Pielgrzymka do Japonii śladami św. Maksymiliana Kolbe

Pielgrzymka do Japonii śladami św. Maksymiliana Kolbe

Termin: 28.04.2025 – 10.05.2025 

Maksymilian Maria Kolbe, właśc. Rajmund Kolbe (ur. 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli, zm. 14 sierpnia 1941 w KL Auschwitz) – polski franciszkanin konwentualny, prezbiter, gwardian, misjonarz, męczennik, święty Kościoła katolickiego.

Założyciel organizacji Rycerstwo Niepokalanej, miesięcznika „Rycerz Niepokalanej”, Radia Niepokalanów oraz najliczniejszego klasztoru na świecie w Niepokalanowie (762 osoby w 1939).

Pierwszy polski męczennik okresu II wojny światowej wyniesiony na ołtarze podczas beatyfikacji jako wyznawca w 1971, a następnie kanonizacji jako męczennik w 1982.

Życiorys

Dzieciństwo

Urodził się 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli przy ulicy Browarnej 9, w miejscowości położonej w Królestwie Polskim należącym do Imperium Rosyjskiego, jako drugi syn Juliusza Kolbego i Marianny z domu Dąbrowskiej w rodzinie wielodzietnej. Miał czterech braci (Franciszka, Józefa – późniejszego o. Alfonsa, który został również franciszkaninem oraz Walentego i Antoniego^], którzy zmarli w dzieciństwie). Jego pradziad, Paweł Kolbe przybył do Zduńskiej Woli z południa Czech  i zajmował się tkactwem. Matka Marianna również pochodziła z rodziny tkaczy. Oboje rodzice należeli do Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Jego matka Marianna – w późniejszych zeznaniach – tak scharakteryzowała jego sylwetkę z dzieciństwa:

Był chłopcem bardzo żywym, bystrym, trochę łobuzowatym, ale z trzech moich synów wobec nas, rodziców, był najbardziej posłuszny. Miałam w nim prawdziwą pomoc. Kiedy z mężem udawałam się do pracy, Rajmund zajmował się kuchnią, robieniem porządków w domu, załatwiając również wiele innych rzeczy.

Marianna Kolbe

ŻYCIE ZAKONNE

Początkowo rodzice planowali, że zostanie sklepikarzem i obejmie po nich niewielki sklepik, ale ostatecznie zmienili zdanie, bo zdecydował się on na wybór drogi życia konsekrowanego. Na prośbę przybyłych na misje do parafii pabianickiej misjonarzy franciszkańskich ze Lwowa (m.in. prowincjała o. Peregryna Haczeli OFMConv.), po wysłuchaniu jego kazania misyjnego^[], Rajmund oraz jego brat Franciszek (rok później w 1908 również Józef) za zgodą rodziców postanowili wstąpić do zakonu franciszkanów. W 1907 Rajmund Kolbe rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, 4 września 1910 zaczął nowicjat, przyjmując imię Maksymilian^]. W 1912 rozpoczął studia w Krakowie, kilka miesięcy później został wysłany do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie. Śluby wieczyste złożył 1 listopada 1914 przyjmując imię Maria^]. Uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie Gregorianum w 1916; a z teologii w 1919 na wydziale ojców franciszkanów, jednak interesował się także matematyką i fizyką – w 1915 w urzędzie patentowym złożył szkic „Eteroplanu”, aparatu rzekomo umożliwiającego podróż w kosmos – był to projekt pojazdu międzyplanetarnego, opartego na zasadzie trójczłonowej rakiety nośnej. 8 października 1917 otrzymał święcenia diakonatu, a 28 kwietnia 1918 przyjął święcenia kapłańskie, których udzielił mu kardynał Basilio Pompilj^]. Mszę świętą prymicyjną odprawił w kościele S. Andrea Fratte w Rzymie.

W 1919 wrócił do Polski i podjął wykłady z historii Kościoła w seminarium ojców franciszkanów w Krakowie. W 1920 ponownie został skierowany do Lwowa, gdzie w zastępstwie o. Wenantego Katarzyńca OFMConv. objął kierownictwo nowicjatu, jednak wkrótce potem sam zmożony gruźlicą był zmuszony udać się na leczenie do Zakopanego.

Działalność wydawnicza

Przebywając w Rzymie w latach (1912–1919) założył wraz ze współbraćmi w styczniu 1917 związek duszpasterski o nazwie Rycerstwo Niepokalanej (łac. Militia Immaculatae), zajmujący się apostolstwem, którego patronką została Maryja. Od stycznia 1922 zaczął wydawać w Krakowie miesięcznik (następnie tygodnik) „Rycerz Niepokalanej” (nakład pierwszego wydania wyniósł 5000 egzemplarzy). Pod koniec tegoż roku (październik 1922) wydawanie jego zostało przeniesione do Grodna^.. Miesięcznikowi nadał charakter pisma katechetycznego (w 1939 osiągnął nakład miliona egzemplarzy).

Założył pod Warszawą na niezaoranym ściernisku klasztor Niepokalanów (2 ojców i 19 braci), (został jego pierwszym gwardianem), który został otwarty 7 grudnia 1927 przez prowincjała franciszkanów o. Kornela. Wybudował go na gruncie podarowanym przez księcia Jana Druckiego-Lubeckiego, syna Władysława. W 1928 powołał on w Niepokalanowie nowicjat franciszkański, a w 1929 zorganizował Małe Seminarium Misyjne^].

W Niepokalanowie wydawał m.in. pismo „Rycerz Niepokalanej” (przeniesione 21 listopada 1927 z Grodna), a od 1935 również „Mały Dziennik”. Oba pisma poruszały tematy religijne, społeczne, polityczne i kulturalne. Ponadto w drukarni Niepokalanowa wydawano miesięczniki dla dzieci „Rycerzyk Niepokalanej” (od 1933) i „Mały Rycerzyk Niepokalanej” (od 1938) oraz „Biuletyn Misyjny” (od 1939). Wsparcia przy jego dziełach udzielił mu prowincjał o. Czupryk.

Jako przedstawiciel „Małego Dziennika” był członkiem Rady Naczelnej Polskiego Związku Wydawców Dzienników i Czasopism, 14 maja 1937 został wybrany do jego zarządu głównego.

Działalność misyjna

Na zakonnej kapitule prowincjalnej w 1930 we Lwowie uzyskał zatwierdzenie placówki misyjnej w Nagasaki w Japonii. Podróż na Daleki Wschód podjął z czterema zakonnikami, zatrzymując się w Szanghaju, gdzie próba założenia placówki misyjnej nie powiodła się. Jeszcze w 1930 dołączył do wyprawy młody kleryk z Wojnicza Antoni Mirochna, który poświęcił działalność misyjną placówce w Nagasaki, kontynuując inicjatywę Kolbego i zakładając tam zakon żeński – Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej, zyskując uznanie rządu japońskiego^]. W okresie 1931–1935 prowadził działalność misyjną w Japonii, gdzie w 1931 z jego inicjatywy założono klasztor franciszkanów w Nagasaki (jap. Mugenzai no Sono; pol. Ogród Niepokalanej). Pomimo sugestii pozostałych duchownych, aby klasztor umiejscowić w katolickiej dzielnicy Urakami, gdzie znajdowała się od 1895 katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, zdecydował o jego budowie na stoku jednej z gór otaczających Nagasaki, po przeciwnej stronie miasta. Czternaście lat później decyzja ta okazała się zbawienna dla klasztoru, gdy 9 sierpnia 1945 załoga amerykańskiego B-29-36-MO zrzuciła na Nagasaki bombę atomową, a stok góry osłonił budynek klasztorny przed falą uderzeniową^[30].

W Japonii rozpoczął wydawanie japońskiego odpowiednika „Rycerza Niepokalanej” o nazwie (jap. Seibo no Kishi), który w 1934 osiągnął nakład 60 tysięcy egzemplarzy oraz założył tzw. Niepokalanów japoński. Tam również spotkał się z tzw. małą radiofonią, czyli stacjami nadawczymi małej mocy zainstalowanymi w wielu punktach kraju.

W 1933 przebywał w Polsce, uczestnicząc w kapitule prowincjalnej. W tym samym roku pod Warszawą przyczynił się do nawrócenia na wiarę katolicką japońskiego dyplomaty, Hiroyukiego Kawai.

Powrót do Polski

Po powrocie do Niepokalanowa w 1936 uruchomił tam w 1937 elektrownię, następnie wprowadził dalekopis, a od 1938 zaczął organizować pomysł budowy telewizji, studia filmowego i lotniska. Postanowił również uruchomić (stację nadawczą) radiostację. Zgodnie z obowiązującym w przedwojennej Polsce prawem nie miał takiej możliwości. Nie tracąc nadziei zapisał się do PZK i został krótkofalowcem o znaku SP3RN (jako Radio Niepokalanów). Stacja zaczęła nadawać na przełomie lat 1937/1938, pokrywając swoim zasięgiem praktycznie obszar całego kraju.

W lipcu 1936 podczas kapituły zakonnej został wybrany ponownie gwardianem klasztoru w Niepokalanowie, a także dyrektorem tamtejszego wydawnictwa. Pod jego kierownictwem konwent stał się najliczniejszym klasztorem katolickim na świecie – we wrześniu 1939 było tam ponad 700 zakonników i kandydatów.

Pod okupacją niemiecką oraz pobyt w obozie koncentracyjnym

W czasie okupacji niemieckiej działalność klasztoru została zawieszona, a 19 września 1939 został aresztowany wraz z 34 braćmi, 2 ojcami i klerykiem. Po dwudniowej podróży ciężarówką i pociągiem towarowym, przybyli do obozu w Łambinowicach (niem. Lamsdorf), a następnie zostali przewiezieni do Gębic (niem. Amtitz). 9 listopada 1939 przewieziono ich do obozu w Ostrzeszowie, skąd 8 grudnia (w święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny) zostali uwolnieni i wrócili do Niepokalanowa. Po wyjściu na wolność zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. Powtórnie aresztowany 17 lutego 1941, przesłuchiwany i więziony na Pawiaku.

28 maja 1941 trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 16670. W obozie przydzielono go do komanda „Babice”, które pracowało przy wyrębie drzew i znoszeniu gałęzi. Poza tym pełnił on potajemnie posługę kapłańską dla współwięźniów (m.in. spowiadał, głosił kazania i ukradkiem sprawował msze święte). Pozostały po nim dwie pamiątki (mały obozowy kielich mszalny oraz jego różaniec, ofiarowany Wilhelmowi Żelaznemu (nr obozowy 1126) z Chorzowa. Po wyzwoleniu obozu KL Auschwitz ocaleni więźniowie przekazali te pamiątki, które obecnie eksponowane są w relikwiarzach.

Podczas apelu w obozie 29 lipca 1941, który prowadził kierownik obozu Karl HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Karl_Fritzsch”Fritzsch dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego współwięźnia Franciszka HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Gajowniczek”Gajowniczka (nr obozowy 5659), który był w grupie 10 więźniów skazanych na śmierć, za ucieczkę z obozu (blok 14A) jednego z więźniów. Po wojnie Franciszek Gajowniczek wobec świadków Franciszka Mazurkiewicza i Brata Ferdynanda Marii Kasza w Brzegu tak opisał to zdarzenie:

W okresie żniw, w ostatnich dniach lipca 1941 roku, przy nadarzającej się sposobności, jeden z więźniów oświęcimskich z mojego bloku zbiegł. Jako represja za to, na wieczornym apelu nastąpiło dziesiątkowanie więźniów mojego bloku. Dziesięciu więźniów z mojego bloku wyznaczono na śmierć. Dowódca obozu Fritzsch w towarzystwie Rapportfuhrera Palitzscha dokonał selekcji (wyboru). Nieszczęśliwy los padł również na mnie. Ze słowami:
– „Ach, jak żal mi żony i dzieci, które osierocam”
udałem się na koniec bloku. Miałem iść do celi śmierci głodowej. Te słowa usłyszał O. Maksymilian Kolbe, franciszkanin z Niepokalanowa. Wyszedł z szeregów, zbliżył się do Lagerfuhrera Fritzscha i usiłował ucałować jego rękę. Fritzsch zapytał tłumacza:
– „Was wünscht dieses polnische Schwein?” (pol. Czego chce ta polska świnia?)
O. Maksymilian Kolbe, wskazując ręką na mnie wyraził swoją chęć pójścia za mnie na śmierć. Lagerfuhrer Fritzsch ruchem ręki i słowem:
– „Heraus” (pol. Wyjść)
kazał mi wystąpić z szeregu skazańców, a moje miejsce zajął O. Maksymilian Kolbe. Za chwilę odprowadzono ich do celi śmierci, a nam kazano rozejść się na bloki. W tej chwili trudno mi było uświadomić sobie ogrom wrażenia, jaki ogarnął mnie; ja, skazaniec mam żyć dalej, a ktoś chętnie i dobrowolnie ofiaruje swoje życie za mnie. Czy to sen, czy rzeczywistość?… Wśród kolegów wspólnej niedoli oświęcimskiej dał się słyszeć jeden głos podziwu heroicznego poświęcenia życia tego kapłana za mnie.

Franciszek Gajowniczek

Po apelu dziesięciu skazanych (w tym o. Kolbego) zaprowadzono do bloku 11 (śmierci), kazano się rozebrać do naga i zamknięto w piwnicy. Świadkiem ich umierania był więzień nr obozowy 1192 – Bruno Borgowiec, który w 1946 złożył zeznanie przed notariuszem w Chorzowie. Stwierdził on m.in.:

Początkowo więźniowie krzyczeli z rozpaczy, bluźniąc przeciw Bogu. Później pod wpływem ojca Kolbego zaczęli się modlić i śpiewać pieśni do Matki Najświętszej. Zakonnik dodawał im otuchy, spowiadał i przygotowywał na śmierć. Stojąc lub klęcząc, wpatrywał się pogodnym wzrokiem w dokonujących inspekcji esesmanów.

Bruno Borgowiec

O. Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 uśmiercony zastrzykiem trucizny (fenolu) przez funkcjonariusza obozowego, kierownika izby chorych Hansa Bocka o godz. 12:50. Bruno Borgowiec tak opisał to zdarzenie:

Zmarł w pozycji siedzącej, oparty o ścianę, z oczami otwartymi i głową przechyloną na bok.

Bruno Borgowiec

Jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium. Natomiast 25 października 1944 Franciszek Gajowniczek został przeniesiony do obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen, gdzie doczekał się wyzwolenia przez wojsko amerykańskie.

Dzień 1- 28.04

Przyjazd na lotnisko Warszawa Chopin o godz. 20:30, odprawy, przelot do Tokio. Rozpoczęcie pielgrzymki do Japonii.

Dzień 2 -29.04

Przylot do Tokio, przejazd do hotelu w centrum miasta. Zakwaterowanie, kolacja i nocleg. 

Tokio  – stolica i największe miasto Japonii, położone na południowo-wschodnim wybrzeżu Honsiu i zarazem największy obszar metropolitalny na świecie – liczący 37 115 000 mieszkańców (stan na czerwiec 2024)

Tokio formalnie nie jest miastem, ale prefekturą metropolitalną od 1 lipca 1943. Zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi w 1923, a także przez amerykańskie bombardowania w maju 1945 (podczas II wojny światowej). Było również organizatorem letnich igrzysk olimpijskich w 1964 i ponownie w 2021.

Znajdują się tutaj: cesarski kompleks pałacowy (Pałac Cesarski), gmach parlamentu, Tokyo Tower, Tokyo Skytree, zabytkowe świątynie buddyjskie, chramy shintō, muzea, obiekty kultury, parki. Tokio jest siedzibą jednej z głównych giełd świata i rekordowej liczby dużych przedsiębiorstw^[4].

W 2023 Tokio odwiedziło 25,06 mln turystów z całego świata – było jednym z najbardziej odwiedzanych miast w 2023 roku.

Terytorium

Tōkyō-to jest odrębną jednostką w podziale administracyjnym państwa, co jest zaznaczone znakiem 都 (wymawianym to) oznaczającym „stolicę” lub „metropolię” i w języku angielskim tłumaczone jako Tokyo Metropolis lub Tokyo Metropolitan Prefecture, czyli Tokijska Prefektura Metropolitalna. Władze miasta wyróżniają w niej trzy obszary: 23 dzielnice, region Tama oraz wyspy^..

