońskiego dziennika La Veu de Catalunya)[1]. Nazwa jednak
przyjęła się dopiero w latach 60. XX wieku, w czasie upowszechnienia
się turystyki wakacyjnej w tym regionie. Odtąd pojęcie to funkcjonuje
oficjalnie i występuje we wszystkich materiałach promocyjnych,
dotyczących tego odcinka wybrzeża Przynależność administracyjna
Costa Brava jest w całości zlokalizowana w granicach administracyjnych
Prowincji Girona] we wspólnocie autonomicznej Katalonii. Jej północna
część leży w comarce Alt Empordà], środkowa – w comarce Baix
Empordà, a południowa – w comarce Selva. Granice Właściwa Costa
Brava obejmuje 214-kilometrowy fragment wybrzeża od Portbou przy
granicy z Francją do ujścia rzeki Tordera (na południe od Blanes). W
szerszym ujęciu, do tego regionu turystycznego, poza właściwą Costa
Bravą zalicza się również wszystkie kurorty, położone na Costa del
Maresme.
27.09.2022. DZIEŃ 8- PRZELOT POWROTNY
Po śniadaniu transfer na lotnisko w Barcelonie, odprawa na lot powrotny
o godz. 11.10, wylot o godz. 13.10. Przylot do Warszawy o godz. 16.15,
transfer do Parafii, zakończenie pielgrzymki.