Metropolia

Obszar wielkiej aglomeracji (niebędącej formalną jednostką administracyjną), zwany Wielkim Tokio, obejmuje części sąsiednich prefektur i miast, skupiając w 2017 r. 37,9 mln mieszkańców. Wielkie Tokio, czyli Greater Tokyo Area zwane jest także Tokyo Megalopolis Region. W takim ujęciu obejmuje Tōkyō-to oraz trzy sąsiednie prefektury: Saitama, Chiba, Kanagawa. Istnieje także jeszcze szersze pojęcie, również nieformalne, National Capital Region, czyli Tōkyō-to i siedem prefektur: Saitama, Chiba, Kanagawa, Ibaraki, Tochigi, Gunma, Yamanashi.

status podobny do innych gmin (miast) istniejących wcześniej na terenie prefektury.

Powojenna odbudowa i boom gospodarczy

U schyłku II wojny światowej miasto zostało ponownie zniszczone przez bombardowania, zwłaszcza przez wielki pożar wywołany amerykańskim nalotem dywanowym 9 marca 1945. Zginęło około 200 tys. osób, więcej niż w wybuchach bomb atomowych w Hiroszimie i Nagasaki. Ludność prefektury, licząca w 1940 roku 7,35 mln zmalała w 1945 do 3,5 mln. Powojenny wzrost ludności, potęgowany imigracją, postępował szybko: w 1962 prefektura liczyła już ponad 10 mln mieszkańców. Oba kataklizmy i kolejne odbudowy przyczyniły się do tego, że wschodnie i centralne obszary śródmieścia mają bardziej regularny układ kwartałów i więcej szerokich ulic, niż obszary zachodnie. Tokio jest zasadniczo miastem o nowej zabudowie, nawet większość zabytków musiała być odbudowana – zwykle w starych kształtach, ale w nowej konstrukcji (np. Sensō-ji).

Do lat 50. XX wieku Tokio było siedzibą amerykańskich wojsk okupacyjnych. Rezydowały one m.in. na terenie dawnego placu ćwiczeń wojskowych w Yoyogi, przylegającego do świątyni Meiji. W 1964 obszar ten stał się głównym terenem olimpijskim, a w 1967 otwarto tam park HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Yoyogi_Park”Yoyogi.

Widocznym wyrazem modernizacji miasta po wojennych zniszczeniach była zabudowa z niepalnych materiałów, zdecydowanie większej skali, w formach modernistycznego „stylu międzynarodowego”. Organizacja Olimpiady letniej w 1964 spowodowała przyśpieszenie inwestycji, przede wszystkim w urządzenia sportowe – powstał wówczas m.in. kompleks stadionów w Yoyogi (arch. Kenzō Tange) oraz ważne inwestycje komunikacyjne. Symbolem tych ostatnich była sieć miejskich dróg ekspresowych, prowadzonych na estakadach (wyjątkowo w tunelach). Trasy, budowane w korytarzach kanałów i rzek tokijskich, właściwie usunęły ze śródmieścia ten tradycyjny element jego pejzażu. Innym symbolem była kolej jednoszynowa Tokyo Monorail łącząca centrum z lotniskiem HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Port_lotniczy_Tokio-Haneda”Haneda. Jednocześnie znacznie przyśpieszono budowę metra, którym, wraz z rozwijaną siecią autobusową, do 1972 zastąpiono tramwaje.

W okresie boomu gospodarczego trwała urbanizacja terenów zewnętrznych. Na południowym zachodzie od Tokio, teoretycznie na obszarach miast Kawasaki i Jokohama, kolej prywatna Tōkyū rozpoczęła po 1953 zabudowę pasa zurbanizowanego wzdłuż specjalnie zbudowanej linii – tzw. Tama Den’entoshi (Miasto-Ogród Tama), obecnie pas ten wybiega na ok. 20 km od granic Tokio. Również inne koleje prywatne zaangażowały się w działalność deweloperską. Prefektura Tokio podjęła w 1965 wielki projekt budowy miasta satelitarnego Tama New Town.

Dzień 3- 30.04

Przejazd na zwiedzanie jednego z najbardziej rozpoznawalnych symboli Japonii

1.Góra Fudżi (święta góra Japończyków).

– Fudżi  – czynny stratowulkan i zarazem najwyższy szczyt Japonii (3776 m n.p.m.). Leży na wyspie Honsiu (Honshū), na południowy zachód od stolicy, Tokio. W 2013 roku góra Fudżi została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako obiekt dziedzictwa kulturowego – święte miejsce i źródło artystycznej inspiracji.

Geologia

Góra Fudżi położona jest na węźle potrójnym, czyli miejscu, gdzie spotykają się trzy płyty tektoniczne: amurska, ochocka i filipińska.

Jest to czynny stratowulkan leżący na skałach morskich paleogenu i neogenu. Średnica krateru wynosi 500 m, a głębokość 250 m. Komora magmowa o objętości około 1400 km³ leży na głębokości około 56 km. Fudżi złożony jest z trzech stożków wulkanicznych będących pozostałością różnych wiekowo faz wulkanizmu oraz utworów niewidocznych na powierzchni. Najstarszy jest stożek Pre-Komitake aktywny przed 700 tys. lat i znany tylko z odwiertów. Cechuje się wulkanizmem andezytowym. Trochę młodszy, zachowany na powierzchni, jest stożek Komitake sprzed około 700 tys. lat, o wulkanizmie andezytowo-bazaltowym. Kolejny stożek tzw. Starsza Fudżi działał od 80 tys. lat do 11 tys. lat temu i cechował się wulkanizmem bazaltowym, podobnie jak stożek Młodsza Fudżi, aktywny od 11 tys. lat i najwyższy z trzech omówionych. Choć główna faza aktywności Młodszej Fudżi przypada na okres 11–8 tys. lat temu, to wulkan ten wciąż jest aktywny. Od 781 roku doszło do 10 erupcji, w tym trzy bardzo znaczne. Ostatnia erupcja miała miejsce od 28 października 1707 do 1 stycznia 1708 roku w okresie HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Edo_(okres)”Edo. Był to efekt silnego trzęsienia ziemi z 28 października 1707 roku.

Ze względu na swój wulkaniczny charakter oraz położenie blisko morza, wysokość góry Fudżi względem jej podstawy jest zbliżona do wysokości bezwzględnej szczytu i wynosi około 3000 metrów^[10] (według niektórych źródeł całą wysokość bezwzględną można uznać za wysokość względem podstawy góry). Sama wspinaczka na szczyt wiąże się natomiast z pokonaniem przewyższenia 1800 metrów

Znaczenie Fudżi w kulturze

Charakterystyczna sylwetka wulkanu, którego szczyt jest pokryty śniegiem przez większą część roku, była i jest bardzo lubianym motywem w sztuce. Słynne pejzaże góry w postaci drzeworytów z dwóch różnych serii o tym samym tytule: „36 widoków góry Fudżi” (Hokusai), „36 widoków góry Fudżi” (Hiroshige), zostało stworzonych oddzielnie przez dwóch artystów o nazwiskach Hokusai Katsushika i Hiroshige Andō. Hokusai powtórzył ten temat w ilustrowanej książce wydanej w trzech tomach pt. „Sto widoków góry Fuji” w latach 1834–1849^].

Fudżi jest też świętą górą dla wyznawców shintō – jako żeńskie bóstwo Konohana-no-sakuyahime-no-mikoto. Zbudowano na niej trzy bramy torii i dwa chramy. Do 1868 roku obowiązywał zakaz wstępu na górę dla kobiet.

Projektanci wieżowca X-HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/X-Seed_4000″SeedHYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/X-Seed_4000” 4000 opracowali konstrukcję przypominającą kształtem górę Fudżi. Budynek (gdyby powstał) byłby 200 metrów wyższy od góry.

2.Spacer przez biznesową dzielnicę Otemachi i Marunouchi do luksusowej dzielnicy Ginza

– Ginza  – luksusowy region Tokio, należący administracyjnie do centralnej dzielnicy miasta o nazwie Chūō. Położony jest na południe od Yaesu i Kyōbashi, na wschód od Yūraku-chō i Uchisaiwai-chō, na zachód od Tsukiji i na północ od Shinbashi.

Ginza jest jedną z najdroższych dzielnic Tokio. Znajduje się tam wiele markowych domów towarowych (np. Mitsukoshi, Matsuya, Isetan), butików, restauracji i kawiarni, a także teatr kabuki.

Nazwa dzielnicy pochodzi od mennicy srebra (ginza), która znajdowała się na tym terenie w latach 1612–1800, w okresie Edo. Jej rozwój jako regionu drogich sklepów rozpoczął się po wielkim trzęsieniu ziemi w 1923 roku.

3.wizyta w tradycyjnej japońskiej świątyni – zapoznanie się z kulturą buddyjską

4.plac przed Pałacem Cesarskim: słynny „podwójny” most Nijubashi wraz z widokiem na zabudowania pałacowe (głównej rezydencji Cesarza Japonii).

Cesarski kompleks pałacowy w Tokio  – obszar o powierzchni 341 ha, o charakterze parkowym, położony w centralnej dzielnicy tokijskiej Chiyoda.

Na terenie kompleksu pałacowego Kōkyo znajduje się kilka budynków, w tym: główny pałac cesarski HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_cesarski_Ky%C5%ABden”Kyūden , rezydencje niektórych członków rodziny cesarskiej, siedziba Agencji Dworu Cesarskiego odpowiedzialnej za sprawy państwowe dotyczące rodziny cesarskiej, archiwum, muzea i biura administracyjne.

Historia

Obecny pałac cesarski został wzniesiony na miejscu dawnego zamku HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_Edo”Edo , który był siedzibą siogunów rodu Tokugawa, rządzących Japonią w latach 1603–1867.

W 1868 roku siogunat został obalony, a stolica kraju i cesarska rezydencja zostały przeniesione z Kioto do Edo, które przemianowano na Tokio (Wschodnia Stolica). W 1888 roku zakończono budowę nowej siedziby, która została zniszczona podczas II wojny światowej i odbudowana po jej zakończeniu w tym samym stylu^]. W okresie od 1888 do 1946 roku pałac był nazywany Pałacem-Zamkiem.

Remont i modernizacja całego kompleksu została zakończona w 1968 roku, z zachowaniem japońskiego stylu architektonicznego. Główny budynek pałacowy nie został postawiony na miejscu dawnego pałacu sioguna, który znajdował się na terenie Ogrodów Wschodnich. W 1993 roku ukończono nową rezydencję dla cesarza Akihito.

Większa część terenu pałacowego jest zamknięta dla zwiedzających. Można jednak rezerwować (także przez internet) wycieczki z przewodnikiem w Agencji Dworu Cesarskiego. Pałac Cesarski jest szerzej dostępny tylko dwa dni w roku: w urodziny cesarza oraz z okazji Nowego Roku (2 stycznia). Rodzina cesarska ukazuje się wówczas na oszklonej werandzie Pawilonu Recepcyjnego

Dzień 4- 01.05 

Przejazd w okolice Nagasaki superszybkim pociągiem Shinkansen. Zakwaterowanie na terenie Parku Narodowego Unzen – Amakusa, w masywie wulkanu Unzen,

Nagasaki – miasto w Japonii, w zachodniej części wyspy Kiusiu (Kyūshū), stolica prefektury Nagasaki.

Wybuch atomowy zdmuchnął gałęzie i liście dwóch drzew kamforowych w chramie Sannō-jinja. Obawiano się wówczas, że drzewa uschną, jednak stopniowo zaczęły się regenerować i obecnie są gęsto pokryte liśćmi i gałęziami (zdj. powyżej)Dwa żyjące nadal drzewa kamforowe (wiek ok. 500 lat) na terenie chramu Sannō-jinja

Za czasów siogunatu rodu Tokugawa, w czasie wewnętrznej izolacji kraju od 1639 do okresu HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Meiji_(okres)”Meiji, Nagasaki było jedynym portem, w którym Japończycy mogli się kontaktować z cudzoziemcami (poprzez faktorię Dejima), początkowo wykorzystywanym przez Portugalczyków, potem Holendrów, Koreańczyków i Chińczyków.

Jeszcze przed wprowadzeniem izolacji, w wyniku kontaktów z portugalskimi i hiszpańskimi misjonarzami (jezuici, franciszkanie), a zwłaszcza w wyniku działalności Franciszka Ksawerego, Nagasaki stało się centrum japońskiego chrześcijaństwa, a następnie miejscem prześladowań chrześcijan za czasów Hideyoshi Toyotomiego (ukrzyżowania w 1597 roku 26 męczenników z Nagasaki) oraz siogunów rodu Tokugawa. Konsekwencją prześladowań i następujących po nich powstań chrześcijan było wyrzucenie misjonarzy katolickich oraz popierających ich Portugalczyków. Ich miejsce zajęli zainteresowani jedynie handlem Holendrzy, którzy otrzymali w użytkowanie sztuczną wyspę Dejima w zatoce Nagasaki.

Przez ponad 200 lat Japonia realizowała politykę samoizolacji (sakoku), a Nagasaki było „jedynym otwartym oknem na Zachód” i centrum wymiany międzynarodowej dla całego kraju. Różne towary, w tym porcelana i dzieła kultury, były wywożone z Nagasaki, a do miasta przybywali młodzi ludzie, aby zdobywać zupełnie nową dla nich wiedzę w dziedzinie medycyny, astronomii i chemii^[2].

Chociaż ta sytuacja zakończyła się otwarciem kraju na świat w 1859 roku, Nagasaki przyjęło nową rolę w procesie modernizacji państwa. Miasto zostało otwarte na wolny handel z zagranicą. Przykładem może być działalność Thomasa Glovera (1838–1911), szkockiego kupca, który rozwinął wiele przedsiębiorstw handlowych, czy budownictwa okrętowego. Glover wspierał restaurację HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Restauracja_Meiji”Meiji, m.in. sprzedając broń, ale także pomagając młodym Japończykom studiować za granicą. Jeden z nich, Hirobumi Itō, został później pierwszym premierem Japonii^].

W 1931 z inicjatywy o. Maksymiliana Kolbego w mieście Nagasaki założono Klasztor Franciszkanów w Nagasaki (jap. Mugenzai no Sono; pol. Ogród Niepokalanej), gdzie rozpoczęto także wydawanie odpowiednika „Rycerza Niepokalanej” w języku japońskim Seibo no Kishi. Pomimo sugestii pozostałych duchownych, aby klasztor umiejscowić w katolickiej dzielnicy Urakami, o. Kolbe zdecydował o jego budowie na stoku jednej z gór otaczających Nagasaki, po przeciwnej stronie niż miasto. Czternaście lat później stok góry osłonił budynek przed falą uderzeniową.

W czasie II wojny światowej 9 sierpnia 1945 roku o godzinie 11:02 amerykański Boeing B-29 Sweeneya, zrzucił na Nagasaki drugą w Japonii bombę atomową (Fat Man), która zabiła 75 tysięcy ludzi i zniszczyła blisko połowę miasta. Bomba wybuchła na przedmieściu Nagasaki, dokładnie nad katedrą/wiki/Katedra_Urakami”Urakami – wtedy największą katedrą w Azji Wschodniej. Według pierwotnego planu zbombardowane miało zostać miasto Kokura, ale ponieważ było ono zasłonięte przez chmury, zdecydowano się zrzucić ją na cel rezerwowy, na Nagasaki. W przeciwieństwie do uranowej bomby Little Boy zrzuconej na Hiroshimę bomba Fat Man, która spadła na Nagasaki, była wykonana z plutonu.

Nagasaki i najbliższy mu obszar doświadczyło także kilku klęsk żywiołowych: wielkie powodzie miast Isahaya (1957) i Nagasaki (1982), wybuchy wulkanu Unzen (1922)

1.Spacer do miejsc martyrologii chrześcijan na obszarze wulkanu: wizyta przy pomniku upamiętniającym Męczenników.

Męczennicy z Nagasaki, Paweł Miki i 25 towarzyszy  – 26 męczenników, ofiary prześladowań katolików, ukrzyżowani w Nagasaki w dniu 5 lutego 1597 r., święci Kościoła katolickiego.

Pomyślne początkowo wprowadzanie chrześcijaństwa m.in. za sprawą św. Franciszka Ksawerego po latach napotkało szereg problemów. Rosnąca liczba wyznawców spowodowała zmianę nastawienia władz, które obawiały się osłabienia swej pozycji. Ponadto, na kolejnych siogunach i niektórych panach feudalnych (daimyō) negatywne wrażenie wywarły konflikty pomiędzy kupcami hiszpańskimi i portugalskimi, a także spory między samymi misjonarzami o metody ewangelizacji. Wszystkie te czynniki stały się przyczyną prześladowań. Za sprawą dekretu wydanego w 1587 r. przez Hideyoshiego Toyotomi podjęto działania, prowadzące do eksterminacji chrześcijan.

Grupa Męczenników z Nagasaki to ofiary pierwszych prześladowań wymierzonych przeciwko katolikom. Zostali aresztowani i poddani torturom. Obcięto im uszy i tak okaleczonych wystawiono na widok publiczny, wożąc po ulicach miasta. W trakcie egzekucji skazańcy modlili się i śpiewali psalmy. Powieszeni na krzyżach zostali dobici przez katów lancami

2.Podziwianie zjawisk wulkanicznych, m.in.: gorących źródeł, fumarol i wyjątkowych form wulkanicznych.

3. Msza św., zakwaterowanie w tradycyjnym hotelu w stylu japońskim – typowy ryokan z onsenem, czyli łaźniami z gorącą wodą pochodzenia wulkanicznego. Uroczysta japońska kolacja w tradycyjnych strojach.

Dzień 5- 02.05

Zwiedzanie Nagasaki, miasta związanego z postacią św. Maksymiliana Marii Kolbego:

1.Klasztor w Hongochi – Niepokalanów Japoński z kościołem – jedno z najważniejszych dzieł św. Maksymiliana w Japonii,

– Klasztor franciszkanów konwentualnych – klasztor franciszkański w Nagasaki, w Japonii, na wyspie Kiusiu. Został założony przez św. Maksymiliana Kolbe pod nazwą Mugenzai no Sono, czyli Ogród Niepokalanej.

Historia

W 1930 Maksymilian Kolbe przybył do Nagasaki, a rok później zakupił parcelę na zboczu wzgórza Hikoyama. Klasztor franciszkanów został zbudowany w tym miejscu w ciągu 6 następnych lat. W 1934 władze wydały zgodę na budowę kościoła (obecnie: kościół Hongōchi , który był konsekrowany 15 sierpnia tego roku. Do 1937 wybudowano seminarium duchowne i budynek wydawnictwa, które publikowało miesięcznik Seibo no Kishi (Rycerz Niepokalanej)^]. Brat Kornel Czupryk od grudnia 1933 do 1936 był przełożonym misji franciszkańskiej w Nagasaki. Od 1940 gwardianem klasztoru był o. Mieczysław Maria Mirochna.

Gdy 9 sierpnia 1945 załoga amerykańskiego bombowca zrzuciła na Nagasaki bombę atomową, to stok góry osłonił budynek klasztorny przed falą uderzeniową i zniszczeniem. Polscy franciszkanie w klasztorze utworzyli sierociniec dla dzieci, które utraciły rodziny w wyniku wybuchu. Brat Zenon Żebrowski, w Japonii zwany bratem Zeno, zajął się pomaganiem ofiarom wojny i bezdomnym.

W 1954 przy kościele utworzono parafię, a w 1964 wybudowano nowy, obecny budynek kościoła. Klasztor odwiedził papież Jan Paweł II w 1981, a w 1982 przybyła tu z wizytą Matka Teresa z Kalkuty

Obecnie na terenie klasztoru znajduje się Izba Pamięci św. Maksymiliana Kolbe oraz Liceum i Przedszkole Rycerzy Niepokalanej. Na wzgórzu powyżej znajduje się grota Matki Bożej z Lourdes, do której prowadzi ścieżka ze stacjami drogi krzyżowej. Jest to miejsce pielgrzymkowe (nazywane „Japońskim Niepokalanowem”), odwiedzane przez Japończyków i cudzoziemców.

2.muzeum z wieloma eksponatami poświęconymi Świętemu: cela w której mieszkał, maszyny drukarskie, miejsce wydawnictwa japońskiego „Rycerza Niepokalanej”, bogata wystawa fotografii.

3.Msza św., grota z Lourdes zbudowana przez św. Maksymiliana przy klasztorze.

4.Wizyta w Kościele Oura, najstarszy kościół w Japonii i pierwsze miejsce pobytu św. Maksymiliana Kolbego w Nagasaki, dom w którym mieszkał święty.

– Bazylika Dwudziestu Sześciu Świętych Męczenników Japońskich (jap. 日本二十六聖殉教者聖堂 Nihon Nijūroku Sei-junkyōsha Seidō) również kościół Ōura 大浦天主堂 Ōura tenshudō – rzymskokatolicka bazylika mniejsza i konkatedra archidiecezji Nagasaki pod wezwaniem Męczenników z Nagasaki, znajduje się w Nagasaki w Japonii, uważana jest za najstarszy zachowany japoński kościół.

Historia

Region Nagasaki należał do najwcześniej konwertowanych w Japonii na katolicyzm. Mimo prześladowań, trwających od 1614 do połowy XIX wieku, chrześcijaństwo przetrwało w tym regionie pod nazwą kakure-kirishitan („ukryci chrześcijanie”). Francuscy misjonarze katoliccy: Louis-Petitjean z Paryża przybyli do Nagasaki w 1862–1863 i 14 lutego 1863 otrzymali pozwolenie na budowę kościoła, którą rozpoczęto w styczniu następnego roku. Budowa została zakończona 29 grudnia 1864, a 19 lutego 1865 w obecności O. Girarda, francuskiego konsula, odbyła się uroczysta ceremonia poświęcenia kościoła.

17 marca 1865 po raz pierwszy w tym kościele ujawniła się przed ojcem Petitjeanem grupa miejscowych „ukrytych chrześcijan”. Później dołączyli do nich następni z okolicy i po ponad 200 latach zaczęli praktykować chrześcijaństwo otwarcie.

Po zalegalizowaniu chrześcijaństwa w Japonii w 1873, liczba wiernych wzrosła i kościół stał się zbyt mały, dlatego wydłużono go o około 10 m do przodu i 4 m na boki, a całość, dwukrotnie powiększoną, przebudowano w stylu neogotyckim. Na skutek wypadku przy rozbudowie tego kościoła w 1914 zmarł misjonarz i działacz społeczny Marc Marie de Rotz.

Zrzucenie bomby atomowej na Nagasaki 9 sierpnia 1945 spowodowało duże uszkodzenia budynku, które naprawiono 5 lat. Kościół uznano za „skarb narodowy” w 1933 i ponownie w 1953

W 2018 bazylika została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część obiektu pod nazwą Ukryte stanowiska chrześcijańskie w regionie Nagasaki.

5.Zwiedzanie wystawy poświęconej działalności polskiego świętego oraz japońskim chrześcijanom (często zmuszonym do ukrywania się). Muzeum i pomnik 26 męczenników: Pawła Miki i towarzyszy, odwiedzone przez Jana Pawła II oraz Matkę Teresę.

– Muzeum Dwudziestu Sześciu Męczenników  – kompleks muzealny w Nagasaki, w Japonii. Składa się z muzeum, pomnika i kościoła-sanktuarium.

Kompleks muzealny został zbudowany na wzgórzu Nishizaka w Nagasaki i otwarty 10 czerwca 1962 w setną rocznicę kanonizowania przez Kościół rzymskokatolicki 26 męczenników straconych na tym miejscu przez ukrzyżowanie 5 lutego 1597 z powodu głoszenia chrześcijaństwa. Wśród nich było 20 Japończyków i 6 cudzoziemskich księży.

6,Wizyta w Muzeum Bomby Atomowej, hipocentrum wybuchu bomby oraz spacer do Parku Pokoju.

– Muzeum Bomby Atomowej w Nagasaki  – muzeum historyczne w Nagasaki w Japonii, poświęcone atakowi atomowemu na to miasto. Obok muzeum znajduje się Narodowa Sala Pamięci Pokoju Ofiar Bomby Atomowej w Nagasaki, zbudowana w 2003r

Opis i zbiory

Pierwotnie zbiory były od 1955 eksponowane w Międzynarodowym Domu Kultury, a od kwietnia 1996 Muzeum posiada własną siedzibę, w której znajdują się eksponaty, związane z historią powstania broni atomowej oraz z atakiem jądrowym na Nagasaki i jego skutkami.

Kiedy bomba została zrzucona 9 sierpnia 1945 o godzinie 11:02:35, 20 dzielnic w promieniu jednego kilometra od epicentrum zniszczyła wysoka temperatura i fala uderzeniowa wybuchu jądrowego. Dzieła zniszczenia dopełniły pożary. Zginęło co najmniej 70 tysięcy osób. Muzeum pokazuje, jak wyglądało miasto przed zniszczeniem. Zbiory obrazują skutki bombardowania; jest tu replika zniszczonej wybuchem frontowej ściany Katedry Urakami, która znajdowała się 500 m od epicentrum wybuchu. Są tu także liczne spalone różańce – jedyna pamiątka po kilkudziesięciu osobach, które zginęły wówczas w katedrze. Znajdują się tu także ulotki amerykańskie zrzucone nad miastem przed wybuchem, ostrzegające przed skutkami ataku i wzywające mieszkańców do opuszczenia miasta. W zbiorach znajdują się również stopione temperaturą wybuchu butelki, kości ludzkiej dłoni przyklejone do kawałka stopionego szkła, spalone ubranie, pudełko na drugie śniadanie ze zwęgloną zawartością oraz hełm z resztkami czaszki ofiary na wewnętrznej powierzchni. Jest tu także model bomby Fat Man. Muzeum przedstawia szkody spowodowane przez promieniowanie i wybuch, apele ocalonych, a także przeprowadzone działania ratownicze i pomocowe.

Dzień 6- 03.05

Kioto  – miasto w zachodniej części japońskiej wyspy Honsiu, stolica prefektury Kioto, dawna stolica Japonii i siedziba cesarza. Kioto jest częścią obszaru metropolitalnego Keihanshin zamieszkiwanego przez ok. 18 mln osób.

Historia

Pomimo dowodów archeologicznych na istnienie pierwszych osad na wyspach japońskich około 10 tys. lat p.n.e., stosunkowo niewiele wiadomo na temat działań ludzi na tych terenach przed VI wiekiem. W VIII wieku, kiedy silne duchowieństwo buddyjskie zaczęło mieszać się w sprawy rządu, cesarz postanowił przenieść stolicę do regionu bez wpływów buddyjskich.

Nowe miasto, Heian-kyō ( Stolica Pokoju i Spokoju), zostało siedzibą dworu cesarskiego w 794 r. na polecenie cesarza Kammu, który zdecydował się opuścić Nagaokę, krótkotrwałą siedzibę dworu po porzuceniu Nary. Później nazwa miasta została zmieniona na Kyōto („Stolica”). Odtąd miasto nieprzerwanie przez ponad tysiąc lat było ośrodkiem wyrafinowanej, dworskiej kultury, raz tracąc, a raz zyskując rzeczywistą rolę stołeczną za sprawą zmieniających siedzibę siogunów, od 1192 r. rzeczywistych władców kraju.

Pierwszy okres rozkwitu miasta przypada na trzysta lat po założeniu, w szczególności w okresie dominacji rodu Fujiwara (tzw. właściwy okres Heian, X–XI w.).

Miasto w VIII w. zostało wzniesione na planie prostokąta o bokach 5 km (NS) i 4 km (WZ), pociętego regularną siatką ulic (teren obecnych dzielnic: Nakagyō-ku, Shimogyō-ku i Kamigyō-ku). Większe z nich zostały ponumerowane: północną granicą miasta była dzisiejsza Ichijō-dōri („Pierwsza ulica”), a południową – dzisiejsza Kujō-ōji („Dziewiąta aleja”). W układzie przestrzennym naśladowano starożytną chińską stolicę z okresu dynastii Tang, Chang’an (obecnie Xi’an), w zgodzie z tradycyjną chińską geomancją, z Pałacem Cesarskim położonym na północy i zwróconym na południe. Orientacja Pałacu jest przyczyną, dla której Sakyō-ku („Lewa Stolica”) jest na wschodzie, a Ukyō-ku („Prawa Stolica”) – na zachodzie.

Pierwotnie Pałac znajdował się na północ od zamku siogunów Nijō-jō, w obrębie którego wypadłby południowo-wschodni narożnik kompleksu. Sama siedziba cesarska składała się z ufortyfikowanego prostokąta Wielkiego Pałacu (Daidairi), w obrębie którego osiowo umieszczono zespół urzędowy Chōdō-in, na zachód od niego zespół recepcyjny Buraku-in, a na północ – Pałac Wewnętrzny (Dairi).

Oś Pałacu wyznaczała ulica, szeroka na 85 m Suzaku-ōji, rozpoczynająca się od bramy Suzaku-mon Wielkiego Pałacu, a zamknięta od południa bramą Rashō-mon (przy Kujō-ōji). Dzisiaj śladem tej ulicy biegnie Sen-bon-dōri. Pozostałością dawnego układu jest świątynia Tō-ji, czyli „wschodnia”, choć leży ona na zachód od dzisiejszej głównej osi miasta. Miasto pełne było świątyń buddyjskich i chramów shintō, pałaców i rezydencji otoczonych ogrodami. W XII w. Kioto liczyło prawie pół miliona mieszkańców.

Pałac Cesarski ulegał często pożarom. Po opuszczeniu przez monarchę w 1177 r., popadł w ruinę i nie zachował się. Z czasem również układ przestrzenny Heian-kyō uległ zatarciu.

1. Przejazd Shinkansenem do Kioto, historycznej stolicy Japonii. Zwiedzanie parku ze Świątynią Złotego Pawilonu (UNESCO), jednego z najbardziej okazałych obiektów historycznych w kraju kwitnącej wiśni.

– Złoty Pawilon – właśc. Świątynia Złotego Pawilonu, nazwa popularna), oficjalna nazwa Rokuon-ji, gałąź świątyni Shōkoku-ji szkoły zen, Rinzai (Rinzai-shū)^]– świątynia zen w Kioto, w Japonii.

Budynek reprezentuje kulturę okresu Kitayama. W rzeczywistości pagoda została zbudowana do przechowywania świętych relikwii Buddy, wtedy jest używana nazwa Shari-den .

Historia

W okresie Kamakura (1185–1333) na terenie tym znajdowała się willa arystokraty (kuge) Kintsune Saionjiego, znana jako Kitayama-dai. W okresie Muromachi (1392–1573) obiekt ten zwrócił uwagę trzeciego sioguna z rodu Ashikaga o imieniu Yoshimitsu (1358–1408), który przejął to miejsce od rodziny Saionji w celu zbudowania własnej rezydencji, którą nazwał Kitayama-dono.

Kompleks ten, którego ogrody i architektura skupiały się wokół centralnego Złotego Pawilonu, miał przywoływać raj na ziemi. Z tego też powodu był odwiedzany przez tak cenionych gości, jak cesarz Go-Komatsu (1377–1433; panował w latach 1392–1412). Był on ojcem mistrza zen, poety i opata świątyni Daitoku-ji, Ikkyū Sōjuna (1394–1481).

Posiadłość stała się centrum tak zwanej „kultury Kitayama”, która odegrała kluczową rolę w przyjmowaniu różnych aspektów chińskiej kultury dynastii HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Dynastia_Ming”Ming (1368–1644) do społeczeństwa japońskiego, także dzięki zacieśnieniu stosunków handlowych z kontynentalnym sąsiadem.

Po śmierci Yoshimitsu willa została zgodnie z jego wolą zamieniona w świątynię. Nazwa Rokuon-ji została zaczerpnięta z pierwszych dwóch znaków pośmiertnego imienia Yoshimitsu – Rokuon’in. Z kolei imię to pochodzi od Parku Jeleni w stanie Uttar Pradesh, w północnych Indiach, gdzie Budda Siakjamuni wygłosił swoje pierwsze kazanie po osiągnięciu oświecenia.

W 1950 roku została podpalona (spłonęła doszczętnie) przez psychicznie chorego, pogardzanego, buddyjskiego akolitę, który następnie próbował popełnić samobójstwo. Wydarzenie to stało się motywem bestsellerowej powieści psychologicznej, wydanej w 2017 roku pod polskim tytułem „Złota Pagoda” autorstwa Yukio Mishimy (1925–1970) z 1956 roku. Zdaniem pisarza, nowicjusz zdecydował się na ten krok dlatego, że nie mógł dłużej żyć, odczuwając nad sobą władzę piękna, jaką sprawowała nad nim świątynia, jeden z najcenniejszych skarbów narodowych w Japonii.

Odbudowa budowli została zakończona w 1955, a ściany zewnętrzne pokryto płatkami złota w 1987 roku. Zrekonstruowano również malowidła we wnętrzu. Świątynia jest położona nad stawem Kyōko-chi, na terenie parku utworzonego w stylu kaiyū-shiki (kaiyū-shiki teien, ogród krajobrazowy z centralnym stawem, przeznaczony do spacerów), umożliwiającym jej podziwianie poprzez spacer wokół ogrodu.

Złoty Pawilon w grudniu 1994 został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część zespołu zabytkowego dawnego Kioto i Ōtsu.

2. Katedra pw. św. Franciszka Ksawerego – pierwszego misjonarza Japonii.

-Kościół katolicki Kanda ( Katorikku Kanda kyōkai) lub kościół pw. św. Franciszka Ksawerego – kościół parafialny w Tokio (okręg specjalny HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Chiyoda_(Tokio)”Chiyoda) w Japonii, należy do archidiecezji Tokio, najstarszy zachowany kościół w stolicy Japonii.

Historia

Pierwszy kościół katolicki (namban-ji) w Tokio (wówczas: Edo) powstał pod koniec XVI wieku i wkrótce został zburzony podczas prześladowania chrześcijan.

W 1872 misjonarze katoliccy z Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu rozpoczęli tajną działalność misyjną w Tokio pod pozorem uczenia języków obcych. Rok po zalegalizowaniu chrześcijaństwa w Japonii, w styczniu 1874 powstała w obecnej lokalizacji tymczasowa katedra pw. św. Franciszka Ksawerego jako pierwszy od zakończenia prześladowań kościół w Tokio. W 1877 pierwszym proboszczem kościoła został ks. BernardPetitjean. W 1881 przybyły tu siostry z zakonu św. Pawła z Chartres i założyły ośrodek medyczny, sierociniec i szkołę podstawową, która później przekształciła się w Shirayuri Gakuen i Akademię Hyosung. W 1896 konsekrowano murowany budynek kościoła w stylu neogotyckim, który spłonął w 1913.

9 grudnia 1928 konsekrowano obecny kościół, zbudowany z żelbetu odpornego na pożary i trzęsienia ziemi, w stylu neorenesansowym. W 1918 kościół przestał pełnić funkcje katedralne, ale II wojna światowa spowodowała zniszczenie nowej katedry i kościół Kanda ponownie musiał stać się katedrą aż do 1964, kiedy powstała obecna katedra Najświętszej Marii Panny w Tokio. W 1949, w 400-lecie wprowadzenia katolicyzmu w Japonii, odbyła się uroczysta introdukcja relikwii św. Franciszka Ksawerego w kościele Kanda

3.Spacer wzdłuż rzeki Kamo do słynnej dzielnicy gejsz Gion, zapoznanie się z tradycyjną zabudową dawnej stolicy państwa.

– Gion Kōbu – jedna z pięciu dzielnic gejsz w Kioto, jest też najbardziej znana.

W tej dzielnicy debiutowała Mineko Iwasaki, jedna z najsłynniejszych japońskich gejsz, autorka książki Gejsza zGion. Gejsze z tej społeczności występują z festiwalem tań

Gejsza w dosłownym tłumaczeniu to „człowiek sztuki”. Słowo to składa się z dwóch znaków japońskiego alfabetu kanji: 芸 (gei), co oznacza „sztuka” oraz 者 (sha) – „osoba”.

Trudno wyobrazić sobie krajobraz Japonii bez ubranych w kolorowe, jedwabne stroje gejsze, z charakterystyczną fryzurą oraz makijażem. Ich rysunki oraz zdjęcia na trwałe wpisały się w kulturę Kraju Kwitnącej Wiśni. Rola jaką pełnią od ponad 300 lat jest jednak o wiele bardziej złożona niż mogłoby się wydawać. Jak sama nazwa wskazuje, gejsza to osoba której zawód ściśle związany jest z szeroko pojętą sztuką. To nie są zwykłe damy mające umilać czas politykom i bogatym przedsiębiorcom spotykającym się w ekskluzywnych restauracjach “ryotei”, czy w tradycyjnych herbaciarniach “ochaya”. Ich zadanie polega na utrzymaniu doskonałej atmosfery przy stole, prowadzeniu rozmów i zabawiania gości wysublimowanym dowcipem. Gejsze są bardzo gruntownie wykształcone, uprawiają tradycyjne formy tańca oraz muzyki, mają bogatą wiedzę na temat literatury i poezji. Nieodłącznym elementem ich edukacji jest również umiejętność przeprowadzenia ceremonii picia oraz parzenia herbaty, w której każdy gest oraz każde słowo mają swoje znaczenie.

Dzień 7- 04.05

1. Zwiedzanie świątyni Fushimi Inari, jednej z najważniejszych świątyń Shinto w Japonii.

– Fushimi Inari-taisha  – chram shintō w Kioto, w dzielnicy Fushimi (prefektura Kioto w Japonii). Jest to najważniejsze sanktuarium kami Inari (bóstwa płodności, ryżu, szczęśliwej rodziny, rolnictwa i powodzenia) wśród ponad 40 tysięcy chramów Inari w Japoni.

Opis

To rozległy kompleks o powierzchni 820 000 m², złożony z głównych budynków sakralnych u podnóża góry Inari (233 m n.p.m.) oraz z mniejszych sanktuariów rozsianych po całej górze. Do górnych chramów prowadzą ścieżki pod tysiącem czerwonych bram torii (senbon-torii), ufundowanych przez wyznawców, podobnie jak setki kamiennych figur lisów kitsune uznawanych za posłańców Inari, które w pyskach trzymają różne przedmioty związane z kultem, np. jeden z nich ma klucz do spichlerza z ryżem. Zwyczaj ofiarowania torii zaczął się upowszechniać w okresie Edo (1603–1868), jako dar wotywny.

Chram przyciąga tysiące wiernych, zwłaszcza w okresie Nowego Roku (hatsumōde, hatsumairi → pierwsza wizyta w nowym roku), najwięcej w zachodniej Japonii. Pielgrzymują tutaj szczególnie przemysłowcy i biznesmeni, prosząc o powodzenie w interesach. Sanktuarium pustoszeje przed zmrokiem, ponieważ uważa się, że lisy po zachodzie słońca mogą rzucać na ludzi uroki.

Historia

Fushimi Inari-taisha został założony w 711 roku w okresie Nara i objęty cesarskim patronatem we wczesnym okresie Heian. W 942 roku nadano mu rangę jednego z najważniejszych chramów, a główna konstrukcja została zbudowana w 1499 roku. Od 1871 do 1946 był chramem „pierwszej rangi” państwowego shintō.

2.Spacer przez charakterystyczne pomarańczowe bramy tori, znane z filmu „Wyznania Gejszy”.

3.Zwiedzanie słynącego ze „słowiczej podłogi” zamku Nijo – rezydencji shogunów z dynastii Tokugawa .

– Zamek Nijō  – zamek w Kioto, w Japonii. Należy do zespołu zabytkowego dawnego Kioto, „Ōtsu wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1994 roku. Jest też zaliczany do Skarbów Narodowych Japonii.

Historia

Budowę zamku – jako swojej rezydencji – rozpoczął w 1603 roku Ieyasu Tokugawa (1543–1616), a zakończył po 23 latach jego wnuk, Iemitsu Tokugawa (1604–1651), rozbudowując o pięciopiętrową wieżę tenshu. W 1750 roku

drewniana wieża spłonęła od uderzenia pioruna i nigdy nie została odbudowana

Po upadku siogunatu Tokugawa w 1867 roku zamek był przez pewien czas używany jako pałac cesarski, a następnie został podarowany miastu i udostępniony publiczności jako miejsce historyczne. Jego budynki są prawdopodobnie najlepiej zachowanymi przykładami architektury zamkowych pałaców z epoki feudalnej Japonii^[3].

Funkcje

Kompleks zamkowy Nijō można podzielić na trzy obszary: honmaru (główny, centralny krąg obrony), ni-no-maru (drugi krąg) i niektóre ogrody na zewnątrz od nich. Całość jest otoczona murami i fosą.

Główna, wewnętrzna część obronna zamku, honmaru, mieściła drugi kompleks pałacowy i pięciopiętrowy donżon (tenshu). Obie konstrukcje zostały zniszczone przez pożary w XVIII wieku i nigdy nie zostały odbudowane.

Po upadku siogunatu cesarska rezydencja została przeniesiona z willi Katsura do zamku Nijō i pozostaje tam do dziś jako pałac Honmaru Goten.

Pałac Ni-no-maru Goten służył jako rezydencja i urząd sioguna podczas jego wizyt w Kioto. Zachowany w pierwotnej formie składa się z wielu oddzielnych pawilonów, które są połączone ze sobą korytarzami ze „słowiczymi podłogami” (uguisu-bari), które wydają ćwierkający dźwięk, gdy się po nich chodzi. Miało to na celu zapewnienie bezpieczeństwa osób przebywających wewnątrz przed różnego rodzaju intruzami. Pokoje pałacowe są pokryte tatami i mają bogato zdobione sufity i przesuwne panele fusuma.

3.Zwiedzanie kompleksów świątynnych w Japonii Kiyomizudera – „Świątyni Czystej Wody”.

– Kiyomizu-dera  – buddyjski kompleks świątynny w Kioto w Japonii, usytuowany nad miastem, we wschodniej dzielnicy Higashiyama, na zalesionych zboczach góry Otowa. Odgrywał ważną rolę w historii Japonii przez ostatnie 1000 lat. Budowle zespołu były wielokrotnie niszczone i odbudowywane. Dziś kompleks ten jest jednym z najważniejszych obiektów dziedzictwa kulturowego Japonii i celem licznych odwiedzin turystów. W grudniu 1994 został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część zespołu zabytkowego dawnego Kioto.

Opis

Pełna nazwa kompleksu składającego się z wielu pawilonów brzmi Otowa-san Kiyomizu-dera, co oznacza „świątynię czystej wody góry Otowa”. Pochodzi ona od pobliskiego wodospadu, który powstał na strumieniu wypływającym z zalesionych zboczy.

Pierwszą świątynię w tym miejscu założył około 794 r. buddyjski mnich Enchin pod wpływem wizji, w której otrzymał polecenie odszukania źródła czystej wody. W tym samym roku cesarz Kammu, przenosząc stolicę z Nagaoka-kyō do nowej siedziby w Kioto, podarował budynek ze starą salą tronową głównemu generałowi Tamuramaro Sakanoue, jako nagrodę za służbę wojskową. Ponieważ generał był żarliwym wyznawcą bogini Kannon, przekazał budynek Enchinowi, z przeznaczeniem na główną jej świątynię. Zabudowania zniszczył pożar w 1629 r.

Główny pawilon (hondō) jest poświęcony Kannon. Podobnie jak wiele innych budowli, które uległy pożarom, został odbudowany i zmodernizowany w latach 1631–1633 przez Iemitsu Tokugawę, III sioguna z rodu Tokugawa. Malownicze usytuowanie budynku oraz taras wsparty przez sześciopiętrową konstrukcję stanowią główną atrakcję dla turystów i zapewniają piękny widok na miasto i okolicę.

U stóp głównego pawilonu świątyni znajduje się wodospad Otowa no taki. Jego spadająca woda jest podzielona na trzy strumienie. Uważa się, że picie wody z każdego z nich przynosi inną korzyść: długowieczność, sukcesy w nauce, szczęście w miłości. Pić jednak można tylko z jednego, gdyż inaczej pijący będzie uważany za zachłannego, chciwego.

W zespole Kiyomizu jest jeszcze kilka świątyń. Szczególnie warto wspomnieć o chramie shintō Jishu-jinja, poświęconym kami Ōkuninushi no Mikoto, dawcy m.in. zdobyczy cywilizacyjnych, patronowi rolnictwa i małżeńskiego szczęścia. Obok niego, w odległości 18 m od siebie, stoją dwa kamienie miłości. Zgodnie z legendą, jeżeli ktoś samotny przejdzie z zamkniętymi oczami od jednego głazu do drugiego, powtarzając imię ukochanej osoby, zapewni sobie szczęście w miłości i powodzenie dla związku.

Obecnie kompleks jest główną świątynią buddyjskiej sekty Hossō-shū (dosł. przejawy zasad, chiń. faxiang), jednej z najstarszych w Japonii, stworzonej przez mnicha Dōshō w 661 r.

Dzień 8- 05.05

1, Przejazd do Nary – pierwszej stolicy Japonii.

– Nara  – stolica prefektury Nara w regionie Kinki (Kansai) na wyspie Honsiu (Honshū), ok. 20 km na południe od Kioto.

Historia

Miasto to, pod nazwą Heijō-kyō , było pierwszą stałą stolicą Japonii i siedzibą dworu cesarskiego w latach 710–740 oraz 745–784. Po przeniesieniu stolicy do Heian-kyō  (平安京, ob. Kioto) miasto stało się ważnym ośrodkiem klasztornym. Utraciło natomiast znaczenie polityczne.

W tym starożytnym mieście są trzy grupy zabytków światowego dziedzictwa, z których część jest wpisana na Listę światowego dziedzictwa UNESCO: (1) historycznych starożytnej stolicy Nara (zob. zespół zabytkowy miasta Nara), (2) buddyjskich w rejonie świątyni Hōryū-ji, (3) miejsc świętych i szlaków pielgrzymkowych w paśmie górskim Kii.

2. Park Nara, który jest domem dla setek oswojonych jeleni,

3. Wizyta w  świątyni Todaiji, jednej z największych drewnianych budowli świata gdzie znajduje się największy w Japonii posąg Buddy

– Tōdai-ji – buddyjski kompleks świątynny w japońskim mieście Nara. Wchodzący w jego skład Pawilon Wielkiego Buddy – jest największą drewnianą budowlą na świecie. Znajduje się w nim wielki posąg Buddy Rushany (jap. Nara no Daibutsu, Rushana Daibutsu, w sanskrycie Wajroczana) o wysokości 16,2 m. Świątynia jest również główną siedzibą buddyjskiej szkoły kegon. Została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Opis i historia

Jest to olbrzymi kompleks klasztorny szkoły kegon (chin. huayanzong; kor. hwaeom chong).

Główne wejście do klasztoru prowadzi przez Nandai-mon (wielką bramę południową). Pomiędzy nią a Chū-mon (bramą wewnętrzną) znajdowały się kiedyś dwie 7-kondygnacyjne pagody na wschodzie i zachodzie, każda 100-metrowej wysokości. Przechodząc przez Chū-mon, dochodzi się do Hon-dō (głównego pawilonu), zwanego Daibutsu-den – Pawilonem Wielkiego Buddy. Jest to największy na świecie drewniany budynek, mimo że po rekonstrukcji w 1709 r. został zmniejszony o 1/3. Jego wysokość sięga 48 m, długość 57 m, a szerokość 50 m. Wewnątrz znajduje się główny obiekt kultu szkoły kegon – Daibutsu (Wielki Budda) Birushana (skt. Vairocana). Jest to największy posąg Wajroczany z brązu na świecie; ma 15 m wysokości. Sama głowa zrekonstruowana w 1695 r. ma 5,3 m wysokości (dziwne proporcje rzeźby wynikają z tego, iż Birushana siedzi w pozycji medytacyjnej). Sam korpus ciała po zniszczeniach został zrekonstruowany w 1185 roku. Przebudowana i pomniejszona główna hala pod żadnym względem nie dorównuje oryginalnej hali. Brak jej stylistycznej jedności, świetnych proporcji i wyrafinowania poprzedniczki.

Na osi północnej klasztoru, czyli za Daibutsu-den, znajduje się Kō-dō – sala wykładów i zgromadzeń. Na jej flankach stoją: wieża dzwonu i biblioteka. Z trzech stron hala ta jest otoczona przez kwatery mnichów. Korytarz łączy je z refektarzem.

W 754 r. wybudowano Kaidan-in – pawilon ordynacyjny mnichów. Na jego ołtarzu znajdują się gliniane posągi shitennō – czterech niebiańskich królów, obrońców buddyzmu. Konstrukcja obecnego pawilonu pochodzi z 1731 roku.

Ważną budowlą, bo pochodzi ona z 798 r., jest Hokke-dō – Pawilon Lotosu. To w nim śpiewa się Sutrę Lotosu. Głównym obiektem kultu jest tu Fukūkensaku Kannon (skt. Amoghapāśāvalokiteśvara; Ta, która łowi wędką ludzi i przenosi ich na brzeg oświecenia) z 746 roku.Innym obiektem, który przetrwał z pierwszego okresu klasztoru jest Tegai-mon – brama przy zachodnim murze klasztoru.

Większość budynków kompleksu pochodzi z 1180 r., gdy klasztor odbudowano po zniszczeniach w stylu południowej chińskiej dynastii Song. Styl ten nazwano daibutsu-yō – stylem wielkiego Buddy lub tenjiku-yō – stylem indyjskim. Szczególnie dobrym jego przykładem jest Nandai-mon z potężnymi figurami obrońców wiary Niō – dwóch królów, wykonanych przez Unkei i Kaikei.

Po wielkich zniszczeniach klasztoru w 1567 r. został on odbudowany przy pomocy siogunatu Tokugawy.

5.Chram szintoistyczny – Kasuga Taisha. 

– Kasuga-taisha  – ważny chram sintoistyczny w japońskim mieście Nara, zbudowany w VIII w. i należący do możnej rodziny Fujiwara. Jest to sanktuarium związane z czterema bóstwami: Takemikazuchi, Futsumushi, Amenokoyane oraz Hime. Zapoczątkowało ono nowy styl w sakralnej architekturze japońskiej, tzw. kasuga-zukuri^]. Do chramu prowadzi droga, po bokach której postawiono około tysiąca kamiennych latarni wotywnych ishi-dōrō. Wiszących latarni wykonanych z brązu jest jeszcze więcej – około tysiąca sześciuset. Zapalane są tylko dwa razy w roku: w lutym z okazji święta wiosny, oraz 15 sierpnia, podczas święta o-bon.

Święta

W chramie odbywa się corocznie prawie dwadzieścia tradycyjnych festiwali. Najważniejsze z nich to Kasuga-matsuri (13 marca) oraz Wakamiya-matsuri (grudzień). Podczas świąt można zobaczyć m.in. stroje z okresu Heian, tańce kagura w wykonaniu świętych dziewic miko oraz niemal zapomniane widowiska teatralno-muzyczne zwane bugaku sprzed ponad tysiąca lat.

Jelenie

Symbolem sanktuarium Kasuga są oswojone jelenie sika (nihon-jika), swobodnie chodzące po przylegającym do chramu parku. W tradycji shintō uważane są za posłańców bogów. Według miejscowej legendy bóg Takemikazuchi przybył w to miejsce właśnie na jeleniu. Istnieje również festiwal przyciągający turystów, związany z rytuałem przycinania rogów jelonkom przed okresem godowym (październik). Do drugiej połowy XIX w. za zabicie jelenia groziła kara śmierci, i wyroki rzeczywiście wykonywano, zwłaszcza w latach głodu.

Dzień 9- 06.05

Akita – miasto i port morski w Japonii w północno-wschodniej części wyspy Honsiu nad Morzem Japońskim. Stolica prefektury Akita. Ma powierzchnię 906,07 km²^[1]. W 2020 r. mieszkały w nim 307 672 osoby, w 136 634 gospodarstwach domowych (w 2010 r. 323 600 osób, w 131 074 gospodarstwach domowych).

Historia

Wieża zamku Kubota

W XVII wieku znajdował się tu zamek rodu Satake Miasto ustanowiono 1 kwietnia 1889 roku. 21 października 1902 otwarto dworzec kolejowy Akita. 22 czerwca 1925 ruszyła komunikacja autobusowa, a 17 grudnia 1931 trolejbusowa. 1 kwietnia 1941 roku włączono w skład Akity miejscowości Tsuchizaki Minato, Terauchi, Hiroyamada i Araya. 16 czerwca 1954 otwarto szpital miejski, a 1 października tego samego roku do miasta przyłączono 12 otaczających je wiosek. 26 września 1961 roku otwarty został port lotniczy w Akita, a 26 czerwca 1981 nowy port lotniczy w Yuwa. 25 lipca 1991 ukończono budowę autostrady Akita Jidōsha-dō na odcinku z Akity do Yokote. 22 marca 1997 roku zaczął kursować Akita Shinkansen. 1 czerwca 2005 roku do Akity włączono sąsiednie miasteczka: Kawabe i Yuwa.

Klasztor Służebnic Eucharystii w Akita był w latach 1973–1981 miejscem objawień maryjnych i jest ośrodkiem kultu Matki Bożej z Akity.

1. Przejazd pociągiem Shinkansen do Akity, miejsca objawień Matki Bożej.

Klasztor Służebnic Euchary– klasztor katolicki i sanktuarium maryjne w Akita, w Japonii. Ośrodek kultu Matki Bożej z Akita.

Historia

Klasztor dla niewielkiej wspólnoty zakonnej założył w 1970 ówczesny biskup diecezji Niigaty John Shojiro Ito. W okresie od 12 czerwca 1973 do 15 września 1981 było to miejsce objawień maryjnych, podczas których Matka Boża miała przekazać swoje polecenia zakonnicy Agnieszce .

Uważana za cudowną drewniana figura Maryi, która jakoby wówczas krwawiła i płakała, jest do dzisiaj obiektem kultu w klasztorze. Figura znajduje się w kaplicy jej poświęconej. Kaplica została zbudowana w 2002 w tradycyjnym stylu irimoya-jūsō zukuri (z dachem czterospadowym). Klasztor otacza ogród japoński, zwany „Ogrodem Maryi”, który powstał w latach 1974–1976, a drzewa w nim rosnące są darami z całej Japonii. Adres: 1, Soegawa Yuzawadai, Akita-shi, Akita-ken 010-0822.

W Międzynarodowy Dzień Maryjny (12/13 października 2013) papież Franciszek wybrał sanktuarium w Akita, jako jedno z dziesięciu na całym świecie, do specjalnego włączenia się w ogólnoświatowe czuwanie modlitewne związane z Rokiem Wiary.

2. Wizyta w kościele św. Augustyna .

3. Pomnik męczenników chrześcijańskich północnej Japonii.

Dzień 10- 07.05

1.Wizyta w Sanktuarium Maryjnym Matki Bożej Płaczącej. Klasztor, w którym Agnieszce Katsuko Sasagawa objawiła się Matka Boża. Słynna figura Matki Bożej płaczącej z Akity. Objawienia z 1973 r. określane są jako kontynuacja objawień fatimskich

Płacząca Matka Boża z Akity

Kraj ten doczekał się również swoich objawień maryjnych porównywalnych do tych w Fatimie, przez niektórych wręcz uważanych za ich kontynuację. Miały one miejsce w Akita

Siostra Agnieszka

Objawienia 

12 czerwca 1973 roku siostra Agnieszka weszła do kaplicy i ponieważ klasztor nie miał kapelana, zakonnice otrzymały od biskupa pozwolenie na otwieranie tabernakulum do adoracji Eucharystycznego Chrystusa. Agnieszka otworzyła drzwiczki i z wnętrza tabernakulum wytrysnęło jasne światło. Siostra upadła twarzą na ziemię i zaczęła się modlić. Następnego dnia niezwykłe zjawisko powtórzyło się. Po serii niewytłumaczalnych zjawisk, widocznych dla Agnieszki, jak wspomniane światło wypływające z tabernakulum, jaśniejąca blaskiem figura Matki Bożej, rozmowa z Aniołem Stróżem, a także dostrzegalnych dla innych jak krwawe stygmaty na dłoni siostry Sasagawy i na dłoni figury, nastąpiła właściwa część objawień Matki Bożej w Akita. Maryja przekazała światu swe orędzie.
3 sierpnia 1973 roku w pierwszy piątek miesiąca, kiedy Agnieszka Katsuko Sasagawa odmawiała w kaplicy Różaniec, ponownie ujrzała obok siebie anioła, ale przemówiła do niej figura Matki Bożej. Maryja powiedziała: „Moja córko, moja nowicjuszko, czy kochasz Pana? Jeśli kochasz, posłuchaj, co mam ci do powiedzenia. To bardzo ważne. Przekaż to swemu przełożonemu”.

Co powiedziała Maryja? Podobnie jak w Fatimie, wezwała do nawrócenia. „Powiedziałam ci już, że jeżeli ludzie nie zaczną pokutować i nie poprawią się, Ojciec ześle na ludzkość straszliwą karę. Będzie to kara większa niż potop, nieporównywalna z niczym, co widział świat. Ogień spadnie z nieba i unicestwi większą część ludzkości, dobrych na równi ze złymi, nie oszczędzając ani kapłanów, ani wiernych. Ci, co ocaleją, będą czuć się tak samotni, że będą zazdrościć umarłym. Jedyną bronią, jaka wam pozostanie, jest Różaniec i Znak pozostawiony przez mego Syna. Codziennie odmawiajcie różańcowe modlitwy. Na Różańcu módlcie się za papieża, biskupów i kapłanów. Działanie szatana przeniknie nawet Kościół, do tego stopnia, że będzie można zobaczyć kardynałów sprzeciwiających się innym kardynałom i biskupów występujących przeciwko innym biskupom. (…) Kościół będzie pełen tych, którzy pójdą na kompromis, a szatan będzie kusił wielu kapłanów i osoby konsekrowane, by opuścili służbę Panu. Diabeł będzie występował szczególnie przeciwko duszom poświęconym Bogu ” .

Treści bardzo podobne do tych z Fatimy, ujawnionych przez św. Jana Pawła II. Dodajmy jeszcze, że w latach 1975 – 1981 figura Matki Bożej płakała 101 razy. Drewno, z którego buddyjski mnich wyrzeźbił Matkę Najświętszą, było bardzo wysuszone, a mimo to w kącikach oczu zbierały się łzy i spływały w dół po policzkach. Stąd mówi się o płaczącej Matce Bożej z Akita. To wszystko wywołało wielki rozgłos wokół Akity i siostry Agnieszki. Pierwsza komisja powołana do zbadania sprawy wydała negatywny osąd, co do nadzwyczajności wydarzeń w Akita, a siostrę Agnieszkę spotkało wiele przykrości i cierpień. Kolejna komisja, której przewodniczył biskup miejsca 12 września 1981 roku uznała nadzwyczajność wydarzeń, a trzy dni później figura Matki Bożej zapłakała po raz ostatni. 

Wróciłem do moich przyjaciół z przekonaniem, że orędzie o nawróceniu i potrzebie modlitwy jest zawsze aktualne. Że Maryja czeka na każdego. No i ciągle mam w oczach ostatnie debaty ludzi Kościoła, choćby o rodzinie. Trzeba czuwać. Diabeł, jak lew ryczący, krąży i kusi i dzieli… 

2. Czas na prywatną modlitwę. Po południu powrót Shinkansenem do Tokio i przejazd do hotelu w miejscowości Kamakura. 

Dzień 11- 08.05

Dzień przeznaczony na wypoczynek na wybrzeżu oraz spacery.

Dzień 12- 09.05

0. przejazd do Tokio na dalsze zwiedzanie dzielnicy zakupowej Shibuya – z jednym z najbardziej znanych skrzyżowań na świecie,

0. Shinjuku oraz Harajuku – słynące ze specyficznej mody.

0. Przejazd na lotnisko. Lot powrotny do Polski.

Dzień 13- 10.05

Lądowanie w Polsce na lotnisku Warszawa Chopin o godz. 06:00, zakończenie pielgrzymki do Japonii.

Japonia  – państwo wyspiarskie położone na wąskim łańcuchu wysp na zachodnim Pacyfiku, u wschodnich wybrzeży Azji, o długości 3,3 tys. km.

Z liczbą ludności wynoszącą około 124 mln osób, państwo to zajmuje 11 – pod tym względem – miejsce na świecie. Według danych ONZ i WHO przeciętna długość życia jest najwyższa na świecie. Japonia należy do grupy krajów wysoko rozwiniętych – jest czwartą gospodarką świata.

Zgodnie z przyjętą w 1947 roku demokratyczną konstytucją, Japonia jest monarchią parlamentarną z cesarzem jako symbolem jedności państwa i wybieranym w wyborach powszechnych dwuizbowym parlamentem.

Geografia

Japonia położona jest na 14 125 wyspach Punktem wysuniętym najdalej na północ jest przylądek na północnym krańcu wyspy Hokkaido, a punktem wysuniętym najdalej na południe jest miniarchipelag trzech wysepek o nazwie Oki-no). Natomiast w przypadku wzięcia pod uwagę wyłącznie czterech głównych wysp, najbardziej wysuniętym na północ punktem jest przylądek Sōya, a najbardziej wysuniętym na południe punktem jest przylądek Ōsumi na wyspie Kiusiu. Stolicą państwa jest Tokio (Tōkyō).

Główne wyspy archipelagu to Hokkaido (Hokkaidō), Honsiu (Honshū), Sikoku (Shikoku) i Kiusiu (Kyūshū), co stanowi 97% obszaru lądowego (niekiedy podaje się jako piątą Okinawę). Według danych z 2021 roku, łączna powierzchnia państwa wynosi 377 975 km. Większość powierzchni jest pokryta górami, a najwyższym szczytem jest wulkan Fudżi (3776 m). Z tego powodu prawie połowa ludności zamieszkuje nadmorski pas nizin rozciągający się między Tokio, Osaką i Nagoją. Tam też rozwijały się rolnictwo i przemysł. Obszar ten stanowi 13% terytorium państwa.

Na południowym zachodzie, poprzez Morze Wschodniochińskie, Japonia graniczy z Chinami, na zachodzie Morze Japońskie oddziela kraj od obu Korei oraz Rosji. Na północy cieśnina oddziela Japonię od rosyjskiej wyspy Sachalin, a cieśnina od Wysp Kurylskich, których południowa część stanowi terytorium sporne z Rosją. Od wschodu i południa kraj oblewają wody Oceanu Spokojnego. Wzdłuż wybrzeży ciągnie się głęboki Rów Japoński (rów tektoniczny).

Ukształtowanie powierzchni

W krajobrazie Japonii dominują góry i wyżyny, zajmujące około 90% obszaru, w tym 10% to góry wysokie. Wyspy Japońskie stanowią bowiem nawodną część potężnego łańcucha górskiego, który wznosi się z dna oceanu na wysokość 12 000 m. W żadnej części kraju niziny stanowiące ok. 10% powierzchni nie są na tyle duże, aby sięgały po horyzont.

Sejsmologia

Wyspy Japońskie leżą na styku czterech płyt tektonicznych: wielkiej eurazjatyckiej, północnoamerykańskiej, przemieszczającej się w kierunku zachodnim (ok. 10 cm rocznie) płyty pacyficznej oraz mniejszej filipińskiej, z racji czego kraj nawiedzają częste trzęsienia ziemi i wybuchy wulkanów. Na wchodzącym w skład „ognistego pierścienia Pacyfiku”, terytorium Japonii znajduje się około 80 czynnych wulkanów, spośród których największą aktywność wykazują te znajdujące się na Kiusiu, zwłaszcza Aso, Unzen i Sakurajima.

Flora

Jōmon-sugi – największy i najstarszy przedstawiciel kryptomerii japońskiej (wiek drzewa szacuje się na 2,5–3 tys. lat), na wyspie Yaku-HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Yaku-shima”shima

Lasy pokrywają ponad 60% powierzchni kraju. W kilku miejscach jest to roślinność pierwotna. W całej Japonii rosną lasy bambusowe, dostarczające budulca i pożywienia (korzenie są jadalne). Podobnie w całym kraju rosną drzewa wiśni sakura oraz śliwy, których wiosenne kwitnienie przyciąga rzesze ludzi na tradycyjne hanami. Z uwagi na rozciągłość południkową na obszarze Japonii można wyróżnić strefy roślinne. Jednocześnie w górach zaznacza się piętrowy układ roślinności. Najdalej na południe, w pobliżu równika, na wyspach Riukiu, Ogasawara, Kazan rosną wilgotne lasy równikowe z drzewiastymi paprociami, drzewem kamforowym, palmami i morwami. Na południu kraju, na obszarze o średniej rocznej temperaturze powietrza od +13 do +21 °C (Kiusiu, Sikoku), występują wiecznie zielone lasy podzwrotnikowe, w których rosną 2000-letnie kryptomerie japońskie (Cryptomeria japonica), dęby kashi, jodły momi oraz sosny japońskie. Na Kiusiu lasy podzwrotnikowe rosną do wysokości 1000 m n.p.m.

Lasy mieszane, z przewagą liściastych, rosną na terenach, gdzie średnia roczna temperatura powietrza wynosi od +6 do +13 °C, a więc na Kiusiu powyżej 1000 m, w środkowej części Honsiu między 1500 a 2700 m, a w części północnej na wysokości 1400 m, na Hokkaido lasy mieszane sięgają do 700 m. W lasach tych rosną buki, brzozy, dęby w tym białe, kasztany karłowate, magnolie oraz różne gatunki klonów. Na obszarach ze średnią temperaturą powietrza poniżej +6 °C rosną subarktyczne lasy mieszane lub iglaste, ze świerkiem syberyjskim, świerkiem yesso, jodłą sakhalan, jodłą syberyjską oraz jodłą niebieską. Ponad piętrem lasów występują sosna karłowata, krzewy i roślinność alpejska. azalie, hortensje i irysy kwitną wiosną, a chryzantemy jesienią, wtedy także czerwienieją klony.

Fauna

Wiele zwierząt spotykanych na Honsiu, Sikoku i Kiusiu spotyka się w innych rejonach o umiarkowanym klimacie na półkuli północnej. Należą do nich niedźwiedzie brunatne, łasice, dziki, zające, sarny, jelenie wschodnie i ptaki, takie jak bażanty, jastrzębie, kaczki i żurawie. Występuje tu też wiele gatunków płazów i gadów, a wśród nich żółwie, jaszczurki, węże – z gatunkami jadowitymi habu i mamushi. Do unikatowych należy salamandra olbrzymia żyjąca na Honsiu i Kiusiu, osiągająca 1,5 m długości.

Innym specyficznym przedstawicielem japońskiej fauny jest makak japoński, przystosowany do panujących warunków. Makaki są najdalej na północ żyjącym gatunkiem małp. Do endemitów należą również kot z Iriomote oraz zając amami.

Wśród zwierząt na subarktycznym Hokkaido spotyka się sobole i czerwone lisy oraz wspomniane niedźwiedzie brunatne. Tutejsze niedźwiedzie są prawie dwukrotnie większe od swoich znacznie łagodniejszych kuzynów z Honsiu. Na wyspach sezonowo pojawia się wiele owadów, takich jak: cykady, komary, karaluchy i robaczki świętojańskie. W Japonii występuje 150 gatunków ptaków śpiewających. Na większości wybrzeża panują albatrosy i kormorany.

Na wschód od przylądka Inubo znajdują się bogate łowiska: dorsza, łososia i licznych skorupiaków. Popularnym gatunkiem ozdobnej formy hodowlanej, japońskiej ichtiofauny jest karp koi.

Likwidacja naturalnych siedlisk wskutek urbanizacji powoduje stałe zmniejszanie się liczby zwierząt. Ochrona wprowadzona przez Ministerstwo Środowiska w latach 80. XX wieku obejmuje 136 zagrożonych gatunków.

Historia

.

VII – XIII wiek

Początek japońskiego państwa wiąże się ze związkiem plemiennym, a następnie królestwem Yamato z centralnym ośrodkiem na wyspie Honsiu, którego początki sięgają VII w. p.n.e. Pierwszym legendarnym władcą był potomek bogini Amaterasu, Jimmu (panował w latach 660–585 p.n.e.). Około V w. p.n.e. królestwo Yamato obejmowało także północną część Kiusiu, jak również zajęło południowy skrawek Korei, dzięki czemu miało kontakt z wysoko rozwiniętą cywilizacją chińską. Wówczas to Japończycy przyjęli chińskie pismo.

Shintō jest rodzimą religią Japończyków, w VI w. dotarł buddyzm. W 794 roku stolicą cesarstwa zostało Heian-kyō (ob. Kioto). Nastąpił rozwój kultury dworskiej, w znacznym stopniu ograniczono stosunki z Chinami, a kolejni cesarze byli coraz bardziej uzależnieni od wielkich rodów. Jeden z nich, Fujiwara, sprawował faktyczną władzę w X i XI wieku (okres Heian). W tym czasie wyłoniła się klasa wojowników feudalnych – samurajów, podległych panom feudalnym (daimyō). W 1192 roku siogun, naczelny wódz, Yoritomo Minamoto (1147–1199) stworzył system feudalnej administracji wojskowej, zwanej bakufu. Od tej pory kolejni cesarze byli odsuwani od władzy przez stojących na czele państwa siogunów. Ośrodkiem władzy Yoritomo była Kamakura. Odtąd wszystkie następne okresy bakufu w dziejach Japonii nosiły nazwę od stolicy siogunów lub nazwy ich rodu.

Kamakura, upadł w czasie prób podbicia Japonii przez Mongołów. Wyruszająca z Korei flota mongolska próbowała dwukrotnie, w latach 1274 i 1281, dokonać inwazji Japonii, ale za każdym razem została rozproszona przez tajfun, który został z tego powodu nazwany kamikaze (boski wiatr). Kraj obronił się przed najeźdźcą, ale przygotowania do wojny pochłonęły ogromne środki i zrujnowały finansowo siogunów. Zdobycie Kamakury w 1333 roku przez jeden z rywalizujących ze sobą rodów rozpoczęło okres wojen feudalnych, który zakończył się ustanowieniem przez nowego cesarza siogunami przedstawicieli rodu Ashikaga ze stolicą w Muromachi – dzielnicy Kioto.

XVI, XVII wiek

Pierwsi Europejczycy przybyli do Japonii w 1542 roku. Byli nimi kupcy portugalscy z Makau i misjonarze chrześcijańscy. Pierwszymi z nich byli hiszpański jezuita, Franciszek Ksawery (1506–1552) i inni bracia z Towarzystwa Jezusowego. Po latach dołączyli także franciszkanie.

Brak silnego rządu i jedności sprzyjały szerzeniu się katolicyzmu na wyspie Kiusiu. Japończycy, bardziej niż katolicyzmem, byli zainteresowani wiedzą (rangaku) i wynalazkami Zachodu, w tym bronią palną. Nastąpił okres Sengoku (1467/1493–1573). Kraj był podzielony na hany feudalne, zwalczające się nawzajem. Próby jego zjednoczenia podjął się tolerujący chrześcijaństwo Nobunaga Oda (1536–1582), który w 1573 roku objął władzę. Po jego śmierci władzę w Japonii przejął Hideyoshi Toyotomi (1536–1598). Wkrótce do Nagasaki zaczęły przybywać statki kupców hiszpańskich i portugalskich, a z czasem także angielskich i holenderskich. Hideyoshi zaniepokoił się jednak chrystianizacją kraju i podburzaniem przez misjonarzy chłopów i niektórych panów feudalnych przeciwko władcy japońskiemu i jego prawom. W 1587 roku wydał tzw. dekret z Hakaty, który nakazał wydalenie wszystkich chrześcijańskich misjonarzy z rządzonych przez niego ziem. W 1597 roku ukrzyżowano 26 katolików, w tym 9 europejskich misjonarzy, oskarżonych o działania na szkodę państwa. Dało to początek zmianie myślenia o chrześcijaństwie i zwalczaniu tej religii.

Następcą Hideyoshiego został Ieyasu Tokugawa (1543–1616), który kontynuował zjednoczenie kraju i założył dynastię siogunów rodu Tokugawa, sprawującą rządy w latach 1603–1867. Początkowo sprzyjał on kupcom zagranicznym i był otwarty na wpływy Zachodu. Jeszcze na początku XVII wieku do kraju przybyli przedstawiciele kolejnych zgromadzeń: benedyktynów, dominikanów, czy też augustianów. Uwidoczniły się jednak zapędy kolonialne Hiszpanii i Portugalii i rywalizacja o wpływy z protestanckimi Anglią i Holandią. Aby nie dopuścić do podzielenia losu pozostałych krajów Azji, które stały się europejskimi koloniami, od 1639 roku wszystkie kontakty z kupcami europejskimi (z wyjątkiem Holendrów) i misjonarzami zostały zakazane. Obcokrajowcy otrzymali nakaz opuszczenia Japonii, a najbardziej opornych (głównie misjonarzy) zamordowano. Jedynym miejscem kontaktów handlowych stała się faktoria na sztucznej wyspie Dejima usytuowanej w zatoce Nagasaki, do której wpływać mogły wyłącznie statki kompanii holenderskich. Rozpoczęła się trwająca ponad 200 lat samoizolacja (sakoku) Japonii od wpływów europejskich. Niemal do końca lat 50. XIX wieku Japonia pozostawała w znacznym stopniu odcięta od świata, a walka z obcymi wpływami odbijała się na wyznawcach chrześcijaństwa. Chrześcijaństwo jako obca religia zostało zakazane (Kakure-kirishitan, ukryci chrześcijanie), a chrześcijanie japońscy byli prześladowani. Już w 1614 roku pojawił się kolejny dekret władz o wydaleniu wszystkich misjonarzy z terenu kraju. W 1619 roku w Kioto spalono na stosie 52 osoby, w 1623 roku podobny los spotkał kolejnych 50 chrześcijan w Edo (dzisiejszym Tokio), a w 1632 roku zabito 55 osób w Nagasaki.

XVIII i XIX wiek

Coraz bardziej represyjny charakter rządów skorumpowanego siogunatu, naciski Zachodu wywołujące niepokoje wewnętrzne, kryzys ekonomiczny i społeczny, bunty chłopów i feudałów, doprowadziły do przełamania izolacji Japonii. W lipcu 1853 roku komodor marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych Matthew Perry (1794–1858) zakotwiczył okręty, nazwane przez Japończyków „czarnymi”, w zatoce Yedo (ob. Zatoka Tokijska). Amerykanie przybyli ponownie w lutym 1854 roku i wymusili na Japonii pierwszy traktat łamiący jej izolację. Władze Japonii wyraziły zgodę na handel oraz nawiązały stosunki dyplomatyczne ze Stanami Zjednoczonymi.

Niemniej jednak Japończycy nadal bronili się przed ingerencją z zewnątrz, co doprowadziło do interwencji połączonej floty brytyjsko-francuskiej i ostrzału japońskich portów. Kulminacją tego było skierowanie przez Brytyjczyków potężnej armady, która zakotwiczyła w okolicach Kōbe w 1866 roku. W końcu młody japoński cesarz, Mutsuhito (1852–1912), otworzył granice Japonii. W 1867 roku zlikwidował siogunat Tokugawy, a w 1868 roku ogłosił restaurację władzy cesarskiej. Okres jego władzy nazwano Meiji, to znaczy „światłe rządy”. Japoński monarcha zniósł feudalizm, rozwiązał klasę samurajów. Rozpoczął się okres uprzemysłowienia i modernizacji. W 1889 roku cesarz zatwierdził konstytucję opartą na europejskich wzorcach. Obowiązująca do 1945 roku ustawa zasadnicza zachowała jednak boski kult cesarza i dawała mu szerokie uprawnienia.

W 1894 roku wybuchła I wojna chińsko-japońska o wyspy Riukiu. Japończycy rozgromili chińską flotę, a zgodnie z traktatem pokojowym z 1895 roku pokonane Chiny oddały Japonii Tajwan. Niespodziewane i druzgocące zwycięstwo w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904–1905) uczyniło z Japonii pierwsze mocarstwo na Dalekim Wschodzie. W 1910 roku po zmuszeniu do abdykacji cesarza Sunjonga (1874–1926) Japonia anektowała Koreę.

Początek XX wieku

W czasie I wojny światowej Cesarstwo Japonii stanęło po stronie państw ententy, w wyniku czego otrzymało jako terytoria mandatowe Ligi Narodów posiadłości pacyficzne pokonanych Niemiec, a więc Mariany, Karoliny oraz Wyspy Marshalla. W Chinach na półwyspie Szantung Japończycy zajęli niemiecką kolonię, jednak wycofali się pod silnym naciskiem aliantów.

W 1931 roku Japonia przejęła kontrolę nad Mandżurią, tworząc z niej marionetkowe cesarstwo przemianowane na Manshū-koku (Mandżukuo). Wybuch II wojny chińsko-japońskiej w 1937 roku rozpoczął podbój Chin, w czasie którego Japończycy zajęli wszystkie duże chińskie miasta portowe, a także znaczną część obszaru wewnątrz tego państwa. Masakra nankińska stała się symbolem brutalnej okupacji japońskich wojsk. Wybuch II wojny światowej w Europie przyśpieszył tok wydarzeń w samej Japonii, gdzie coraz silniejsze poparcie i władzę zdobywały ugrupowania nacjonalistyczne i militarystyczne, dążące do poszerzenia japońskiej strefy wpływów. W 1940 roku Japonia podpisała pakt z niemiecką III Rzeszą i Włochami, tworząc oś Berlin – Rzym – Tokio.

II wojna światowa

Niespodziewany atak Cesarskiej Marynarki Wojennej na amerykańską bazę marynarki wojennej Pearl Harbor na Hawajach w grudniu 1941 roku włączył Japonię do II wojny światowej. Niedługo potem wojska japońskie opanowały całą Azję Południowo-Wschodnią i znaczną część Oceanii, zagrażając Indiom i Australii.

W czerwcu 1942 roku nastąpił przełom w wojnie na Pacyfiku, kiedy w bitwie pod Midway Japonia poniosła druzgocącą porażkę i odtąd cesarstwo zaczęło tracić zdobyte terytoria. Z początkiem 1945 roku miasta japońskie poddawane były intensywnym i dotkliwym bombardowaniom, ale mimo że wojna w Europie dobiegła końca, Japonia przekazała propozycję warunków zakończenia działań wojennych ZSRR, ale nie zostały one przekazane stronie amerykańskiej. 6 sierpnia 1945 roku lotnictwo amerykańskie zrzuciło bombę atomową na Hiroszimę, a trzy dni później na Nagasaki. Tego samego dnia Armia Czerwona wkroczyła do Mandżurii. Japonia ostatecznie skapitulowała, a Amerykanie rozpoczęli okupację kraju.

Czasy powojenne

Po kapitulacji Wielkiego Cesarstwa Japonii, na czele administracji państwowej stanął amerykański generał Douglas MacArthur, który kierował nią w latach 1945–1948^[9]. W okresie okupacji Amerykanie stosowali w Japonii tzw. „politykę 3D”: demilitaryzacji, demokratyzacji oraz decentralizacji^[9]. W 1946 roku cesarz Hirohito (1901–1989) zrzekł się swojego boskiego statusu, a parlament japoński uchwalił nową, w istocie narzuconą przez Stany Zjednoczone demokratyczną i pacyfistyczną konstytucję. Zgodnie z jej artykułem IX, naród japoński „dążąc szczerze do międzynarodowego pokoju opartego na sprawiedliwości i porządku, wyrzeka się na zawsze wojny jako suwerennego prawa narodu, jak również użycia lub groźby użycia siły jako środka rozwiązywania sporów międzynarodowych”^[9].

We wrześniu 1951 roku Japonia podpisała w San Francisco traktat pokojowy ze Stanami Zjednoczonymi oraz 47 innymi państwami^[9]. Do traktatu nie przystąpiły jednak Związek Radziecki oraz podległe mu państwa bloku komunistycznego, w tym Polska. „Układ o przywróceniu normalnych stosunków między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią” został podpisany w Nowym Jorku dopiero w dniu 8 lutego 1957 roku.

Wejście w życie traktatu pokojowego w 1952 roku formalnie zakończyło okupację Japonii, a władza w kraju została przekazana całkowicie w ręce konstytucyjnych władz^[9]. W związku z zawartym w konstytucji zakazem posiadania sił zbrojnych przez Japonię, w 1951 roku państwo to zawarło ze Stanami Zjednoczonymi traktat o bezpieczeństwie, na mocy którego Stany Zjednoczone gwarantują bezpieczeństwo militarne Japonii za pomocą wszelkich środków – z użyciem w razie potrzeby broni jądrowej włącznie, posiadając w zamian prawo do utrzymywania baz wojskowych na terytorium tego państwa^[11].

W 1960 roku traktat o bezpieczeństwie został wzmocniony przez zawarcie kolejnego układu, „o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie”, który w istotny sposób równoważył prawa i obowiązki stron^[9]. W myśl jego zapisów, atak na którąkolwiek ze stron będzie uważany za zagrożenie dla bezpieczeństwa drugiej strony^[9], co w istotny sposób zbliżało relacje między tymi państwami do relacji obowiązujących Stany Zjednoczone w stosunkach z sojusznikami europejskimi, po zawarciu 11 lat wcześniej Traktatu Północnoatlantyckiego. Od 1969 roku, Stany Zjednoczone domagają się jednak od Japonii rozwoju własnych sił zbrojnych i wzięcia większej odpowiedzialności za własną obronę narodową, a po zakończeniu zimnej wojny domagają się od Japonii także większego zaangażowania w sprawy międzynarodowe^[9].

W 1956 roku Japonia stała się członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych.

W kolejnych latach Japonia osiągnęła szybki wzrost gospodarczy, a od końca lat 40. XX w. była drugim państwem świata pod względem PKB nominalnego. Taki stan trwał do początku lat 90., kiedy wskutek pęknięcia bańki spekulacyjnej i otwarcia się konkurencyjnych rynków inwestycyjnych skłaniających do inwestycji przedsiębiorców za granicą, zamiast w kraju (Chiny, Europa Wschodnia, Wietnam) kraj przeżył zastój gospodarczy i dużą inflację. Od początku XXI wieku gospodarka odnotowuje wzrost i niewielkie ożywienie gospodarcze^[12]. Wywodzące się z Japonii firmy są uzależnione od produkcji innych państw Azji (smartfony, konsole) oraz Europy Wschodniej (AGD, Telewizory). Od lat 80. Japonia ma bardzo duży wpływ kulturowy na wiele krajów świata ze względu na sprowadzane z niej dzieła kultury (animacje, gry, komiksy, kinematografia). Większość z nich to jednak bezpłatne kopiowanie plików mp4 i dogrywanie napisów (tzw. fansub), oraz drukowanie przez lokalne drukowanie, miejscowych tłumaczeń na licencji.

11 marca 2011 roku kraj nawiedziło najsilniejsze trzęsienie ziemi w znanej historii, wywołując fale tsunami i awarię w elektrowni jądrowej Fukushima 1 – jedną z największych katastrof energetyki jądrowej, ale także wzrost długu publicznego, który stał się najwyższy na świecie, licząc w stosunku PKB^7].

Demografia

Japonia, której liczba ludności w połowie 2024 r. wynosiła 123,8 mln osób, należy do państw, które odnotowują coroczny spadek ludności. W 2010 r. liczba ludności Japonii osiągnęła rekord 128 mln osób, po czym zaczęła spadać. Co istotne, z każdym rokiem ubytek ludności jest coraz większy mimo zwiększającej się liczby obcokrajowców. Gęstość zaludnienia wynosi 330 osób na km². 90% ludności skupia się na wąskich nizinach nadbrzeżnych i w kotlinach śródgórskich, które stanowią zaledwie 1/4 powierzchni kraju, a gdzie zagęszczenie wzrasta do powyżej 1000 os./km². Ponad połowa mieszkańców zajmuje południowe wybrzeże Honsiu, a dokładniej strefę ciągnącą się od Tokio, Kawasaki i Jokohamy poprzez Nagoję do Kioto, Kobe i Osaki. Do gęsto zaludnionych obszarów zaliczają się także północne części Sikoku i Kiusiu, a do najrzadziej Hokkaido, północne Honsiu oraz południowe Kiusiu. Rozmieszczenie ludności w zasadniczy sposób rzutuje na wysoki stopień urbanizacji, który wynosi 89%.

Społeczeństwo tego wyspiarskiego kraju należy do najbardziej jednolitych pod względem narodowościowym. W 2023 r. około 96–96,5% mieszkańców to Japończycy. Do japońskich grup etnicznych zalicza się: Yamato (119–120 mln), Riukiu (1,2–1,4 mln), Ainu (25–200 tys.), a także hāfu (od ang. „half”, pół, połowa; słowo pojawiło się w latach 70. XX wieku – oznacza osoby pochodzące z małżeństw mieszanych, Japończyków z obcokrajowcami). Do najliczniejszych mniejszości narodowych (nie-Japończyków urodzonych poza granicami Japonii) zaliczają się: Chińczycy (0,8–0,9 mln), Wietnamczycy (0,5–0,6 mln), Koreańczycy (0,4–0,5 mln), Filipińczycy (0,3–0,4 mln), Brazylijczycy (0,2–0,3 mln), Nepalczycy (0,2 mln) i Indonezyjczycy (0,15 mln). Cudzoziemców z Europy i Ameryki Północnej na stałe mieszkającej w Japonii jest ok. 0,1 mln. Ogółem, liczbę ludności zaliczaną do mniejszości narodowych w Japonii szacuje się na około 3,4–3,6 mln, co stanowi około 2,7–2,8% populacji kraju. Imigracja ze względu na bardzo surowe przepisy imigracyjne na wyspy jest wciąż niewielka, jednak z roku na rok dość znaczna liczba cudzoziemców przebywa w Japonii czasowo.

Średnia długość życia w Japonii jest najwyższa na świecie i w 2020 r. wynosiła 84,7 lat, przy czym mężczyźni żyli średnio 81,64 lat, a kobiety 87,74. W latach 2021–2022 średnia długość życia spadła o 0,8 roku z uwagi na zwiększoną liczbę zgonów z powodu pandemii Covid-19. Gwałtowne starzenie się społeczeństwa jest bardzo dużym problemem dla gospodarki i systemu społecznego kraju. Przybywa osób starszych pobierających wysokie świadczenia emerytalne, na które coraz mniej ludzi pracuje. Dodatkowym utrudnieniem dla opieki społecznej i wielu rodzin nuklearnych jest wzrastająca liczba rozwodów wśród Japończyków na emeryturze. Od dawna trwają dyskusje, w jaki sposób zaradzić katastrofie demograficznej w Japonii. Z jednej strony stosuje się różnego rodzaju zachęty dla potencjalnych rodziców, z drugiej rozważa się kwestię imigracji. Polityka prorodzinna w Japonii będzie musiała ulec bardzo dużym przeobrażeniom, gdyż przybywa kobiet buntujących się przeciwko tradycyjnemu modelowi rodziny i odrzucających instytucję małżeństwa lub zwlekających z zawarciem związku małżeńskiego i rodzeniem dzieci. Współcześnie około 45% Japonek w wieku 25–39 lat to singielki. Średnia wieku zawierania pierwszego małżeństwa w latach 1980–2021 wzrosła z 25,2 do 29,5 lat w przypadku kobiet i z 27,8 do 31 lat w przypadku mężczyzn, a średnia wieku kobiet rodzących pierwsze (i często jedyne) dziecko z 26,4 do 31 lat.

Do początku lat 90. XX wieku problem bezrobocia właściwie nie istniał, lecz teraz po długotrwałej recesji wynosi w granicach 2–3%.

Obyczaje

Na narodowy charakter oraz mentalność Japończyków ogromny wpływ wywarły i wywierają wciąż bushidō oraz nauki Konfucjusza. To za ich sprawą takie cechy, jak dyscyplina, stoicyzm, powściągliwość, opanowanie, a także lojalność i szacunek wobec starszych czy zwierzchników są powszechnie respektowane i widoczne na każdym kroku – w szkole, pracy i rodzinie.

Harmonia w życiu społecznym stanowi dla Japończyków najwyższą wartość, w związku z czym w relacjach międzyludzkich panują konformizm i dążenie do ugody niemal za wszelką cenę. Interes grupowy ma pierwszeństwo nad indywidualnym, stąd źle widziane są wyróżnianie się oraz formułowanie osobistych opinii. Ludzie wypowiadają się najczęściej niejasno oraz wymijająco, a prywatne uczucia i troski maskują nienagannym uśmiechem oraz wysoką kulturą osobistą.

Honor oraz wszechobecne poczucie wdzięczności i obowiązku, a co za tym idzie obawa przed utratą twarzy skutkują istnieniem we wzajemnych relacjach specyficznych, nieformalnych układów i powiązań, takich jak giri (zobowiązanie moralne), które dla skrytych i zamkniętych w sobie Japończyków stanowi wzór zachowania, a także sposób polubownego rozwiązywania sporów międzyludzkich. To właśnie konfucjańskie zasady, bushidō, czyli „droga wojownika”, a także buddyzm zen stanowiły podstawę specyficznego systemu myślenia i sposobu postrzegania świata przez Japończyków. Za ich sprawą ongiś samuraj, który okrył się hańbą i stawał się rōninem, zwracał jeden ze swych mieczy przeciw sobie i popełniał rytualne samobójstwo – seppuku. One też przed II wojną światową pomogły stworzyć kult boskiego cesarza oraz pozwoliły japońskim żołnierzom gardzić śmiercią w czasie samobójczych ataków kamikaze. Poczucie honoru nakazywało walczyć do końca, gdyż niewola czy kapitulacja nie wchodziły w rachubę.

Religia

W dzisiejszych czasach coraz większa liczba Japończyków uznaje światopogląd materialistyczny, a większość określa się jako osoby niewierzące i niereligijne (w zależności od badań jest to 60–75%), jednak ponad 80% z nich praktykuje zarówno shintō (obrządek narodzin i małżeństwa), jak i buddyzm, w ramach zasad którego odbywają się ceremonie pogrzebowe. Należy uwzględnić jednak, że praktyki religijne większości Japończyków nie wynikają z ich wiary i religijności, lecz ze względu na tożsamość narodową i silne przywiązanie do tradycji, bowiem dla zdecydowanej większości religia nie odgrywa ważnej roli w życiu.

Shintō jest rdzennie japońską religią politeistyczną, a nazwę shintō tłumaczy się jako drogę bóstw. Ów powstały w czasach prehistorycznych system animistycznych wierzeń ludowych oddaje cześć zamieszkującym wszędzie bóstwom kami i nie ma żadnej doktryny czy filozofii. Jak głosi japoński mit stworzenia świata, cesarz jest potomkiem bogów, a spośród różnych odmian shintō wiele głosi wiarę w pośmiertną boskość wszystkich ludzi, w związku z czym winni być czczeni przez potomnych.

W okresie Meiji ideologia nacjonalistyczna uczyniła shintō religią państwową, a w szkołach dzieci uczono mitów shintō, które gloryfikowały boskie pochodzenie cesarza i narodu.

W dzisiejszych czasach znikomy procent Japończyków uznaje owe wierzenia, niemniej jednak z uwagi na liczne tradycyjne festiwale i uroczystości shintō trwa do tego stopnia, że w święto powitania Nowego Roku 70 milionów ludzi nawiedza sanktuaria i chramy, z których najświętszym jest Wielki Chram Ise.

Pochodzący z Indii buddyzm został sprowadzony do Japonii w połowie VI w. przez koreańskich misjonarzy, którzy podobnie jak chrześcijańscy mnisi w Europie, dzięki umiejętności pisania i czytania, mieli niezbędną wiedzę pozwalającą budować świątynie, drogi, miasta oraz tworzyć podwaliny kultury, sztuki, władzy i prawa.

Za sprawą wielkiego reformatora, księcia Shōtoku, w 593 r. mahajana, jeden z dwóch głównych odłamów buddyzmu, stał się religią państwową, aczkolwiek wyznawaną jedynie przez wąską elitę. Z biegiem wieków wpływy nowej wiary wciąż rosły, wyodrębniły się także nowe jej odłamy, takie jak: tendai, założona przez mnicha Saichō (767-822), który dołączył do swej doktryny bóstwa kami; shingon, której twórcą był Kūkai (774-835), a jej podstawę stanowi skomplikowana w swej złożoności filozofia; jōdō, którą wprowadził Hōnen (1133-1212), a także stworzone przez jego ucznia Shinrana (1173-1262) jōdo-shinshū opierające się na kulcie Buddy Amidy, inaczej Czystej Ziemi; nichiren-shū to sekta, której twórcą był kapłan Nichiren (1222-1282). Kontynuatorem jego idei jest m.in. świecka organizacja buddyjska o nazwie Sōka Gakkai. Zen to odłam buddyzmu (odpowiednik chińskiego chanu), który na przełomie XII i XIII w. sprowadzili z Chin japońscy mnisi Eisai (1141-1215) i Dōgen (1200-1253). Pierwszy z nich był twórcą sekty rinzai (odpowiednik chińskiej szkoły linji), a drugi sōtō (odpowiednik chińskiej szkoły caodong). Zen odrzuca doktryny oraz wiarę w moc świętych pism i głosi, że droga do oświecenia wiedzie poprzez osobiste wysiłki człowieka, szczególnie zaś wstrzemięźliwość i technikę medytacji zazen. Wymagana od wiernych surowa dyscyplina duchowa i fizyczna, skromność oraz ciężka praca uczyniły zen popularnym wśród rządzącej Japonią przez wieki klasy samurajów, wywierając przy tym głęboki i trwały wpływ na jej kulturę i sztukę.

Konfucjanizm, bardziej system filozoficzno-etyczny niż religia, został stworzony w VI w. p.n.e. przez chińskiego mędrca Konfucjusza. Według niego najistotniejszymi cnotami są: pokora, oszczędność, szczodrość, umiarkowanie, szacunek dla starszych i przestrzeganie tradycji. Około VII w. zasady te stały się fundamentem sprawowania władzy w Japonii, a kiedy wprowadzono siogunat w 1333 r. ich rola wzrosła jeszcze bardziej, gdyż konfucjanizm nakazywał wierność i lojalność wobec władzy, niezależnie od tego, kto w danym czasie ją sprawował. Konfucjanizm przyczynił się także do utrwalenia konformizmu, hierarchii społecznej oraz ie, a więc patriarchatu w rodzinie. Obecnie jego złagodzona forma jest nadal nauczana w szkołach.

Chrześcijaństwo dotarło do Japonii w XVI w. wraz z portugalskimi i hiszpańskimi zakonnikami, z których najsłynniejszym był jezuita Franciszek Ksawery. Nowa wiara zyskała pewną liczbę wyznawców, ale obawiający się europejskiego kolonializmu sioguni zdławili ją i od 1639 do 1868 r. chrześcijaństwo było wyznawane potajemnie. Dla zdecydowanej większości Japończyków religia ta jest wciąż obca i wyznawana jest przez niewielką, 1% mniejszość.

Podobnie jak w Korei i Chinach, w Japonii występuje wiele rozmaitych i powstałych niedawno sekt i nieoficjalnych odnóg większych religii określanych mianem shin-shūkyō (nowe religie).

W obowiązującej od 1946 r. nowej konstytucji Japonii istnieje 20 artykuł gwarantujący całkowitą wolność wyznania oraz sumienia, a ustawa rozdzielająca religię od państwa sprawia, że Japonia jest krajem świeckim oraz neutralnym wyznaniowo. Artykuł ten zaznacza, że państwo i jego organy nie mają prawa utożsamiać się i faworyzować żadnego z wyznań, jak również żadna organizacja o charakterze religijnym nie ma prawa pełnić władzy politycznej, ani nawet pośrednio wywierać na nią wpływu. W państwowych przedszkolach, szkołach i na uczelniach praktyki religijne, nauczanie religijne i publiczne umieszczanie symboli religijnych są zakazane. Przedstawiciele władzy ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej, a także oświaty, służby zdrowia i opieki społecznej mają zakaz afiszowania się ze swą religijnością, powoływać się na religię, brać udział w uroczystościach o charakterze religijnym i odwiedzać miejsca kultu podczas pełnienia czynności publicznych/urzędowych lub wykonywania obowiązków służbowych. W powyższym mogą uczestniczyć wyłącznie jako osoby prywatne. Wszelka działalność religijna, osoby duchowne oraz wznoszenie obiektów sakralnych w Japonii nie są finansowane z budżetu państwa i samorządów.

Religie (2010)

Religie	% populacji
Shintō/Buddyzm	69,6%
Nowe religie	23,7%
Brak religii	5%
Protestantyzm	0,73%
Katolicyzm	0,4%
Świadkowie Jehowy	0,17%
Islam	0,15%
Mormoni	0,1%
Prawosławie	0,03%
Bahaizm	0,02%

Siły o charakterze militarnym

Na mocy swojej konstytucji, Japonia nie utrzymuje formalnie sił zbrojnych – de facto ich rolę pełnią jednak Japońskie Siły Samoobrony, dopuszczone artykułem 9. konstytucji. Składają się one z wojsk lądowych (Lądowe Siły Samoobrony), morskich (Morskie Siły Samoobrony) oraz sił powietrznych (Powietrzne Siły Samoobrony). Według rankingu Global HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Global_Firepower&action=edit&redlink=1”Firepower (2017) japońskie siły zbrojne stanowią 5. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 43,8 mld dolarów (USD). Personel zawodowy Japońskich Sił Samoobrony liczy 311,8 tys. pracowników, 63 tys. jest w rezerwie.

Nauka i technika

Restauracja władzy cesarskiej w połowie XIX w. zapoczątkowała okres wzmożonej modernizacji i industrializacji, który nie byłyby możliwy bez poznania i przyjęcia zachodnich osiągnięć w nauce i technice. Aby temu sprostać, w 1966 r. Japonia przyjęła oficjalnie (jako 71 państwo na świecie) metryczny system miar i wag z lat 60. i 70. XX wieku. Od tego czasu Japonia zaczęła zdobywać wysoką światową pozycję w produkcji zaawansowanych technicznie wyrobów elektronicznych i motoryzacyjnych. Obecnie, aby sprostać kolejnym wyzwaniom, rola nauki jest tym większa, im bardziej sukces ekonomiczny oparty jest na wiedzy, innowacyjności oraz nowoczesnej myśli technicznej. W coraz większym stopniu przemysł wywiera znaczący wpływ na jakość życia ludzi oraz stan środowiska naturalnego, czego współczesna Japonia jest przykładem.

Będący podstawą powojennego cudu gospodarczego intensywny rozwój rozmaitych gałęzi przemysłu wymagał kooperacji z placówkami naukowo-badawczymi, z których najbardziej zaawansowane i rozwinięte są określane mianem technopolii. Współpraca i wzajemna zależność przyczyniły się do tego, że Japonia jest w czołówce państw prowadzących badania i rozwijających technologie, dysponując przy tym trzecim po USA i UE największym na świecie budżetem w wysokości 130 mld dolarów oraz mając kadrę liczącą ok. 677 tys. naukowców i pracowników naukowych. Szeroko zakrojony rozwój jest obserwowany w dziedzinach nauk przyrodniczych oraz technicznych, gdzie pole intensywnej działalności naukowej obejmuje m.in. najbardziej zaawansowane dyscypliny, takie jak: elektronika, telekomunikacja, informatyka, chemia, medycyna, genetyka, a ostatnio również nanotechnologia, biotechnologia czy cybernetyka. Z Japonii wywodzi się mechatronika. Kraj ten od lat dominuje w robotyce skupiając na swoim terytorium ponad połowę robotów przemysłowych świata. Stale zwiększający się popyt na energię, przy zmniejszających się rezerwach surowców sprawia, że pozbawiony ich Kraj Kwitnącej Wiśni poszukuje alternatywnych jej źródeł.

Dlatego m.in., zainicjowano w 1954 roku japoński program badań nuklearnych. W 1963 roku zaczął pracę pierwszy doświadczalny, a trzy lata potem komercyjny reaktor jądrowy. W 2004 roku pracowały 54 reaktory o łącznej mocy 45 521 MW. Ponadto Japonia uczestniczy w międzynarodowym programie ITER, mającym na celu zbadanie możliwości produkowania na wielką skalę energii w wyniku fuzji jądrowej.
Nie mniej intensywnie rozwija się astronautyka, której początki sięgają 1955 roku. Od tego czasu Japończycy zbudowali rakiety, za pomocą których wyprowadzili w przestrzeń kosmiczną szereg satelitów i sond. Powstała w 2003 roku w wyniku reorganizacji Japońska Agencja Kosmiczna (JAXA) jest na etapie realizacji kilku projektów, takich jak Japoński Moduł Eksperymentalny – Kibō będący częścią MSK, czy powstająca we współpracy z koncernami lotniczymi GX – pierwsza na świecie rakieta z napędem wykorzystującym LNG. Japoński program kosmiczny planuje załogowe misje na Księżyc, których ukoronowaniem ma być założenie załogowej bazy do ok. 2030 roku. Japonia użytkuje dwa usytuowane nieopodal Kiusiu kosmodromy: Tanegashima oraz Uchinoura.

Z uwagi na specyficzne położenie geograficzne dobrze rozwinęły się dziedziny wiedzy nauk o Ziemi, a więc geologia, geofizyka oraz oceanologia. Związane z tym są również badania polarne, których pionierem w Japonii był Nobu Shirase (1867–1946). W 1957 r. na Antarktydzie rozpoczęła swą działalność pierwsza japońska stacja polarna – Syowa (Shōwa), a pozostałe to Mizuho, Asuka oraz Dome Fuji. Ze względu na ciągłe zagrożenie sejsmiczne i tragiczne doświadczenia z tym związane, Japonia jest jednym z przodujących państw w dziedzinie inżynierii budowlanej lądowej i morskiej. Dobrym przykładem są tutaj specjalne konstrukcje domów odporne na trzęsienia ziemi, mosty, wiadukty oraz sztuczne wyspy.

Po II wojnie światowej japońscy uczeni zyskali światowe uznanie. Są wśród nich laureaci Nagrody Nobla. W dziedzinie fizyki: Hideki Yukawa, Shin’ichirō Tomonaga, Leo HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Leo_Esaki”Esaki, Masatoshi Koshiba, Yoichiro Nambu, Makoto Kobayashi, Toshihide Masukawa (także pisownia Masukawa); dziedzinie chemii: Ken’ichi Fukui, Hideki Shirakawa, Ryōji Noyori, Kōichi Tanaka, Osamu HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/wiki/Osamu_Shimomura”Shimomura, Eiichi Negishi, Akira Suzuki; w dziedzinie fizjologii i medycyny: Susumu Tonegawa i Tasuku Honjo. Należy wymienić także zdobywców Medalu Fieldsa, najbardziej prestiżowej nagrody przyznawanej w dziedzinie matematyki, a są to: Kunihiko Kodaira, Heisuke Hironaka i Shigefumi Mori.

Kultura i sztuka

Na kulturę Japonii zasadniczy wpływ wywarły wielka cywilizacja chińska, oraz położona bliżej Korea. W Państwie Środka narodziły się charakterystyczne dla Japonii dziedziny sztuki, takie jak origami, suiseki, czy pielęgnowanie drzewek bonsai. To stamtąd też w XIII wieku dotarł do Kraju Kwitnącej Wiśni buddyzm zen, będący inspiracją dla rozwoju nowych nurtów i form w malarstwie, kaligrafii czy poezji. Niemniej jednak już znacznie wcześniej japońscy mistrzowie odeszli od wiernego naśladowania chińskich wzorów, z ich przywiązaniem do symetrii. Stąd też w sztukach plastycznych główny plan znajduje się poza środkiem dzieła, a w mowie, słowie pisanym oraz w sztuce domysł często przeważa nad jednoznacznością.

Wraz z zen do Kraju Wschodzącego Słońca dotarł również rytuał picia herbaty, który przekształcił się następnie w ceremonię o dużych walorach estetycznych i filozoficznych. To za jej sprawą narodziły się nowe charakterystyczne dziedziny oraz formy sztuki, takie jak ikebana – sposób układania kwiatów, czy poezja haiku. Ceremonia parzenia herbaty wywarła też istotny wpływ na wygląd wnętrza japońskiego domu oraz styl ogrodów, z których najsłynniejsze to karesansui – pełne surowości i prostoty kamienne ogrody zen, obrazujące wodę i góry, odzwierciedlające tym samym filozoficzne idee. Chanoyu, a więc „droga herbaty” i współgrające ze sobą różne formy sztuki reprezentują tak charakterystyczne dla estetyki japońskiej pojęcia, jak wabi (piękno ubóstwa) i sabi (patyny czasu), które razem z kryteriami shibui, a więc „spokojnej wytworności” składają się na najważniejszą zasadę japońskiego smaku, zgodnie z którą mniej znaczy więcej.

Kuchnia

W Japonii jedzenie i jego przygotowanie jest niemal rytuałem, a spożywanie posiłków poza domem należy do największych przyjemności czasu wolnego. W przygotowanie z pozoru prostych potraw tradycyjnej japońskiej kuchni wkłada się wiele serca i pracy. Ogromną wagę przywiązuje się do świeżości produktów, sposobu ułożenia, a także koloru potraw. Podstawą tej kuchni jest ryż, którego znaczenie jest tak wielkie, że słowo gohan, a więc gotowany ryż znaczy tyle samo co posiłek.

Pod wpływem buddyzmu od X do niemal końca XIX wieku obowiązywał zakaz spożywania mięsa, stąd też kwintesencję tutejszych dań stanowią przyrządzane na różne sposoby ryby i owoce morza. Z ich udziałem, często w surowej postaci powstają tak charakterystyczne potrawy, jak: sushi, sashimi, czy mająca portugalskie pochodzenie tempura. Do kulinarnych rarytasów zalicza się rybę fugu. Niektóre jej organy wewnętrzne są silnie toksyczne. Do codziennego menu zalicza się zupę miso, a więc sojowy wywar z dodatkami, którymi mogą być owoce morza, czy też inna sojowa specjalność – twaróg tofu. Równie dużą popularnością wśród Japończyków cieszą się makarony: gruby udon, cienki sōmen, rāmen (wszystkie z mąki pszennej) i soba (z gryczanej).

Ważną część japońskiej diety oraz istotny składnik potraw stanowią warzywa, w tym tak osobliwe jak fuki, a także grzyby (np. shiitake) oraz morskie wodorosty i glony, z których powstaje będący podstawą wielu zup bulion dashi.

Jako przypraw używa się w japońskiej kuchni m.in.: sosu sojowego shōyu, ostrego chrzanu o zielonym kolorze wasabi, czy octu ryżowego su. Spośród dań mięsnych popularne są yakitori, tonkatsu oraz sukiyaki. Do posiłków pite są przeważnie o-cha, czyli zielona herbata lub jej odmiany sencha, czy też genmaicha. Wytwarzana z ryżu sake to najsłynniejszy japoński napój alkoholowy, który podawany jest także na ciepło. Jednak podobnie, jak gdzie indziej na świecie, także w Japonii największym wzięciem cieszy się piwo, które pojawiło się tutaj w XIX wieku.

Wśród japońskich browarów prym wiodą: Asahi, Kirin, Ebisu oraz Sapporo. Japończycy produkują również whisky, którą wytwarza m.in. gorzelnia Suntory. Wytwarza się także wino, a najbardziej polecane jest białe z prefektury Yamanashi. Z kolei coraz większą popularność zdobywa shōchū – rodzaj taniego destylowanego alkoholu zbożowego.

Festiwale i święta

W licznych, odbywających się w ciągu całego roku, barwnych matsuri, a więc tradycyjnych świętach, festynach i festiwalach, Japończycy biorą aktywny udział, a dla turystów są one wyjątkową atrakcją pozwalającą na poznanie wielusetletniej, bogatej kultury i zwyczajów regionalnych. Na uroczystości te składają się religijne obrzędy, kuchnia, tradycyjne rzemiosło i sztuka, stroje, muzyka, śpiew i tańce, które prezentują narodową tożsamość Japończyków, ukształtowaną na długo przed przybyciem pierwszych Europejczyków.

Liczne są festiwale, festyny i ceremonie związane z shintō, poświęcone opiekuńczym bóstwom kami. Ich charakterystycznym elementem są m.in. procesje z obnoszonymi przez dziesiątki ludzi pięknie zdobionymi, często ogromnymi, palankinami mikoshi, które są pojazdami bogów. W wielu paradach uczestnicy są przebrani za postacie historyczne, gejsze, samurajów. Odtwarzają dawne obyczaje i obrzędy.

Do ważniejszych, ogólnokrajowych festiwali i świąt zalicza się: Seijin-no Hi – Dzień Pełnoletniości, będący jednocześnie narodowym świętem; Hina Matsuri – Święto Lalek, zwane także Świętem Dziewczynek lub Świętem Brzoskwiń; Hanami – zwyczaj oglądania kwitnących wiśni (sakury), o charakterze pikniku; Hana Matsuri – rocznica narodzin Buddy; O-bon – Święto Zmarłych, zwane także Uroczystością Latarni; Shichi-go-san – święto dzieci w wieku siedmiu, pięciu i trzech lat.

Wśród najsłynniejszych matsuri są również te mające zasięg regionalny. W Kantō wyróżniają się: tokijskie Sanja Matsuri – święto ku czci rybaków, którzy wyłowili posążek bogini Bosatsu Kannon oraz Tori-no-Ichi – Koguci Targ, a także Kamakura Matsuri – święto samurajów w Kamakurze. Hokkaido słynie z odbywającego się w Sapporo Yuki Matsuri – Festiwalu Śniegu. W Tōhoku wyróżniają się: odbywający się w Aomori Nebuta – pochód olbrzymich, pięknie malowanych i zdobionych latarni oraz Kantō Matsuri – pochód mężczyzn z latarniami uczepionymi do wielkich bambusowych tyczek w mieście Akita. W regionie Chūbu mają miejsce m.in. Tagata Hōnen Matsuri – falliczne Święto Obfitych Zbiorów nieopodal Inuyamy oraz Takayama Matsuri – parada wspaniale ozdobionych ruchomych platform yatai^[c] w Takayamie.

Region Kansai obfituje w barwne festiwale i święta, spośród których najsłynniejsze to: odbywające się w Narze Montoro – Festiwal Zapalania Latarń oraz O-HYPERLINK „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=O-mizutori&action=edit&redlink=1”mizutori – buddyjski Festiwal Czerpania Wody, a także mające miejsce w Kioto Aoi Matsuri – shintōistyczny Festiwal Malwy; Mifune Matsuri – Festiwal Łodzi z udziałem cesarza i jego dworu oraz Gion Matsuri – buddyjski festiwal upamiętniający odejście epidemii dżumy w IX wieku. W regionie Chūgoku odbywa się Eyo w Okayamie, będący najsłynniejszym w Japonii Hadaka Matsuri, czyli tzw. „nagim” festiwalem. W Hiroszimie ma miejsce pełne zadumy Święto Pokoju dla upamiętnienia ofiar bomby atomowej.

Region Sikoku to przede wszystkim Awa odori, a więc festiwal tradycyjnych tańców z wyspy Awaji. Z kolei w rejonie Kiusiu mają miejsce m.in.: Hakatai w Nagasaki, festiwal z licznymi wpływami chińskimi, takimi jak tańce smoka.

Ze względu na występowanie kilku dni świątecznych, następujących bezpośrednio po sobie, okres na przełomie kwietnia i maja jest nazywany w Japonii „złotym tygodniem”. Używa się zarówno nazwy angielskiej „Golden Week” (w skrócie GW), jak i japońskich: ōgon-shūkan (złoty tydzień), ōgata-renkyū (długie święto).

W latach 1998–2001 władze Japonii, porządkując układ dni świątecznych, wprowadziły „system szczęśliwego poniedziałku”, czyli happī-mandē-seido polegający na przesunięciu niektórych świąt narodowych na poniedziałki, tworząc trzydniowe weekendy. Wprowadzono także wolne dni pomiędzy świętami. Nazywają się one kokumin-no kyūjitsu, czyli „święta obywatelskie”. W przeszłości Japończycy wykorzystywali takie okazje na urlopy, biorąc dni wolne pomiędzy świętami. „Skaczące” święta nazwano tobi-ishi-renkyū od skojarzenia z kamieniami do przeskoczenia płytkiej rzeki lub ułożonych w japońskim ogrodzie.